Γνωρίστε τα παιδιά σας, αποδεχθείτε τα, αγαπήστε τα όπως είναι, γι αυτό που είναι!
Ποιός -αλήθεια- θα διαφωνήσει… Αρκετοί γονείς ενώ δηλώνουν πως αγαπούν τα παιδιά τους, με τη συμπεριφορά τους δείχνουν καθαρά ότι συμπαθούν συγκεκριμένες κατηγορίες παιδιών.
Για παράδειγμα, οι μπαμπάδες που αγαπούν και εκτιμούν τους αθλητές συχνά απορρίπτουν τραγικά ένα γιο που τα ενδιαφέροντά του και τα ταλέντα του δεν είναι αθλητικά. Οι μητέρες που εκτιμούν τη φυσική ομορφιάενδέχεται να απορρίψουν μια κόρη που δεν ικανοποιεί το πολιτιστικό στερεότυπο της γυναικείας ομορφιάς. Οι γονείς που έχουν επενδύσει στη μουσική, συχνά δείχνουν σ’ ένα μη μουσικόφιλο παιδί πόσο βαθιά απογοητευμένοι είναι μαζί του. Οι γονείς που εκτιμούν τις ακαδημαϊκές και σχολικές ικανότητες μπορούν να προκαλέσουν ανεπανόρθωτη συναισθηματική ζημιά σ’ ένα παιδί που δεν έχει αυτόν τον ειδικό τύπο ευφυΐας.
Κι όμως, ασυναίσθητα ή μη, είναι άδικο αυτό για το παιδί σας. Θα πρέπει οι γονείς να συνειδητοποιήσουν πως υπάρχει μια ατελείωτη ποικιλία παιδιών που έρχονται σ’ αυτό το κόσμο και μια ατελείωτη ποικιλία τρόπων ζωής που μπορούν να ακολουθήσουν. Η ομορφιά της φύσης και το θαύμα της ζωής είναι αυτή η τεράστια ποικιλία στις διάφορες μορφές της.
To βασικό νόημα, δεν είναι να επιδιώκετε να γίνει κάτι συγκεκριμένο το παιδί σας, αλλά να εξελιχθεί σε αυτό που θέλει το ίδιο. Με μια τέτοια στάση αναπόφευκτα οι γονείς θα δουν τον εαυτό τους να νιώθει όλο και περισσότερο ανοικτός με κάθε παιδί και να αισθάνεται χαρά και συγκίνηση βλέποντας το κάθε παιδί να γίνεται αυτό που το ίδιο θέλει.
Δείξτε τους εμπιστοσύνη και δώστε τους το χρόνο που χρειάζονται για να εξελιχθούν σ’ αυτό που ονειρεύονται. Μία άκρως ενδιαφέρουσα έρευνα διεξήχθη στις ΗΠΑ από το περιοδικό parenting.com και την εκπομπή Raising America του καναλιού HLN. Περίπου 1.000 αναγνώστριες, τηλεθεάτριες και χρήστες των social media και των δύο μέσων, όλες τους μαμάδες, ρωτήθηκαν πως πραγματικά νιώθουν με την μητρότητα.
Τα αποτελέσματα της έρευνας υπήρξαν ιδιαιτέρως αποκαλυπτικά μιας και καλά κρυμμένα «ένοχα» μυστικά τους βγήκαν στην επιφάνεια: Σχεδόν το ένα τέταρτο των μητέρων παραδέχτηκαν ότι έχουν μία μικρή προτίμηση σε κάποιο από τα παιδιά τους.
Αυτό βέβαια δεν είναι εύκολο να το παραδεχτεί κάποιος γονιός, πόσο μάλλον μια μητέρα, αν αναλογιστούμε ότι οποιαδήποτε μορφή διάκρισης, ακόμα και απειροελάχιστης, που μπορεί να αισθανόμαστε για κάποιο από τα παιδιά μας, αυτόματα δημιουργεί συναισθήματα ενοχής και κατάκρισης, που δεν είναι καθόλου εύκολο να διαχειριστούμε, καθώς απέχουν πολύ από την εικόνα και το ιδεώδες της τέλειας μητέρας, εκείνης της άμεμπτης κι αλάθητης σε όλα.
Δε με νοιάζει αν θα γίνεις επιστήμονας. Άνθρωπο σε θέλω!
