Ακόμη και σε εκείνους τους πολιτισμούς, όπου ακόμη κρατά γερά η παράδοση οι γονείς να επιλέγουν τους συντρόφους των παιδιών τους, δεν είναι λίγες οι φορές που οι δύο πλευρές βρίσκονται αντιμέτωπες.
Για τους επιστήμονες της εξέλιξης αυτή η «μάχη» παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Σύμφωνα με έρευνα του πανεπιστημίου του Μπρίστολ και του Γκρόνιγκεν, την οποία επικαλείται σε άρθρο της η Francine Russo στο Time, και η οποία δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό έντυπο Evolution & Human Behavior, για όλα φταίνε τα γονίδια!
Η θεωρία της εξέλιξης υποδηλώνει ότι οι γονείς θέλουν για τις κόρες και για τους γιους τους έναν καλό και προστατευτικό/υποστηρικτικό σύντροφο. Αυτό θα τούς αρκούσε.
Όμως τελικά δεν είναι έτσι. Οι γονείς θέλουν ακόμη περισσότερα.
Σύμφωνα με τον Tim Fawcett, βιολόγο από το πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, αυτό το μοντέλο γονικής συμπεριφοράς και συμπεριφοράς από την πλευρά των παιδιών, στηρίζεται στο γεγονός ότι οι γονείς θεωρούν ισάξια όλα τα παιδιά τους (και κατ’ επέκταση την επιβίωση των γονιδίων τους).
Έτσι, οι γονείς θέλουν να καταλήξει κάθε τους παιδί με το «μερίδιο» που τού αξίζει.
Αν όμως, για παράδειγμα, η μία κόρη παντρευτεί έναν αναξιόπιστο τύπο και η άλλη έρθει στο σπίτι με γαμπρό έναν αφοσιωμένο τραπεζίτη, ενδεχομένως να χρειαστεί να επενδυθεί περισσότερος χρόνος, χρήμα και συναισθηματική υποστήριξη στην πρώτη, με αποτέλεσμα τα υπόλοιπα παιδιά να πάρουν μικρότερο μερίδιο από τους γονείς τους σε αυτούς τους τομείς.
Σύμφωνα με τον Fawcett«η συμπεριφορά αυτή οφείλεται στο εξελικτικό τους συμφέρον».
Οι κόντρες ξεκινούν όταν οι κόρες επιλέγουν για σύντροφο κάποιον που τούς παρέχει λιγότερα απ’ όσα οι ίδιοι οι γονείς τους θα έκαναν ιδανικά.
«Με άλλα λόγια, οι γονείς νιώθουν την ανάγκη να συμπληρώσουν το κενό για το παντρεμένο παιδί με τον αναξιόπιστο σε σχέση με την κόρη που παντρεύτηκε τον πλούσιο τραπεζίτη, έτσι ώστε αυτή τους η κόρη και ο σύντροφός της να έχουν την ευκαιρία να κάνουν οικογένεια και να μεγαλώσουν παιδιά που θα συνεχίσουν τη διάδοση των γονιδίων»εξήγησε ακόμη.
Σε ό,τι αφορά τώρα τις κόρες, εκείνες επιλέγουν το σύντροφο που τίς ελκύει περισσότερο και συμπληρώνουν το κενό που αφήνει εκείνος με τους γονείς τους. Έτσι δεν νιώθουν απαραίτητα την πίεση να βρουν και να παντρευτούν κάποιον που θα «εγκρίνουν» οι γονείς τους.