“Φοβάμαι οτι θα κρατήσω το νεογέννητο μου μωρό και το μόνο που θα βλέπω θα είναι το μωρό που έχασα…”
Κάθομαι εδώ κοιτάζοντας τις 2 γραμμές – τις δύο γραμμές που πρόκειται να αλλάξουν τη ζωή μας για πάντα. Οι δύο γραμμές που θα διαμορφώσουν για πάντα το μέλλον μας. Είναι ένα ταξίδι, ένας δρόμος, μια νέα ζωή. Μια ζωή μέσα μου. Δύο γραμμές που θα έπρεπε να είναι οι πιο ευτυχισμένες 2 γραμμές που έχω δει ποτέ. Και όμως, μένω εδώ να κλαίω, ανίκανη να ενθουσιαστώ. Δεν μπορώ να βρει τη χαρά μέσα από τη θλίψη αυτή τη στιγμή. Και δεν μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου για την έλλειψη ενθουσιασμού μου.
[babyPostAd] Βλέπετε, το μωρό μου πέθανε. Πέθανε. Και έτσι αυτές οι 2 γραμμές μπορεί να σημαίνουν μια νέα ζωή, αλλά είναι μια σκληρή υπενθύμιση του κοριτσιού μου. Είναι μια σκληρή υπενθύμιση της μικροσκοπικής ζωής που κρατούσα στην αγκαλιά μου μόλις πριν από 10 μήνες. Μια σκληρή υπενθύμιση του ενθουσιασμού και της ελπίδας που ήταν στιγμιαία τεμαχισμένη και κομμένη σε κομμάτια.
Έχετε χάσει ποτέ ένα μωρό; Ένα παιδί; Εάν ναι, ξέρετε ότι δεν θεραπεύεται ποτέ. Ποτέ δεν προχωράτε τη ζωή σας ή δεν ξεχνάτε. Απλώς μαθαίνετε πώς να χειριστείτε τη ζωή από κει και πέρα.
Οι περισσότεροι θα ήταν ενθουσιασμένοι στη σκέψη ενός μικρού μωρού. Εγώ; Ανησυχώ ότι θα κοιτάξω το νέο μας μωρό και θέλω μόνο αυτό που χάσαμε. Ανησυχώ ότι θα περάσω τους επόμενους 9 μήνες σε μια απομονωμένη κατάσταση, ανησυχώντας ότι ο χειρότερος φόβος μας θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα – και πάλι. Ανησυχώ οτι θα απογοητεύσω και πάλι την μεγαλύτερη κόρη μου. Ανησυχώ τι άλλη καταστροφική απώλεια θα μπορούσε να έρθει στην οικογένειά μας.
Και έτσι μένω εδώ με το τεστ εγκυμοσύνης. Εγώ τόσο απεγνωσμένα θέλω να είμαι ενθουσιασμένη. Για να είμαι ευτυχισμένη. Και όμως το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κλάψω. Τα λόγια μου ήταν γρήγορα και οριστικά, όταν είπα σήμερα τα νέα στη μαμά και την αδελφή μου. Είμαι σίγουρη ότι παρατήρησαν το απότομα σύντομο τηλεφώνημα και την έλλειψη επιθυμίας να συζητήσω τα νέα μου. Ήθελα να τους τα πω και να τελειώσω. Ο σύζυγός μου είναι χαρούμενος και ενθουσιασμένος. Εγώ θέλω μόνο να μείνω μόνη μου – νιώθω ένα χάος μέσα μου…
Δεν έχει νόημα πραγματικά, αλλά πότε η θλίψη έχει νόημα; Ήμασταν έτοιμοι να κάνουμε ένα άλλο παιδί. Προσπαθήσαμε γι ‘αυτό. Έγινε εν γνώσει μας. Ακόμα και οι θεραπείες γονιμότητας! Νόμιζα οτι μπορούσα να τα καταφέρω, αλλά τελικά έκανα λάθος!
Και έτσι σήμερα, αναπνέω. Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Αφήνοντας τον εαυτό μου να νιώσει τα ωραία συναισθήματα. Αφήνοντας τον εαυτό μου να είναι εντάξει με την αγάπη του νέου μου μωρού – ασχέτως με αυτό που χάσαμε. Υπενθυμίζω ότι αυτό το μωρό δεν είναι αντικαταστάτης και ότι η αγάπη μου για αυτό το μωρό δεν αφαιρεί την αγάπη μου για τη γλυκιά κορούλα μου που έχασα…
Βλέπετε, έχω αυτό το όραμα. Το όραμα που τελικά θα γυρίσω σπίτι με ένα μωρό. Το όραμα της 3χρονης κόρης μου που θέλει να γίνει μεγάλη αδερφή. Έχω αυτό το όραμα των 4 μικρών ποδιών να τρέχουν γύρω στο κατώφλι μας, ενώ ξέρω ότι είναι πραγματικά έξι μικρά πόδια καθώς η μικρούλα που χάσαμε θα είναι για πάντα στις καρδιές μας. Έχω αυτό το όραμα της ευτυχίας κατά τη διάρκεια αυτής της εγκυμοσύνης. Να είμαι αισιόδοξη και ενθουσιασμένη. Έχω αυτό το όραμα για όλα όσα πρόκειται να έρθουν. Και έτσι, ενώ τα δάκρυα ρέουν σε ένα ποτάμι, χαμογελώ επίσης. Χαίρομαι γιατί ξέρω ότι έχω αρκετή αγάπη στην καρδιά μου για όλα τα παιδιά μου.