Της Βασιλικής Λυμπεροπούλου
Τι να μαγειρέψω αύριο;
Ένα ερώτημα που, ας μην κρυβόμαστε, βλέπαμε όλοι ως παιδιά να βασανίζει τη μητέρα μας. Απορούσαμε που ένα τέτοιο ασήμαντο θέμα την απασχολούσε τόσο πολύ.
Κι εμείς προσπαθούσαμε να δώσουμε μια λύση στον προβληματισμό της, να λύσουμε το πρόβλημα αναφέροντας ένα σωρό φαγητά. Όμως και πάλι εκείνη έβρισκε τόσα πολλά προβλήματα στις λύσεις που της δίναμε.
– Μακαρόνια με κιμά!
– Μα είχαμε την Παρασκευή!
– Φτιάξε μπριζόλες στον φούρνο!
– Πάλι κρέας θα φάμε!!!
– Σουτζουκάκια με πατάτες τηγανητές!!!
– Αμάν! Συνέχεια τα ίδια! Πάλι τηγάνι!! Πείτε μου κάποιο φαγητό πιο υγιεινό!
– Μαγείρεψε σπανακόρυζο!
– Το σπανακόρυζο δεν το τρώει ο αδερφός σου. Τι θα φάει;
– Τι λες για γεμιστά που αρέσουν σε όλους;
– Μα είναι χειμώνας… Δεν είναι η εποχή τους τώρα…
Παρά τις δυσκολίες, με κάποιο μαγικό τρόπο, με τον τρόπο που μόνο οι μαμάδες ξέρουν, έβρισκαν ένα φαγητό ώστε τελικά να αρέσει σε όλους, να είναι υγιεινό, να μην το έχουμε φάει πρόσφατα και γενικά να… πληροί όλες τις προϋποθέσεις.
Οπότε, σύντομα εγκαταλείπαμε τις προσπάθειες να βοηθήσουμε σε αυτό το μεγάλο πρόβλημα, που τη λύση δεν μπορούσε να τη βρει κανένας άλλος παρά μόνο η ίδια η μητέρα μας.
Μεγαλώνοντας, διαπιστώσαμε κι εμείς (κι ας μην θέλουμε να το παραδεχτούμε!) πως το μαγείρεμα πράγματι αποτελεί σημαντικό πρόβλημα.
Γι’ αυτό και όταν φεύγουμε από το σπίτι, γεμίζαμε τις βαλίτσες μας με ταπεράκια. Μπορούμε να παραδεχτούμε πως όλοι κάναμε… τους δύσκολους στα ταπεράκια! Πάντα της λέγαμε να μην μας δίνει τόσα πολλά, ποιος θα τα φάει όλα αυτά και άλλα τέτοια. Όμως από μέσα μας σκεφτόμαστε: «Μακάρι να μου έχει βάλει και λίγη σπανακόπιτα!»
Έτσι, για αρκετές ημέρες καταπολεμούσαμε την πείνα μας χάρη στα νοστιμότατα φαγητά της μητέρας! Κι όταν τελείωναν αυτά, ξεκινούσε το μαρτύριο του «τι θα φάμε αύριο;»!!
Τελικά, θέλοντας και μη, μάθαμε να μαγειρεύουμε έστω λίγα φαγητά.
Και η δυσκολία δεν έγκειται τόσο στο πώς θα μαγειρέψουμε (αν και στην αρχή είναι κι αυτό ένα πρόβλημα), αλλά στο τι θα μαγειρέψουμε!
Έτσι, παίρνουμε συχνά τη μητέρα μας τηλέφωνο για να τη ρωτήσουμε τι μαγείρεψε εκείνη και να πάρουμε κι εμείς μια ιδέα! Στη συνέχεια, βέβαια, τη ρωτάμε για τα υλικά και τον τρόπο που πρέπει να το μαγειρέψουμε!
Το μαγείρεμα ωστόσο δεν είναι το μόνο θέμα στο οποίο έβρισκε η μητέρα μας «μαγικές» λύσεις!
Πόσες φορές χάναμε τα πράγματά μας; Ψάχναμε σε όλο το δωμάτιο, σε όλα τα συρτάρια, σε όλο το σπίτι αλλά δεν βρίσκαμε πουθενά αυτό που θέλαμε.
Τότε αναγκαστικά φωνάζαμε τη μητέρα, η οποία πάντα (!) ήξερε πού βρίσκεται αυτό που ψάχναμε! Μη βιαστείτε να σκεφτείτε πως ήξερε πού βρίσκεται επειδή η ίδια το είχε βάλει εκεί.
Όχι! Ήξερε πού βρίσκονταν ακόμα και τα πράγματα που είχαμε βάλει εμείς κάπου. Η μητέρα μας ήξερε ακριβώς όχι μόνο τη θέση, στην οποία θα έπρεπε να βάζουμε το κάθε πράγμα, αλλά και τη θέση, όπου εμείς τα «πετούσαμε».
