Το γράμμα μιας μαμάς στο μωρό της για την Γιορτή της Μητέρας
Αγαπημένο μου Μωρό,
Αυτή είναι η πρώτη μου Γιορτή της Μητέρας. Στην πραγματικότητα είναι η πρώτη μας Γιορτή της Μητέρας. Δεν θα γιόρταζα αυτή τη γιορτή χωρίς εσένα, επειδή είσαι εσύ που με έκανες μαμά. Η Ημέρα της Μητέρας δεν είναι για μένα. Είναι για εσένα και για μένα. Για εμάς.
Νέος Διαγωνισμός της Adelco Kids… Δηλώστε συμμετοχή και ΚΕΡΔΙΣΤΕ σετ ΠΑΙΔΙΚΗΣ περιποίησης ΥΨΗΛΗΣ ποιότητας!!!
[babyPostAd]Προτού γεννηθείς, για εννέα μήνες, εγώ ήμουν μόνη μου που σε κουβαλούσα.
Η ημέρα που ήρθες σε αυτόν τον κόσμο, η στιγμή που συναντηθήκαμε, ήταν δική μου και δική σου, επίσης. Σίγουρα, ο μπαμπάς ήταν εκεί, αλλά ήταν τα χέρια μου -ζεστά από την έκρηξη της αδρεναλίνης – που σε κράτησαν πρώτα. Ήταν το γυμνό στήθος μου που χρειαζόσουν για να ξεκουραστείς. Ήταν η καρδιά μου που χτυπούσε που βοηθούσε τη δική σου να ρυθμιστεί. Εσύ κι εγώ.
Τις πρώτες σου εβδομάδες, οι άλλοι έπρεπε να σε κρατούν. Αλλά ήταν το σώμα μου που σε άντεχε. Ήταν το γάλα μου που σε μεγάλωνε, σταγόνα με σταγόνα. Γραμμάριο με γραμμάριο. Εσύ κι εγώ.
Σύντομα, άρχισες να πιάνεις το μπουκάλι και οι άλλοι σε τάιζαν. Αλλά ήμουν εγώ που περνούσα κάθε στιγμή αφουγκράζοντας τις ανάγκες σου. Ήμουν εγώ που σου διάβαζα βιβλία και έπαιζα με τα παιχνίδια σου για να με παρακολουθείς με περιέργεια. Ήμουν εγώ που παρατηρούσα όλες τις παραμικρές αλλαγές – μια ματιά που κρατούσε περισσότερο από το συνηθισμένο, ένα χέρι σου να κινείται με τη θέλησή σου και όχι μόνο αντανακλαστικά. Ήταν εσύ κι εγώ.
Μετά από λίγους μήνες, επέστρεψα στη δουλειά και κάποιος άλλος έπρεπε να περάσει εκείνες τις μέρες μαζί σου. Αλλά ήμουν ακόμα εγώ που θα βρισκόμουν στο πλευρό σου όλες τις ώρες της νύχτας, κάθε φορά που κουνιόσουν. Ήμουν εγώ που ξυπνούσα με τις πιο μαλακές και ήπιες κινήσεις σου για να σε καθησυχάσω. Εγώ ήμουν εκεί μαζί σου στις 3 το πρωί, όταν ο κόσμος ήταν σκοτεινός και όλοι κοιμόντουσαν. Εσύ κι εγώ.
Αλλά τότε, άρχισες να κοιμάσαι κατά τη διάρκεια της νύχτας. Μετά από λίγα βράδια, απολάμβανες τον ύπνο σου για έξι ώρες και μετά για οκτώ και στη συνέχεια για 10 ώρες και δεν με χρειαζόσουν πλέον εκεί. Και έκλαψα.
Έκλαψα επειδή έπρεπε να δεχτώ ότι δεν θα ήμασταν πάντα μόνο εσύ κι εγώ. Φυσικά, βέβαια, θα με χρειαστείς ακόμα. Αλλά, με κάθε μέρα, εβδομάδα, μήνα που περνούσε μού ήταν όλο και πιο ξεκάθαρο ότι κέρδιζες την ανεξαρτησία σου. Ότι δεν θα ήσουν μωρό για πολύ ακόμη.
Σύντομα, δεν θα χρειαστεί να σε μεταφέρω εγώ. Θα αρχίσεις να σέρνεσαι, στη συνέχεια, να περπατάς και στη συνέχεια, να τρέχεις. Όταν θα προσπαθώ να σε κρατήσω σφιχτά, θα ζητάς να σε αφήσω ελεύθερο για να εξερευνήσεις τον κόσμο έξω από την αγκαλιά μου. Σύντομα, δεν θα χρειαστεί να αλλάζω τις πάνες σου. Δεν θα χρειαστεί να σε ντύνω. Θα θέλεις να διαλέγεις τα δικά σου ρούχα. Δεν θα χρειαστεί να σε ταΐζω. Ακόμη και τα μελλοντικά μου καθήκοντα για σε μεγαλώσω, κάποια στιγμή θα περάσουν. Δεν θα χρειαστεί να σε διαβάζω. Θα μπορείς να ακούς τις λέξεις και σύντομα να τις καταλαβαίνεις μόνο σου. Τελικά, δεν θα χρειαστεί να ακούσω τις ιστορίες σου, να απαντήσω στις ερωτήσεις σου, να λύσω τα προβλήματά σου. Φυσικά θα με θέλεις, ελπίζω, και θα υποχρεωθώ, αλλά και οι δύο θα μάθουμε ότι μπορείς να το κάνεις μόνο σου.
Σύντομα, η ζωή σου θα γεμίσει με την οικογένεια, τους φίλους, τους συμμαθητές, τους δασκάλους και όλους εκείνους τους ανθρώπους που θα βάλεις στη ζωή σου.
Έτσι αυτή την Ημέρα της Μητέρας, την πρώτη μας Γιορτή της Μητέρας, δεν πρόκειται να κοιμηθώ. Θα είμαι εδώ, θα σε κρατώ σφιχτά. Θα είμαστε μαζί.
Μόνο εσύ κι εγώ.
Με αγάπη,
Η μαμά σου
Επιμέλεια κειμένου για το Babyradio: Σοφία Τελιάκη