Ο συγγραφέας του βιβλίου When Your Kids Push Your Buttons, Bonnie Harris τονίζει ότι πρόκειται για ένα συναίσθημα απόλυτα φυσιολογικό. Και αυτό γιατί είναι φυσικό μια μητέρα να αισθάνεται λίγο περισσότερο δεμένη με ένα συγκεκριμένο παιδί της. Μπορεί το συγκεκριμένο παιδί να είναι πιο τρυφερό και εκδηλωτικό απέναντί της, να ταιριάζει πιο πολύ στην ιδιοσυγκρασία της, ακόμα και να αισθάνεται ότι είναι πιο εύκολο και καλόβολο για να το μεγαλώσει. Σε καμία περίπτωση δεν χρειάζεται να νιώθετε ενοχές για αυτή την προτίμηση, εφ’ όσον δεν το δείχνετε με την συμπεριφορά σας, κάνοντας τα υπόλοιπα παιδιά να νιώθουν άσχημα μ’ αυτήν την «αδυναμία».
Επίσης η έρευνα έδειξε ότι πάνω από το 35% των ερωτηθέντων μαμάδων μερικές φορές εύχονταν το παιδί τους να έμοιαζε περισσότερο με το παιδί κάποιου άλλου.
Τις περισσότερες φορές μάλιστα αναρωτιόμαστε γιατί το δικό μας παιδί δεν συμπεριφέρεται το ίδιο καλά όπως ο φίλος του. Άλλες φορές «ζηλεύουμε» τα ταλέντα του άλλου παιδιού: πιο εξωστρεφής, πιο κοινωνικός, καλύτερος μαθητής ή αθλητής, πιο «καλό» παιδί. Αυτό βέβαια γίνεται γιατί κατά βάθος, εμείς οι γονείς βλέπουμε τα παιδιά μας ως αντανάκλαση του εαυτού μας, αν δεν είναι σε κάποιο τομέα στο επίπεδο που επιθυμούμε ως γονείς, έχουμε συχνά την αίσθηση ότι είμαστε εμείς υπεύθυνοι γι’ αυτό. Θα πρέπει επίσης να συνειδητοποιήσουμε ότι πιθανότατα, εξιδανικεύουμε υπερβολικά τους «αψεγάδιαστους» φίλους του. Μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά αυτά τα «ζούμε»» και τα βλέπουμε σε μεμονωμένες περιπτώσεις και για μικρά χρονικά διαστήματα, άρα δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για την γενικότερη συμπεριφορά τους, την απόδοση τους και το χαρακτήρα που ξετυλίγουν αυτά τα παιδιά μπροστά στους δικούς τους γονείς. Που ξέρουμε; Μπορεί και εκείνοι οι γονείς, ορισμένες φορές να ήθελαν το παιδί τους να ήταν σαν το δικό μας.
Ας πάρουμε λοιπόν την απόσταση που χρειαζόμαστε για να αναρωτηθούμε αν προβάλουμε στο παιδί μας κάποιες από τις δικές μας ανάγκες και απωθημένα της παιδικής μας ηλικίας, νομίζοντας ότι αποτελούν και δικές του επιθυμίες. Ας μην ξεχνάμε ότι το παιδί μας είναι ένα εντελώς ξεχωριστό άτομο με τον δικό του χαρακτήρα και τις δικές του ανάγκες.
Τέλος, ας προσπαθήσουμε να γνωρίσουμε καλύτερα το παιδί μας και να το αποδεχθούμε για αυτό που είναι. Ανακαλύπτοντας τα κοινά μας σημεία, ας τα θέσουμε σαν βάση για μία ουσιαστική σχέση μαζί του.
Όπως υποστηρίζει ο ψυχολόγος, συγγραφέας και δημοσιογράφος Ντάνιελ Γκόλμαν, στο βιβλίο του «Focus for Kids: Enhancing Concentration, Caring and Calm», το πιο σημαντικό πράγμα για ένα παιδί είναι να αισθάνεται ότι έχει την απόλυτη προσοχή των γονιών του. Κάθε βλέμμα, κάθε χαμόγελο, κάθε σχόλιο αποτελούν για εκείνο τη διαβεβαίωση ότι κάποιος νοιάζεται πραγματικά.