Την ιδιότητα να ανακαλύπτει αντικείμενα δεν την είχε μόνο μέσα στο σπίτι! Ακόμα και στο σχολείο, στις κούνιες, σε επισκέψεις ό, τι ζητούσαμε από τη μητέρα το έβγαζε αμέσως από την τσάντα της. Είχε τα πάντα μέσα σε τέτοιο βαθμό, ώστε μας έκανε να πιστεύουμε πως αυτές οι τσάντες της μαμάς είναι μαγικές: ακούν τις επιθυμίες μας και εμφανίζουν ό, τι ζητήσουμε!
Άλλη μαγική ιδιότητα της μαμάς; Το ότι κοιτώντας μέσα στα μάτια μας, καταλάβαινε πότε λέγαμε ψέματα και πότε αλήθεια! Μέσα στα μάτια μας φαίνονταν όλα! Καταλάβαινε ακόμα και τις σκανταλιές που κάναμε! Και εμείς τελικά για να καταφέρουμε να την κάνουμε να μας πιστέψει, όταν της λέγαμε ψέματα, δεν την κοιτούσαμε! Εκείνη όμως πάλι μας καταλάβαινε… Αλλά δεν μας κάρφωνε ποτέ στον μπαμπά! (τουλάχιστον έτσι νομίζαμε τότε!). Τώρα πια καταλαβαίνουμε ότι, όχι μόνο τα έλεγε, αλλά γελούσαν κιόλας με τις σκανταλιές μας!
Μαγικά ήταν ακόμα και τα… αυτιά της μαμάς. Μπορεί να έκανε οτιδήποτε άλλο, να βρισκόταν σε άλλο δωμάτιο, αλλά πάντα άκουγε τις συζητήσεις μας και πολλές φορές συμμετείχε κιόλας, απαντώντας σε οποιαδήποτε ερώτηση της κάναμε!
Αυτό που μας ξαφνιάζει ακόμα είναι ότι πάντα είχε δίκιο σε αυτά που μας έλεγε. Μέχρι και σήμερα, αν σκεφτούμε τι μας είχε συμβουλέψει, θα καταλάβουμε πως βγαίνει αληθινή, έστω και τόσα χρόνια μετά. Όταν για παράδειγμα μας έλεγε να ντυθούμε καλά γιατί έχει κρύο έξω κι εμείς της λέγαμε ότι δεν κρυώνουμε, στην πραγματικότητα κρυώναμε! Πόσες φορές προσπαθούσαμε να κρύψουμε τον βήχα και τον πόνο στον λαιμό, για να μην παραδεχτούμε ότι είχε δίκιο που μας έλεγε να μην πίνουμε κρύο νερό;
Μέσα σε όλα αυτά, το πιο μεγάλο «μαγικό» των μαμάδων είναι ότι τα προλαβαίνουν όλα!
Ετοιμάζουν τα παιδιά για το σχολείο, πηγαίνουν στη δουλειά και πάντα το μεσημεριανό είναι έτοιμο (αφού έχουν βρει τι θα μαγειρέψουν!). Επιστρέφουν από τη δουλειά, τακτοποιούν το σπίτι, σκουπίζουν, καθαρίζουν…
Ταυτόχρονα, ασχολούνται και με τα παιδιά, τα οποία πρέπει να φάνε, να διαβάσουν, να πάνε στα φροντιστήρια τους ή στις διάφορες δραστηριότητες που έχουν, να κάνουν μπάνιο, να…., να… Πάντα χαμογελαστές, πάντα πρόθυμες να ακούσουν ό, τι έχουν να τους πουν, να λύσουν οποιοδήποτε πρόβλημα τα απασχολεί, από το πιο ασήμαντο μέχρι το πιο σημαντικό!
Η αμοιβή τους για όλα αυτά είναι μικρή, αλλά ταυτόχρονα και τόσο μεγάλη! Μια αγκαλιά, ένα φιλί, μια ζωγραφιά, ένα λουλούδι, ακόμα κι ένα χαμόγελο. Ασήμαντες (;) καθημερινές εκπλήξεις που δείχνουν την αγάπη των παιδιών προς τη μητέρα, ένα ευχαριστώ για όλα αυτά που τους χάρισαν!
Η δικαίωση των μαμάδων μας έρχεται χρόνια αργότερα, όταν κι εμείς, ενήλικες πλέον κατανοούμε όλα αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω.
Όλα αυτά που ως παιδιά μπορεί να βρίσκαμε υπερβολικά, εκνευριστικά ή «μαμαδίστικα», έχουν πια γίνει μέρος του εαυτού μας και μπορεί να μας… κακοφανεί μάλιστα αν σταματήσουν να τα κάνουν τώρα που μεγαλώσαμε!
Ακόμα όμως μεγαλύτερη δικαίωση είναι ότι τα κάνουμε ή θα τα κάνουμε κι εμείς στα μικρότερα αδέρφια μας, στα ανιψάκια μας και στα παιδιά μας!
Και δεν θα ακούσουμε ποτέ τη φράση «Σ’ τα έλεγα εγώ!».
Γιατί η μαμάδες ξέρουν ότι όσο κι αν τους γκρινιάζουμε, όσο κι αν δείχνουμε πως δεν μας νοιάζουν αυτά που μας λένε, στην πραγματικότητα πορευόμαστε στη ζωή με την πυξίδα που εκείνες μας έδωσαν!
Βασιλική Λυμπεροπούλου – fylada.blogspot.gr