«Γι’ αυτό βάζω τα παιδιά μου πάνω από τον άντρα μου!»
«Το να ανταποκρίνομαι στις ανάγκες των παιδιών μου σημαίνει ότι, κάποιες φορές, πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στις δικές τους και τις δικές μου.
Ως μητέρα, αυτή είναι μια πολύ δύσκολη θέση…
[babyPostAd]Τη νύχτα, θέλω να κάνω αγκαλιές με τον άντρα μου και να είμαι εκεί ολοκληρωτικά, όμως από τη μια βλέπω το μωρό στο μόνιτορ και, από την άλλη είμαι συνέχεια σκέφτομαι μήπως κάποιο από τα μεγαλύτερα παιδιά μου, δεν κοιμάται καλά. Με άλλα λόγια, τα παιδιά μου είναι πάντα στο μυαλό μου.
Για να είμαι δίκαιη: είμαι το είδος του ανθρώπου που ανησυχεί πολύ (τόσο πολύ που κάνω γιογκα γιατί πρέπει!).
Ο άντρας μου, από την άλλη, μπορεί εύκολα να εστιάσει την προσοχή του σε ότι κάνει – φροντίζει τα παιδιά όταν εκείνα είναι ξύπνια και να δίνει σημασία σε εμένα αργα τα βράδια και τις λίγες ώρες που έχουμε να περάσουμε σαν ζευγάρι.
Ως μαμάδες, πολλές φορές μπαίνουμε σε δύσκολη θέση και προσπαθούμε να είμαστε καλές. Και τώρα, υποτίθεται ότι πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στον άντρα μου και τα παιδιά μου; Επιτρέψτε μου να σας πω ποιος θα “κερδίζει” κάθε φορά:
Τα παιδιά μου. Τα παιδιά μου θα “κερδίζουν” κάθε φορά.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο γάμος μου δεν έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου ή ότι ο άντρας μου είναι λιγότερο σημαντικός για μένα. Αυτό που σημαίνει είναι ότι, επιλέγοντας να κάνω παιδιά μαζί του, έκανα εκείνα προτεραιότητά μου.
Επιλέγω συνειδητά να αγαπάω τον μπαμπά των παιδιών μου, αλλά ξέρω ότι οι έξοδοι και οι ανάγκες που είχαμε ως ζευγάρι χωρίς παιδιά, αναβάλλονται προσωρινά.
Ο άντρας μου, μου έχει πει ότι δεν θα ήθελε να είναι παντρεμένος με κάποια που θα έβαζε εκείνον πάνω από τα παιδιά του. Εκτιμά τον τρόπο που θέλω να είμαι εκεί για τα παιδιά μας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι καταδικάζουμε τους γονείς που κανονίζουν ακόμα ραντεβού αφήνοντας τα παιδιά στις γιαγιάδες ή σε babysitter -κι αν το καταδικάζαμε, θα ήταν περισσότερο από ζήλεια – σημαίνει ότι έχω αποδεχτεί ότι με δύο παιδιά κάτω των 5 ετών, οι έξοδοί μας θα περιλαμβάνουν γκρίνια και υπολείμματα φαγητού στο φόρεμά μου.
Πήρα μαζί μου τα παιδιά σε ένα γάμο και μου έκανε εντύπωση όταν ένας άλλος καλεσμένος έδειξε την έντονη δυσαρέσκεια του γι’ αυτό. Παρά το ότι τα παιδιά μου είναι ευπρόσδεκτα και ειδικά προσκεκλημένα από την φίλη που παντρευόταν, και μάλιστα υπήρχε και πρόβλεψη από την ίδια για παιδικό menu, εγώ θα έπρεπε να να έχω επιλέξει να τα αφήσω σε μια baby sitter.
Aντίθετα, απόλαυσα ότι τα παιδιά μου ήταν καλοδεχούμενα. Αγόρασα στις κόρες μου καινούρια φορέματα, ενώ εγώ βρήκα κάτι που υπήρχε ήδη στην ντουλάπα μου. Άλλωστε, μια από τις αγαπημένες μου αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια είναι όταν χόρευα με τον μπαμπά μου στους γάμους των συγγενών μας. Πλέον ζω μακριά από την οικογένεια μου και επίσης, δεν με καλούν συχνά σε γάμους όπου τα παιδιά είναι ευπρόσδεκτα.
Περάσαμε υπέροχα!
Τα κορίτσια μου φέρθηκαν εξαιρετικά και καταφέραμε το στόχο μου, που ήταν να χορέψουμε έστω ένα τραγούδι πριν νυστάξουν. Το μωρό κοιμήθηκε στον ώμο μου, αλλά ο άντρας μου, εγώ και η πεντάχρονη κόρη μας χορέψαμε πολύ πριν αποφασίσουμε να φύγουμε.
Θα μου άρεσε να χορεύω με τον καλό μου όλη τη νύχτα; Φυσικά!
Θα είχα αφήσει τα παιδιά στο σπίτι με τους παππούδες τους, αν έμεναν πιο κοντά και μπορούσαν να τα κρατήσουν; Θα είμαι ειλικρινής -ίσως.
Θα απαντήσωόμως σε ένα πράγμα με τεράστια σιγουριά: αυτή η νύχτα έμεινε αξέχαστη σε όλους μας !
Λατρεύω το ότι είμαι μαμά.
Παρά το ότι συχνά νιώθω απογοητευμένη και γεμάτη ανησυχίες και η σχέση μου με τα παιδιά είναι δυσκολότερη από οποιαδήποτε άλλη σχέση -συμπεριλαμβανομένης της 21χρονης σχέσης με τον άντρα μου- δέχομαι περισσότερη αγάπη και στοργή απ’ όση νόμιζα ότι θα μπορούσα ποτέ να δεχτώ.
Δεν υπάρχει πιο υπέροχο συναίσθημα στον κόσμο απ’ το να βλέπω την πεντάχρονη κόρη μου να βιώνει τα κοριτσίστικα όνειρά της χορεύοντας σε κάποιο πάρτι με το κίτρινο φόρεμα που μόνη της διάλεξε – και να χορεύει τόσο άγαρμπα που ευχαριστώ το Θεό μέσα μου που θυμήθηκα να της φορέσω και ένα σορτσάκι από κάτω.
Τα παιδιά μου θα μεγαλώσουν και μπορεί να με ευχαριστήσουν που βάζω τη σχέση μου με τον μπαμπά τους λίγο πιο χαμηλά από την ανατροφή τους – ή και όχι. Κανείς μας δεν μπορεί να προβλέψει πώς τα παιδιά μας θα μας βλέπουν μεγαλώνοντας -μπορούμε όμως να υποθέσουμε.
Επομένως κάνω αυτό που νιώθω σωστό – θα κάνω αυτό που νιώθω σωστό για τον άντρα μου και για εμένα, επειδή μεγαλώνουμε αυτούς τους δύο μικροσκοπικούς ανθρώπους μαζί.
Αυτό που μου φαίνεται σωστό, είναι να βεβαιωθώ ότι τόσο οι ανάγκες του άντρα μου όσο και οι δικές μου συναντιούνται, ενώ αναγνωρίζουμε και οι δύο ότι τα κορίτσια μου έχουν μία μόνο παιδική ηλικία -και θέλω να είμαι εκεί για να τη ζήσω!»
Επιμέλεια κειμένου για το babyradio: Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή