“Ο τοκετός, η γυναίκα μου, το σώμα της”. Μια ειλικρινή και τρυφερή εξομολόγηση ενός πατέρα.
«Τι είπα στη σύζυγό μου για το πώς άλλαξε το σώμα της μετά τον τοκετό; Τίποτε απολύτως.
Πρώτα από όλα το σώμα της δεν είναι “δική μου δουλειά”.
Επίσης, είναι γνωστό ότι η εγκυμοσύνη σπάνια “συμβαίνει” από μόνη της, έτσι είμαι άμεσα υπεύθυνος για τις αλλαγές που έχουν επέλθει.
Με άλλα λόγια, αυτό είναι ότι ακριβώς θέλαμε, όταν είπαμε «ας κάνουμε ένα μωρό».
Στην αρχή ονειρευόμασταν τι θα γίνει όταν κάνουμε παιδί, λέγαμε, λέγαμε διάφορες εικασίες… “α!μπορεί να επηρεαστεί από την αγάπη μου για τα αστέρια και να πάει στη σελήνη ή να σου μοιάσει να γίνει γιατρός και να καταφέρει να σώσει αμέτρητες ζωές ή ακόμη να βρει τη θεραπεία του καρκίνου”. “Σίγουρα όμως δεν θυμάμαι όταν είπα “αγάπη μου, θα ήθελα εσύ να “κουβαλήσεις” το παιδί μας για 9 μήνες να είπα επίσης:
“Α! αυτό βέβαια θα αλλάξει δραματικά τα επίπεδα του νευροδιαβιβαστή σου και θα οδηγήσει σε μαζικές, μόνιμες αλλαγές στο μυαλό και την προσωπικότητά σου για να μην αναφέρουμε τις ανεξίτηλες αλλαγές στο σώμα σου που θα γεμίσει τρίχες και ραγάδες. Κι όχι μόνον αυτά, θα γίνεις “διανομέας γαλακτοκομικών προϊόντων”, θα πάρεις αρκετά κιλά και κατά τη διάρκεια τα πόδια σου θα είναι σαν σωσίβια…».
Δεν είπα τίποτα από όλα αυτά…
Έχουμε δύο παιδιά, η γυναίκα μου έχει μείνει έγκυος 4 φορές κι έτσι έχουμε περάσει πάρα πολλούς μήνες με ναυτία, περίεργες ορέξεις για φαγητό, επιπτώσεις από το θηλασμό και ουλές από την καισαρική τομή.
Ας είμαστε σαφείς: το σώμα της γυναίκας μου έχει αλλάξει λόγω της εγκυμοσύνης, αλλά και τι έγινε; Και το δικό μου σώμα έχει αλλάξει.
Όταν παντρεύτηκα ήμουν 27 ετών. Γυμναζόμουν, ήμουν αρσιβαρίστας και δρομέας. Τώρα το μόνο βάρος που σηκώνω είναι όταν κάνω την κόρη μου αεροπλανάκι γύρω-γύρω στο δωμάτιο και τρέχω μόνο όταν με κυνηγούν τα παιδιά μου.
Η ιδέα να κρίνω το σώμα της συζύγου μου μετά τον τοκετό μου είναι απωθητική γιατί είναι εγωιστικό και κακό.
Θέλω να πω, δεν ξέρω τίποτα για την τομή ή τις ραγάδες και όσα μπορεί να περιμένει μία νέα μητέρα… όμως σκέφτομαι..
Αν ένας φίλος μου, δουλεύει σκληρά για μήνες όλη μέρα στο γραφείο πάρει βάρος και στη συνέχεια πρέπει να υποβληθεί σε μία σοβαρή χειρουργική επέμβαση στην κοιλιά το μόνο σίγουρο ότι ποτέ δεν θα αναρωτηθώ γιατί δεν έχει πια κοιλιακούς ή θα κοιτάξω περίεργα το σημάδι που άφησε η επέμβαση. Το μόνο που θα πω είναι «φίλε, όλα καλά»!
Λοιπόν η μόνη διαφορά μεταξύ της εγχειρήσεως και της εγκυμοσύνης είναι ότι η γυναίκα σας, όχι μόνο τα κατάφερε και είναι καλά αλλά ως εκ θαύματος «έβγαλε» έναν άνθρωπο!
Και δεν είναι ένα οποιοδήποτε άτομο.Έφερε στον κόσμο το παιδί σας.
Αγαπώ το σώμα της γυναίκας μου μετά τον τοκετό, διότι όταν το βλέπω, βλέπω την οικογένειά μου και η οικογένειά μου κάνει τη ζωή να αξίζει κάθε ημέρα. Επίσης, γιατί μετά από όλα αυτά που έχει περάσει (για τα οποία “φταίω” και εγώ) εξακολουθεί να κοιμάται μαζί μου και να με ξύνει στην πλάτη χωρίς παράπονο!