Όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε κάποια διλήμματα στην καθημερινότητά μας, πολλές φορές μπαίνουμε στη διαδικασία να σκεφτόμαστε πώς θα έπραττε ένα δικό μας άτομο στην αντίστοιχη κατάσταση ή πώς θα έπρεπε να πράξουμε αν ήμαστε πιο ψύχραιμοι ή αν πρέπει να ξανασκεφτούμε αυτό που κάναμε…
Όχι, δεν πρόκειται για μπερδεμένη σκέψη, ούτε είμαστε αναποφάσιστοι και δεν μπορούμε καταλήξουμε σε μια λύση-απόφαση. Απλώς ακούμε τις φωνές μέσα μας, οι οποίες έχουν κληροδοτηθεί από γενιές σε γενιές και φτάνουν μέχρι εμάς.
Στις φυσιολογικές προσωπικότητες, οι φωνές που «ακούμε» είναι η συλλογή από συμβουλές, από όμορφες στιγμές, από επιρροές και αποτελούν τις διαφορετικές πλευρές της προσωπικότητάς μας.
Τις φωνές αυτές τις «ακούμε» πολύ έντονα στα διλήμματα που αφορούν σε δύο σημαντικά αγαθά. Ένα τέτοιο δίλημμα είναι «ελευθερία ή σχέση» ή «αλήθεια-μυστικό» και άλλα. Όταν δεν καταφέρνουμε να επιλύσουμε τέτοια διλήμματα παρόλο που ακούμε φωνές σημαίνει ότι είναι πολύ έντονες τουλάχιστον δύο φωνές. Σε μια παρατεταμένη ένταση προκύπτον διάφορα σωματικά συμπτώματα-πονοκέφαλος, στομαχόπονος, πόνος στην πλάτη, τικ και άλλα-ή προκύπτουν πιο έντονα συμπτώματα όπως εμμονές, διαταραχές πανικού και άλλα.
Πότε όμως κάποιες «φωνές» μας είναι πιο έντονες από κάποιες άλλες και τι σημαίνει αυτό για τις αποφάσεις μας;
Συνήθως οι φωνές μας είναι απόρροια των ηθικών αρχών που μας έχουν δώσει οι γονείς μας αλλά και το ευρύτερο οικογενειακό πλαίσιο. Στις δυσκολίες της ζωής ενεργοποιούνται οι αρχές αυτές κα μας βοηθούν ώστε να αποφασίσουμε κάτι. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις όπου οι κληροδοτημένες αρχές μας δεν μπορούν να μας «ξελασπώσουν» και έτσι αναδύεται ένας τελείως καινούριος προσωπικός τρόπος θεώρησης των πραγμάτων. Στην διαδικασία αυτή πολλές φορές μπλοκάρουμε, κυρίως αν ο ένας τρόπος είναι πολύ διαφορετικός από τον άλλο.
Μόνο όταν επαναληφθεί πολλές φορές ο ένας από τους δύο τρόπους αποδοτικά, και γίνει «συνήθεια», μπαίνουμε στη διαδικασία της αυτόματης απόφασης.
Οι «φωνές» αυτές δημιουργούνται, όπως αναφέραμε και πιο πριν από επιρροές της παιδικής μας ηλικίας αλλά και της πρώτης εφηβικής. Συνήθως οι γονείς κατέχουν τα “πρωτεία” στη διαμόρφωση αυτή και μας βοηθούν πολύ καθώς μας δίνουν τουλάχιστον δύο διαφορετικές στάσεις ζωής (ακόμα και αν δεν διαφέρουν πολύ), αυτή της μητέρας και του πατέρα. Τι γίνεται όμως όταν δεν είναι και πολύ ξεκάθαρα τα μηνύματα που μας στέλνουν;
Παραδείγματα:
«Α, πολύ ενδιαφέρον αυτό που λες, τι είπες ακριβώς;».
«Πολύ χάρηκα που περνάς καλά, πάμε να φύγουμε τώρα, εγώ δεν περνάω καλά».
«Σε έχω ανάγκη, μην με ακουμπάς».
«Σε αγαπάω πολύ, σε χτυπώ όμως» (περίπτωση βίας).
Το διπλό μήνυμα μας βοηθά να εκφράσουμε την ίδια στιγμή δύο διαφορετικά συναισθήματα και γίνεται συνήθως ακούσια. Είναι δύσκολο να το εντοπίσουμε τόσο όταν μας το στέλνουν όσο και όταν το λαμβάνουμε. Όταν καταφέρουμε να το εντοπίσουμε παρόλαυτά είναι καλό να «υπακούμε» στο μήνυμα που μας φαίνεται πιο λογικό ή μας συμφέρει.
Για παράδειγμα, είναι πιο καλό για έναν νέο άνθρωπο στη φάση της αυτονόμησης να υπακούσει στο πρώτο σκέλος της παρακάτω φράσης «Να φύγεις από το σπίτι να μείνεις μόνος-η σου, και ας μένω μόνος-η μου».
Μια καλή αρχή για να «ξεμπερδέψουμε» τα διπλά μηνύματα είναι να εντοπίσουμε πρώτα ποια είναι τα θέματα που μας μπλοκάρουν, μετά ποια είναι η καθαρή μας προτίμηση και τέλος ποιοι οι λόγοι που μας μπλοκάρουν. Μόνο έτσι, θα καταλάβουμε σε ποια θέματα έχουμε υποστεί ή στείλει διπλό μήνυμα και θα το «επιλύσουμε».
babyradio.gr – Σίλεια Δημουλή