Σύμφωνα με τον ειδικό, τα παιδιά έχουν την ανάγκη να ξέρουν ότι υπάρχει κάποιος να τα προσέχει, να τα παρατηρεί, να τα φροντίζει, να νοιάζεται για όλα όσα νιώθουν και χρειάζονται. Πρόκειται για τη λεγόμενη «βάση ασφάλειας», όπως την έχει χαρακτηρίσει ο βρετανός παιδοψυχίατρος Τζον Μπόουλμπι, που αποτελεί την αφετηρία για να μπορέσει το παιδί να ανακαλύψει τον κόσμο: να μάθει, να τολμήσει, να δοκιμάσει. Αυτή η βάση ασφάλειας αντιπροσωπεύει την «φωλιά» του, το μέρος στο οποίο μπορεί να καταφύγει κάθε φορά που οτιδήποτε εκεί έξω το τρομάξει ή το ξεπεράσει.
Τα παιδιά που έχουν αυτή τη βάση ασφάλειας, που ξέρουν ότι υπάρχει κάποιος που τα φροντίζει και τα προστατεύει, είναι και τα πιο κατάλληλα προετοιμασμένα για τη διαδικασία της μάθησης όταν φτάνει η ώρα του σχολείου: μπορούν να δίνουν την απαιτούμενη προσοχή στο δάσκαλό τους, να ελέγχουν τις ορμές τους, να ρουφάνε κυριολεκτικά τις γνώσεις. Όπως εξηγεί ο δρ. Γκόλμαν, ο εγκέφαλος ενός νηπίου μπορεί να επεξεργαστεί καλύτερα μια νέα πληροφορία όταν σε αυτή τη διαδικασία εμπλέκεται κι ένας ενήλικος, π.χ. θα μάθει πιο εύκολα ένα ζώο αν του πείτε εσείς: «Πες μου πώς λέγεται αυτό το ζωάκι», παρά αν το αφήσετε να το ανακαλύψει μόνο του. Η προσοχή σας και το γεγονός ότι ασχολείστε μαζί του αποτελούν για εκείνο την κινητήριο δύναμη.
Και, φυσικά, δεν είναι απλά ότι τα παιδιά χρειάζονται την προσοχή μας. Για εκείνα, η απόλυτη προσοχή μας είναι η υπέρτατη εκδήλωση της αγάπης μας. Είναι σαν να τους λέμε σιωπηρά: «Εγώ είμαι εδώ για σένα». Είναι κάτι που στην πραγματικότητα όλοι μας, μικροί και μεγάλοι, το αποζητούμε στη ζωή μας από τους ανθρώπους που είναι σημαντικοί για εμάς, έτσι δεν είναι;
Βέβαια, η προσοχή είναι μια σταθερή διανοητική ικανότητα, πράγμα που σημαίνει ότι έχουμε τόση πολλή να δώσουμε. Όπως όμως, τονίζει ο ειδικός, η πρόκληση για τους γονείς είναι μία: Να φροντίσουν να βεβαιωθούν ότι αρκετό από αυτό το πολύτιμο αγαθό όντως «φτάνει» στα παιδιά τους – αλλά και στους ίδιους, μεταξύ τους. Γιατί η αμοιβαία προσοχή του ενός στον άλλον αποτελεί το βασικό συστατικό και για μια αρμονική σχέση. Δεν πρόκειται να επιτευχθεί «χημεία», αν δεν αφιερώσουν οι δύο σύντροφοι την απόλυτη προσοχή τους στο έτερον ήμισυ. Και δεδομένων των αμέτρητων περισπασμών της καθημερινότητας, που μας αποπροσανατολίζουν διαρκώς, η ανάγκη μιας συνειδητής προσπάθειας να διαφυλάξουμε τέτοιες πολύτιμες στιγμές μεταξύ μας φαντάζει πιο επιβεβλημένη από ποτέ!
Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι όλοι οι γονείς θα έχουν πάντα σαν κύριο γνώμονα της συμπεριφοράς τους πώς θα είναι πιο ευτυχισμένο και χαρούμενο το παιδί τους κι όχι πόσο περισσότερο θα πλησιάζει στα δικά τους θέλω η εικόνα που βλέπουν σ΄αυτό…
Ράνια Φιλίππου – ψυχολόγος & ειδική παιδαγωγός Μ.Α
Πηγή: exostispress.gr