Γιατί δεν (μου) είναι απαραίτητος ο παιδικός σταθμός
Ή τι έμαθα φέτος για τους παιδικούς σταθμούς που αν γυρνούσα έναν χρόνο πίσω θα με απέτρεπε από το να αναζητήσω έναν για την κόρη μου.
[babyPostAd]1) Ότι όλα τα παιδιά δεν έχουν τις ίδιες ανάγκες. Άλλο μπορεί να χρειάζεται φίλους και να τους αποζητάει, να θέλει να δει τον διπλανό του για να μάθει να τρώει, να χρειάζεται βοήθεια στη λεπτή κινητικότητα… Άλλο μπορεί να ξέρει να τρώει από όλα, να μιλάει καλά, να ζωγραφίζει και να χορεύει, να έχει μια πλούσια κοινωνική ζωή με αδέλφια, ξαδέλφια, πάρτι και γιορτούλες και να μην χρειάζεται να ενταχθεί κάπου για να «μην μείνει πίσω». Άλλο μπορεί να χρειάζεται περισσότερο χρόνο για να ενταχθεί σε μία μικρή ομάδα και να δυσκολεύεται να προσαρμοστεί, άλλο μπορεί να περνάει στα 3 του χρόνια πιο έντονη τη φάση του αποχωρισμού και να ζητάει τη μαμά του, άλλο ίσως να μην μπορεί να διαχειριστεί ακόμη τα άλλα παιδιά: αυτές (κατά τη γνώμη μου) δεν είναι ενδείξεις για να το πιέσουμε περισσότερο να κάνει κάτι όπως το θέλουμε εμείς ή όπως το έχουν φανταστεί οι παιδαγωγοί ή όπως το κάνουν τα περισσότερα παιδιά.
2) Ότι όλοι οι γονείς δεν έχουν τις ίδιες ανάγκες. Άλλος μπορεί να μην έχει χρόνο να διαβάσει ούτε ένα παραμύθι στο παιδί, άλλος να μην έχει χρήματα να διαθέσει για τη φύλαξή του, άλλος να θεωρεί κακό το παιδί να μένει στο σπίτι κι άλλος ό,τι καλύτερο. Αυτό μπορεί να φαίνεται απλό ως statement, στην πράξη όμως είναι περίπλοκο, ειδικά όταν ψάχνουμε τα δικά μας θέλω σε λάθος μέρος ή όταν τα παρουσιάζουμε ως ανάγκες των παιδιών. Είναι σημαντικό να ξέρουμε τι ζητάμε από το σχολείο και να μην ταυτίζουμε τις δικές μας ανάγκες με εκείνες του παιδιού. Και το πιο σημαντικό; Το σχολείο που ισχυρίζεται ότι μπορεί να καλύψει όλες τις ανάγκες, δεν κάνει κάτι καλά.
3) Ότι μπορεί κανένας παιδικός σταθμός, σχολείο, whatever να μην καλύπτει τις δικές μας ανάγκες (και αυτό είναι επίσης ένδειξη για να μην στείλουμε το παιδί μας εκεί). Έψαχνα 4 μήνες για σχολείο κοντά στο σπίτι (διότι ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για διάφορους λόγους που δεν είναι της παρούσης). Άκουσα κουβέντες όπως: «εμείς εδώ δεν παίρνουμε αλλοδαπά» ή «τα γκουρμέ πιάτα που μαγειρεύουμε εδώ, εσείς δεν μπορείτε να τα φτιάξετε στο σπίτι», είδα χώρους ανήλιαγους που μύριζαν, χωρίς αυλές, δωμάτια σούπερ ενισχυμένα με προστατευτικά προς αποφυγήν των ατυχημάτων (και της ίδιας της ζωής) και γνώρισα ασυνήθιστα ήσυχα παιδιά και δασκάλους ασυνήθιστα αδιάφορους ως προς τις παιδαγωγικές μεθόδους που μιλούσαν για κέικ, ψαρόσουπες και όσπρια. Και μόνο στο παρά 5 βρήκα αυτό που (νόμιζα ότι) μου ταίριαζε.
