γράφει η Mama Bean για το Mama Bean Parenting
Έχω δύο στήθη. Πριν από αρκετά χρόνια, τα έντυσα με δαντέλα και τα άφησα να απολαύσουν λίγη από τη θέα του ουρανού που ξεχυνόταν επάνω από ένα βαθύ ντεκολτέ. Ήταν χρήσιμα στήθη. Πριν από αρκετά χρόνια, μου άνοιγαν πόρτες, μου τραβούσαν καρέκλες για να καθίσω και πρόσταζαν την προσοχή του κόσμου.
Έχω δύο στήθη. Σήμερα, τα ντύνω με βαμβάκι και φροντίζω να μην μπλοκάρουν τίποτα σύρματα τους πολύτιμους αυτούς αγωγούς μου. Είναι χρήσιμα στήθη. Σήμερα, παράγουν γάλα και τρέφουν την κόρη μου, φροντίζοντας και ανακουφίζοντάς την.
Βλέπετε, τα στήθη μου άλλαξαν με τον καιρό και με τη μητρότητα. Πέρασαν μία σημαντική μεταμόρφωση – από ρηχά και ανορθωμένα εργαλεία, έγιναν πλήρη και προσγειωμένα δώρα ζωής, ψυχής και γαλήνης. Και ναι, το «προσγειωμένα» το εννοώ τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά… με νοιάζει; Όχι. Είμαι περήφανη; Ναι.
Καταλαβαίνετε λοιπόν τη σύγχυσή μου, τη δυσπιστία και τη λύπη μου, όταν ακούω μια μητέρα που περήφανα δηλώνει πως θηλάζει να συμβουλεύει μία άλλη στο να είναι «διακριτική» όταν εκείνη ταΐζει το παιδί της.
διακριτικός: που φέρεται με διακριτικότητα, που δείχνει ιδιαίτερη προσοχή και λεπτότητα , ώστε να μην παραβιάσει την ιδιωτική ζωή των άλλων, να μην προσβάλλει τις ευαισθησίες τους και γενικότερα να μην τους ενοχλήσει
Είναι παράξενο, γιατί κανείς ποτέ δεν μου ζήτησε ή δεν περίμενε από μένα να είμαι διακριτική με το στήθος μου προτού γίνω μητέρα. Κανείς δεν φαινόταν να ανησυχεί βλέποντας λίγο μπούστο, ούτε και στη θέα της σάρκας που διακρίνονταν στην παραλία μέσα από το μικροσκοπικό μπικίνι. Είναι παράξενο, γιατί κανείς δεν φαίνεται να προβληματίζεται με τα πελώρια billboards που διαφημίζουν εσώρουχα, ούτε και θα έπρεπε. Για ποιον λόγο ακριβώς θα πρέπει λοιπόν να δίνει μία μητέρα το στήθος της στο μωρό της με διακριτικότητα όταν θηλάζει; Τι το άβολο υπάρχει όταν βλέπεις ένα παιδί να απολαμβάνει το ότι πίνει γάλα; Τι το ενοχλητικό έχει τελοσπάντων, ένα στήθος;
Οι «κανόνες» του θηλασμού είναι πολύ συγκεκριμένοι, όσο και οι προσδοκίες. Φαίνεται πως το επιτρεπτό όριο της «έκθεσης» του στήθους δεν πρέπει να υπερβαίνει ένα μικρό ποσοστό του επάνω μέρους του. Η έκθεση του κατώτερου και του πλάγιου μέρος του στήθους επιτρέπεται αποκλειστικά σε εκείνα που δεν έχουν γάλα, ενώ οι ρώγες ανήκουν στα πάνω ράφια των βιντεοκλάμπ και στις μεταμεσονύχτιες προβολές της τηλεόρασης. Η ρώγα, με βάση τους κανόνες αυτούς, είναι το άπιαστο, το ανομολόγητο, το απόλυτα απαγορευμένο χαρακτηριστικό του στήθους κι αυτό μας δημιουργεί ένα μικρό προβληματάκι όταν πρέπει να θηλάσουμε τα παιδιά μας.
Υποθέτω, λοιπόν, πως είναι ευνόητο για τον «Μέσο Κύριο», ο οποίος δεν έχει δικά του παιδιά και έχει γαλουχηθεί από τις κοινωνικές πιέσεις και από κάθε πιθανό μέσο πληροφόρησης, να βλέπει το στήθος μονάχα ως ρηχό και ανορθωμένο. Δεν είναι επιτρεπτό, αλλά είναι κατανοητό. Το να πιστεύει όμως μια θηλάζουσα μητέρα τις ίδιες ανοησίες – μία γυναίκα που κάθεται και θηλάζει το παιδί της, με το δικό της στήθος, να κάνει αναφορά σε επικίνδυνες λέξεις όπως η «διακριτικότητα» – αυτό μου σπαράζει την καρδιά.
Ας θυμηθούμε: διακριτικός: που φέρεται με διακριτικότητα, που δείχνει ιδιαίτερη προσοχή και λεπτότητα , ώστε να μην παραβιάσει την ιδιωτική ζωή των άλλων, να μην προσβάλλει τις ευαισθησίες τους και γενικότερα να μην τους ενοχλήσει
Ρωτώ και πάλι: Τι το τόσο ενοχλητικό έχει πια το στήθος; Κατά πως φαίνεται, όχι και πολλά, μιας και τα στήθη που δεν είναι γεμάτα γάλα δεν απαιτείται να κρύβονται από τον πολύ κόσμο – ορθώνονται και στέκονται εκεί για τον κόσμο να τα θαυμάσει. Μάλιστα, τα μωρά που τρέφονται αποκλειστικά με μπιμπερό δεν απαιτείται να ταΐζονται σε δημόσιες τουαλέτες – τα μπουκάλια τους δεν είναι τυλιγμένα με πανιά όσο τα μικρά τους στοματάκια βυζαίνουν σκεπασμένα. Όπως φαίνεται, με απλά λόγια, το «πρόβλημα» φαίνεται να έγκειται στο συνδυασμό αυτών των δύο, τα οποία είναι απόλυτα επιτρεπτά όταν δεν βρίσκονται σε συνδυασμό: το γάλα και το στήθος. Αν βάλουμε τα δύο μαζί, όπως η φύση σχεδίασε και προνόησε, ξεσπούν καταιγίδας.
Μου αρέσει αυτή η ιδέα μιας γαλακτοκαταιγίδας… Θεωρώ πως είναι σημαντική. Βλέπετε – οι καταιγίδες είναι δυνατές – είναι ισχυρές και θεριεύουν σταδιακά. Αντλούν δύναμη απ’ τον αέρα… όπως γίνεται και με τη «μαγεία» του θηλασμού. Ποιος θα πίστευε πως τα σώματά μας, καταπονημένα μετά τον τοκετό, θα μπορούσαν να παράγουν αυτό τον υγρό χρυσό, ο οποίος είναι τέλεια σχεδιασμένος και γεμάτος αντισώματα; Το ότι αυτό το ισχυρό εργαλείο που κατέχουμε, μπορεί να παράγει και να δώσει γάλα στα παιδιά μας, είναι απόλυτα μαγευτικό.
Κι όμως φαίνεται πως αν δεν φροντίσουμε να δώσουμε στο στόμα του μωρού μας τη ρώγα μας στα κρυφά με τη μαεστρία ενός μυστικού πράκτορα, είμαστε καταδικασμένες από τον παράξενο κόσμο στον οποίο ζούμε. Φαίνεται πως για όλους αυτούς στον κόσμο που υποστηρίζουν ουσιαστικά τον θηλασμό, υπάρχει ακόμη μία μερίδα που τον βλέπει κάτι το οποίο χρειάζεται προσοχή – χρειάζεται «διακριτικότητα».
Λυπάμαι πολύ για τη μητέρα που νιώθει την πίεση να κρύψει το στήθος της ενώ θηλάζει το μωρό της, από το φόβο να κάνει κάποιους άλλους να αισθανθούν άβολα. Πιστέψτε με όταν λέω πως ακόμη και γω ένιωθα κάποτε αυτή την πίεση. Λυπάμαι όμως περισσότερο για τη μητέρα εκείνη που τη δέχεται, τη μητέρα που πιστεύει πραγματικά πως ο θηλασμός είναι κάτι που κάνει τον κόσμο να αισθάνεται άβολα. Μακάρι να μπορούσε να δει με τα δικά μου μάτια.
Σαν καταιγίδα, ο θηλασμός είναι ένας παράξενος συνδυασμός μαγείας και κανονικότητας. Είναι κάτι που πρέπει να θαυμάζεις και να σέβεσαι, όχι να κρύβεις. Μακάρι αυτή η γαλακτοκαταιγίδα να μπορούσε να βοηθήσει να ενδυναμωθούν οι γυναίκες όλου του κόσμου… μακάρι να μπορούσαμε να απαλλαγούμε από τις αραχνιασμένες πεποιθήσεις και τους μύθους του θηλασμού και να πλυμμηρίσουμε με στήριξη και καθοδήγηση. Γιατί έχω δύο στήθη. Δύο μαγικά, εντελώς φυσιολογικά, αδιάκριτα στήθη.
Το διαβάσαμε στο eimaimama.gr