Έζησε το χειρότερο εφιάλτη μίας γυναίκας, στα χέρια ενός ανθρώπου που θεωρούσε φίλο της. Τα «γιατί» χιλιάδες μέσα στο κεφάλι της.
Μία γυναίκα, που έπεσε θύμα βιασμού από ένα φίλο της έγραψε, ανώνυμα, μία συγκλονιστική εξομολόγηση στον Guardian, περιγράφοντας κάθε συναίσθημα που της προκάλεσε αυτή η φρικτή εμπειρία.
«Θέλω να σε ρωτήσω γιατί. Ξέρω ότι δεν έχει νόημα. Δεν μπορείς να πεις κάτι που θα με κάνει να καταλάβω. Αλλά πρέπει να ρωτήσω, για να το βγάλω από μέσα μου, να σταματήσω τον εαυτό μου να βασανίζεται για τις πιθανές απαντήσεις. Γιατί, εκείνη τη στιγμή, το σώμα μου δεν ήταν δικό μου; Γιατί ήμουν θύμα και όχι άτομο; Γιατί, όταν ξάπλωσα στο κρεβάτι, παραλυμένη από το φόβο, δεν σταμάτησες για να σκεφτείς για μία στιγμή ότι ίσως η ψυχική μου υγεία, το σώμα μου, η συγκατάβασή μου ήταν πιο σημαντικά από τις φυσικές σου ορμές;
Σου είπα να σταματήσεις όταν με άγγιξες. Σου είπα ότι δεν ήταν καλή ιδέα. Ενιωσα πιεσμένη και σε φίλησα. Και τότε γρήγορα απομακρύνθηκα, συνειδητοποιώντας ότι δεν ήθελα να σε φιλήσω και ότι είχα τη δύναμη να αντισταθώ. Σου γύρισα την πλάτη, σου είπα τέρμα.
Τελικά, δεν θυμάμαι τίποτα. Αλλά θυμάμαι να φεύγω ξυπόλητη στις 2 τα ξημερώματα. Θυμάμαι ότι ποτέ δεν είπα ”ναι”. Θυμάμαι να λέω ”όχι”. Θυμάμαι ότι ήμουν παραλυμένη από το φόβο καθώς μετακινούσες το άκαμπτο, δίχως συγκατάβαση, σώμα μου για εμένα. Αυτή είναι η δυσβάσταχτη ανάμνηση: το σώμα μου να ”κλειδώνει”, ο λαιμός μου να κλείνει.
Ξέρεις ότι δεν έδωσα τη συγκατάθεσή μου να κάνω σεξ μαζί σου. Το μη συγκαταβατικό σεξ, δεν είναι σεξ. Είναι βιασμός.
Μπορεί να είναι σκληρό να το ακούς. Αλλά πρέπει να το ακούσεις. Εκείνη τη νύχτα δεν σκέφτηκες εμένα. Δεν με άκουσες. Και τώρα έχω δικαίωμα να ακουστώ.
Αισθάνομαι άχρηστη και συντετριμμένη. Νόμιζα ότι νοιάζεσαι για εμένα. Μετανιώνεις για τον πόνο που μου προκάλεσες ή μόνο για την ζημιά που πιθανόν να κάνει στη ζωή σου; Ελπίζω να συνειδητοποιήσεις τι έκανες, πόσο αηδιασμένη νιώθω. Πόσο φοβισμένη, λυπημένη και άσχημη νιώθω. Πόσο απίστευτο φαίνεται ότι κάποιος θα με βρει ποτέ ελκυστική, όταν το σώμα μου είναι εντελώς στιγματισμένο από την πράξη σου.
Δεν θα προχωρήσω άλλο με την αστυνομία. Είμαι εξαντλημένη, τόσο κουρασμένη από όλα. Ξέρεις το ποσοστό καταδίκης για τις σεξουαλικές επιθέσεις; Είναι αρκετά χαμηλό. Ίσως δεν είμαι γενναία. Ίσως είμαι αδύναμη και εσύ νίκησες. Αλλά αρνούμαι να βάλω τον εαυτό μου στη θέση να ξαναζήσω ό,τι έγινε. Αρνούμαι να εξεταστώ κατ’ αντιπαράθεση. Αρνούμαι να πρέπει να σε ακούσω να λες ”ουδέν σχόλιο” για μία ακόμη φορά.
Και μετά τι; Πες για παράδειγμα ότι πραγματικά προχωράω και προσπαθώ να καταδικαστείς. Τι θα γίνει αν δεν κριθείς ένοχος. Όταν εγώ ξέρω την αλήθεια, εσύ ξέρεις την αλήθεια, αλλά παρόλα αυτά η αλήθεια απορριφθεί; Πώς θα νιώσω γνωρίζοντας ότι ακόμη κι αν ο νόμος είναι με το μέρος μου, η δικαιοσύνη δεν είναι;
Δεν είσαι τέρας. Όπως με απογοήτευσες, κάποιος, κάπου απογοήτευσε εσένα. Ο ψυχολόγος που θα έπρεπε να εντοπίσει τα θέματά σου ή η οικογένεια που επέλεξε να κάνει τα στραβά μάτια όταν άλλες, λιγότερο σοβαρές κατηγορίες στο ίδιο πνεύμα διατυπώθηκαν εναντίον σου.
Το σωφρονιστικό σύστημα είναι τόσο χάλια άλλωστε. Ας πούμε ότι καταδικαζόσουν, αμφιβάλω ότι αυτό θα βοηθούσε. Το κομμάτι μου που σε θέλει στη φυλακή είναι το κομμάτι που θέλει τιμωρία. Αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι αυτή η απάντηση. Η αποκατάσταση είναι. Έχεις κάνει κάτι αισχρό, αλλά αν η κοινωνία το χρησιμοποιήσει αυτό για να σε καθορίσει για την υπόλοιπη ζωή σου, τότε και η κοινωνία θα κάνει κάτι κακό. Αν η κοινωνία σε συγχωρήσει, τότε ίσως να μην αισθάνομαι άσχημα γιατί εγώ δεν μπορώ να το κάνω.
Νόμιζα πως ήμασταν φίλοι. Σε εμπιστευόμουν. Το κατέστρεψες αυτό με το χειρότερο τρόπο. Στην πραγματικότητα, διέλυσες εμένα με το χειρότερο δυνατό τρόπο.
Ελπίζω να κάνεις θεραπεία. Ελπίζω να παραδεχθείς αυτό που έγινε. Ελπίζω να αλλάξεις. Γιατί έρχεται κάποια στιγμή που οι δεύτερες, τρίτες και τέταρτες ευκαιρίες τελειώνουν. Ο μόνος τρόπος για να συγχωρεθείς, ο μόνος τρόπος για να αλλάξεις, είναι να παραδεχθείς αυτό που έκανες. Με βίασες».
Στον Guardian – iefimerida.gr