«Υιοθετήσαμε την κόρη μας, αλλά μέχρι και τη στιγμή που γεννήθηκε, δεν ήμασταν σίγουροι για το τι θα συμβεί στην πραγματικότητα!
Η βιολογική μητέρα, μας συμπάθησε και διάλεξε εμάς ανάμεσα σε τόσα άλλα υποψήφια ζευγάρια. Σχεδόν αμέσως υπογράψαμε όλα τα απαραίτητα χαρτιά και παρόλο που μας είχε συμπαθήσει, μίας και ο σύζυγός μου είναι και αυτός υιοθετημένος, ξαφνικά εξαφανίστηκε και δεν είχαμε νέα της για τρεις εβδομάδες. Θυμάμαι, είχαμε ανησυχήσει και πιστεύαμε ότι είχε αλλάξει γνώμη, αποφασίσαμε όμως να συνεχίσουμε κανονικά το πλάνο μας μέχρι τη γέννηση της μικρής. Αγοράσαμε έπιπλα για το παιδικό δωμάτιο και ότι άλλα πράγματα θεωρούσαμε απαραίτητα για τον πρώτο καιρό. Μετά απλά περιμέναμε νέα της!
Μία Παρασκευή απόγευμα, ξαφνικά τηλεφώνησε και είπε ότι είχε πόνους στην πλάτη και ότι το μωρό θα ερχόταν σύντομα. Ενθουσιάστηκα! Δεν αγχώθηκα καθώς πίστευα ότι είχαμε μερικές μέρες μπροστά μας! Πόσο άδικο είχα! Λίγες ώρες μετά, στις 2:30 τα ξημερώματα μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι είχαν σπάσει τα νερά και ήδη κατευθυνόταν στο νοσοκομείο.
Ο σύζυγός μου έλειπε στην Αγγλία για να τελειώσει το διδακτορικό του και εκείνο το διάστημα έμενα με τη μητέρα μου. Του τηλεφώνησα αμέσως και έκλεισε εισιτήριο για την πρώτη πτήση που δυστυχώς όμως ήταν 24 ώρες μετά! Αμέσως μετά ξεκίνησα για το νοσοκομείο με τη μητέρα μου, ενώ έβρεχε καταρρακτωδώς!
Φτάσαμε στο νοσοκομείο στις 17:15 τα ξημερώματα και 45 λεπτά μετά, παρακολουθούσα και βίωνα τη γέννηση της κόρης μου! Αφού την έπλυναν οι γιατροί, την έβαλαν στην αγκαλιά μου και τότε ένιωσε εκείνο το απίστευτο συναίσθημα που άκουγα τόσο καιρό τις άλλες μαμάδες να λένε. Αμέσως τηλεφώνησα στο σύζυγό μου και του είπα τα νέα. Του είπα να ακούσει, έβαλα το τηλέφωνο στο στόμα της κόρης μου και εκείνη μας χάρισε το πιο γλυκό κλάμα που είχα ακούσει ποτέ!»
πηγή:mothersblog