4) Ότι μπορεί το βάπτισμα στις ιώσεις να μην είναι ευεργετικό για όλα τα παιδιά. Και αν για το δικό μου ήμουν σχεδόν βέβαιη ότι θα κατέληγε με άσχημο τρόπο στο νοσοκομείο και παράκουσα τη φωνή μέσα μου που μου έλεγε «μακριά» ως τρολ, έκανα και ένα δεύτερο λάθος. Εμπιστεύτηκα τη δασκάλα που με διαβεβαίωσε ότι οι γονείς σε αυτό το σχολείο έχουν τη δυνατότητα να κρατάνε τα παιδιά τους στο σπίτι όταν αρρωσταίνουν. Όχι επειδή μου έλεγε ψέματα. Αλλά επειδή καμία δασκάλα δεν μπορεί να το εγγυηθεί αυτό για κανέναν γονέα. Κι όταν ακόμη δέχτηκε να ζητήσει η ίδια από τους γονείς να δείξουν λίγη προσοχή στο θέμα – και την ευχαριστώ ξανά για αυτή της την ευαισθησία – ορισμένοι συνέχισαν να φέρνουν τα παιδιά άρρωστα στο σχολείο. Δεν μπορώ να έχω τέτοια απαίτηση, γι’ αυτό άλλωστε είμαι εγώ εκείνη που σταματάει το παιδί της από το σχολείο, μου επιτρέπεται όμως να θυμώνω με δύο πράγματα: με τη γενικότερη στάση βγαίνω-άρρωστος-και-πάω-παντού, γιατί θεωρώ ότι (και) σε αυτήν οφείλεται η εντυπωσιακή φετινή έξαρση των ιώσεων, αλλά και με την ανοησία. Με την ανοησία όσων δεν κατανοούν τι σημαίνει άρρωστος, τι σημαίνει ίωση και πόσο επικίνδυνο μπορεί να είναι αυτό. Αν όχι για όλους, για κάποιους, δεν έχει σημασία. Θα μπορούσε να βρεθεί και κάποιο άλλο παιδί στη θέση του δικού μου. Και πλέον θεωρώ εξίσου ανεύθυνη και βλακώδη μαζί τη στάση των παιδαγωγών που λένε: αν έχει μόνο μυξούλες, δεν είναι άρρωστο, να το φέρετε (είναι γνωστό πλέον πως κάθε κρυολόγημα προέρχεται από ιό και κολλάει, περισσότερα εδώ).
5) Ότι ο όρος κοινωνικοποίηση είναι αμφιλεγόμενος. Σίγουρα δεν έχει κανένα νόημα για τα παιδιά κάτω των 2 ετών, αναρωτιέμαι για το νόημα που μπορεί να έχει μεταξύ 2-3 ή για να το πω αλλιώς δεν βλέπω τι περισσότερο μπορεί να προσφέρει ένας παιδικός σταθμός σε αυτές τις ηλικίες από ότι η παιδική χαρά ή η περιστασιακή παρέα με τα παιδιά των φίλων, της γειτονιάς κ.λπ. Τέλος, όσον αφορά τις ηλικίες 3+ που έχει κάποιο νόημα, νομίζω ότι είναι διαφορετικό για κάθε παιδί (βλ. Νο1). Και σε κάθε περίπτωση, η όποια κοινωνικοποίηση καλό είναι να γίνεται ομαλά, σε ένα φιλικό σπίτι στην αρχή, σε ένα πάρτι στη συνέχεια, σε μια ομαδική δραστηριότητα μαζί με τους γονείς και μετά στο σχολείο με τα πολλά παιδιά – πάντα από τη δική μου εμπειρία κρίνοντας. Και ίσως τελικά να μην είναι τυχαίο που η υποχρεωτική κοινωνικοποίηση μέσω της εκπαίδευσης αρχίζει στα 5 και όχι στα 2, στα 3 ή στα 4.
Τελικά, μάλλον δεν είναι τυχαίο που η υποχρεωτική εκπαίδευση αρχίζει στα 5 με το νηπιαγωγείο. Και αυτό που κατάλαβα πλέον καλά είναι ότι η προσχολική αγωγή ή η φύλαξη είναι επιλογή της κάθε οικογένειας και έτσι πρέπει να είναι. Δεν χρειάζεται όλοι να πάμε τα παιδιά μας στο σχολείο, επειδή το κάνουν οι άλλοι. Ούτε να τα κρατήσουμε στο σπίτι ως εναλλακτικοί γονείς που αμφισβητούν τα πάντα. Χρειάζεται απλώς να ακούσουμε τις ανάγκες τους και τις δικές μας. Να σκεφτούμε αν η λύση που επιλέγουμε έχει πιο πολλά οφέλη παρά προβλήματα, έστω και μακροπρόθεσμα και κυρίως για το παιδί, όχι για εμάς. Και να αποφασίσουμε ανά περίσταση. Και γι’ αυτό το «ανά περίσταση» μπορώ να παίξω και μπουνιές. Διότι κανείς δεν μπορεί να ξέρει καλύτερα από εμένα, τώρα μάλιστα που δοκίμασα, ποιο είναι το καλύτερο για τη δική μου οικογένεια.
Υ.Γ. Ασε που πάλι χρειαζόμουν ολόκληρο επιτελείο για τη φύλαξή της μετά το σχόλασμα ή τις ημέρες που ήταν άρρωστη (δλδ σχεδόν όλες). Αλήθεια, εσείς που δουλεύετε τι ώρα γυρνάτε σπίτι;
Πηγή: 31ebdomades.blogspot.gr