Η δασκάλα μου, μέσα από τα παιδικά μου μάτια…
Πριν από πάρα πάρα πολλά χρόνια (δε θα σας γράψω πόσα), πήγαινα δημοτικό.
Έχω αρκετές αναμνήσεις από τα σχολικά χρόνια, οι πρώτες όμως εικόνες της δασκάλας του σχολείου, είναι αυτές που στιγματίζουν το παιδικό μυαλό και όταν ενηλικιωθείς τις θυμάσαι είτε με τρόμο είτε με νοσταλγία.
Εγώ διάλεξα το δεύτερο γιατί πραγματικά με νοσταλγία θυμάμαι τη δασκάλα μου στη πρώτη και Δευτέρα δημοτικού την κυρία Φιφή. Ήταν μια δασκάλα που αγαπούσε τη δουλειά της, αγαπούσε τα παιδιά αν και ποτέ δεν απέκτησε δικά της, ήταν με λίγα λόγια η σωστή έννοια της λέξης «δασκάλα».
Αυτές είναι οι αμήχανες στιγμές στην εγκυμοσύνη….
Πριν λίγο καιρό τη συνάντησε η μαμά μου τυχαία στο δρόμο, η δασκάλα μου με θυμόταν ακόμα, όπως και όλα τα παιδιά από την τάξη μας, θυμόταν όλα τα παιδιά που τους έμαθε γράμματα! Ζήτησε το τηλέφωνο μου για να μάθει τα νέα μου, όντως με πήρε κι όταν την άκουσα, αισθάνθηκα και πάλι μαθήτρια δημοτικού, «κυρία Φιφή –τόσα χρόνια πόσα χρόνια πέρασαν ,άλλαξαν τόσα στη ζωή μας, θυμόταν τις πλάκες που κάναμε, τα τρομαγμένα μάτια μας όταν μπήκαμε για πρώτη φορά στη τάξη. Είμαι μαμά τώρα κυρία Φιφή της είπα, έχω τρία παιδιά και μακάρι οι δασκάλες τους να είναι σαν και σας, θα είναι πράγματι πολύ τυχερά.
Πόσα χρόνια πίσω Βασούλα μου είπε, άλλες εποχές πιο αθώες πιο εύκολες ίσως απ αυτές που βιώνουμε, ξέρετε της είπα δε θα ξεχάσω ποτέ τη συμβουλή που μας είχατε δώσει τότε και τη θυμάμαι σαν τώρα. ”Ν΄ αγαπάτε και να μάχεστε για ότι έχετε με κόπο αποκτήσει.” Τα λόγια αυτά έγιναν οδηγός στη ζωή μου και καθημερινό μάθημα στα παιδιά μου της είπα και αποχαιρετιστήκαμε. Ευχαριστώ για όλα
Στην Κυρία Φιφή
Υ.Γ Ελπίζω πραγματικά, τα παιδιά μας να διδαχθούν αλλά και να αγαπήσουν τη μάθηση έχοντας στο πλάι τους τέτοιες ξεχωριστές δασκάλες που αγαπούν τόσο τη δουλειά τους.