Η εξομολόγηση μιας μητέρας για την αθέατη πλευρά της μητρότητας
«Δεν ξέρεις αν θα μπορέσεις να ολοκληρώσεις μια πρόταση χωρίς να διακόπτεται από δεκάδες «μαμά, μαμά, μαμά»»
Ως κυνική που είμαι, θέλω να σας μιλήσω για την άλλη πλευρά της μητρότητας. Αυτήν που σπάνια αναφέρουν οι μαμάδες όλου του κόσμου πιθανότατα λόγω ενοχών ή γιατί στο συλλογικό ασυνείδητο οι μαμάδες οφείλουν να τα αντέχουν όλα αγόγγυστα και χωρίς παράπονα, γιατί η μητρότητα μ έναν τρόπο τις καθαγιάζει». Θα σας μιλήσω για τα βαθύτερα συναισθήματα μιας γυναίκας που γίνεται μητέρα, έτσι ξαφνικά. Γιατί όσο συνειδητά κι αν έχεις αποφασίσει να κάνεις παιδί, δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις τι σε περιμένει.
Από την στιγμή της γονιμοποίησης του ωαρίου όλα όσα ήξερες για τον εαυτό σου, το σώμα σου και την ψυχή σου αρχίζουν να αλλάζουν. Εσύ που ήσουν δραστήρια, τώρα νυστάζεις και είσαι μονίμως κουρασμένη.
Παρόλα αυτά, όλες οι δραστηριότητές σου πρέπει να γίνουν κανονικά και όλοι περιμένουν να είσαι στα ουράνια και ευτυχισμένη.
Δεν τολμάς να παραπονεθείς για τη μόνιμη ναυτία και τους εμετούς γιατί αμέσως σε θεωρούν γκρινιάρα και απαιτητική. Στα αυτιά σου ηχεί συνέχεια η φράση «Α, η μητρότητα θέλει θυσίες!»
Το σώμα αλλάζει με έναν τρόπο αδιανόητο για σένα μέχρι τώρα. Είναι σαν να έχει καταπιεί μια μπάλα που κουνιέται, τα πόδια σου είναι πρησμένα σαν μπαλόνια, τα δάχτυλά σου δε λυγίζουν, κοιτάς το πρόσωπό σου στον καθρέφτη και δεν το αναγνωρίζεις. Μοιάζεις λες και σε έχουν τσιμπήσει μέλισσες.
Δυσκολεύεσαι να κινηθείς, κουράζεσαι με το παραμικρό, ό,τι και να φορέσεις μοιάζεις εντελώς χάλια, ένα σωρό πόνοι εμφανίζονται και σε ανησυχούν: στην κοιλιά, στη μέση, στην πλάτη, στα πόδια, στα χέρια. Οι ορμόνες χορεύουν κλακέτες και η διάθεσή σου αλλάζει αυθαίρετα, και κυμαίνεται από την απόλυτη ευτυχία μέχρι την απόλυτη δυστυχία μέσα σε λίγα λεπτά, χωρίς να επηρεάζεται καθόλου από τη δική σου βούληση.
Όταν φτάνει η στιγμή του τοκετού, είσαι τρομοκρατημένη και με αγωνία. Λογικό είναι αλλά όλοι σε έχουν πρήξει για το πόσο φυσική είναι η διαδικασία και πόσο έτοιμη είσαι από την ώρα που γεννήθηκες για αυτό. Ότι το ‘χουν κάνει εκατομμύρια γυναίκες πριν από σένα. Λες και αυτό κάνει τους πόνους πιο ανεκτούς και την διαδικασία πιο εύκολη.
Θα έλεγα ότι οι επίτοκες είναι η πιο αδικημένη κατηγορία περιπτώσεων προς περίθαλψη. Επειδή πρόκειται για μια φυσική διαδικασία, κανείς δεν τις παρηγορεί όπως θα ‘πρεπε.
Είτε γεννήσεις φυσιολογικά, είτε με καισαρική το σώμα σου υφίσταται τεράστιες αλλαγές. Οφείλεις να φέρεις εις πέρας τη διαδικασία με γενναιότητα και ψυχραιμία. Δεν έχει σημασία πώς νιώθεις. Πρέπει να αντεπεξέλθει, όσο κι αν πονάς, όσες ώρες κι αν περάσουν, όσο δύσκολα κι αν είναι. Αφού είναι στη φύση σου βρε!
Όταν με το καλό ολοκληρωθεί ο τοκετός, τότε είναι που αρχίζουν τα δύσκολα. Το σώμα σου είναι γεμάτο πληγές, ράμματα, πληγωμένες θηλές από το μωρό που δεν ξέρει ακόμη να θηλάσει. Πονάς όταν κάθεσαι, πονάς όταν σηκώνεσαι, πονάς όταν πας τουαλέτα, πονάς όταν περπατάς, πονάς όταν κοιμάσαι.
«Κάποιοι γονείς πρέπει να μάθουν να ελέγχουν τα παιδιά τους!»
Οι απαιτήσεις για την ευτυχία και την αποτελεσματικότητά σου καλά κρατούν.
Επιστρέφοντας σπίτι από το μαιευτήριο ξεκινά η πραγματική δυσκολία. Για τα τρία πρώτα περίπου χρόνια, η νέα μητέρα πραγματικά ξεχνάει ποια είναι.
Βρίσκεσαι σε εγρήγορση 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, μέρα και νύχτα. Οι ανάγκες του μωρού και του νηπίου είναι τεράστιες και συνεχείς. Το περιβάλλον σε αγχώνει συνεχώς. Όλοι έχουν λόγο για όλα και νιώθεις ως επί το πλείστων ανεπαρκής. Οι ενοχές είναι η κύρια συντροφιά σου. Είσαι σίγουρη ότι τα κάνεις όλα λάθος και ότι θα σου πάρει το παιδί η Πρόνοια.
Ως νέα μητέρα στην συντριπτική πλειοψηφία, χάνεις τον εαυτό σου για τη μητρότητα. Κοιτιέσαι στον καθρέφτη και δεν αναγνωρίζεις το είδωλο. Βλέπεις τον άνδρα σου που φέρεται σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα στη ζωή του, αφού συνεχίζει να κοιμάται σχεδόν κανονικά, να πηγαίνει στη δουλειά του, να βγαίνει και κανένα βράδυ για να ξεσκάσει, να βλέπει τηλεόραση και ποδόσφαιρο όπως πάντα, και τρελαίνεσαι!
Θες να αρχίσεις τα σιχτίρια αλλά οι ενοχές δε σ’αφήνουν. Εσύ είσαι η μάνα! Αν όμως τα αρχίσεις, είσαι η υστερική και η απαιτητική. Κανείς δε μοιάζει να κατανοεί πόσο δύσκολο είναι να είσαι μονίμως με ένα μωρό στην αγκαλιά.
Όταν επιστρέψεις στη δουλειά, έχεις ενοχές μέχρι να φτάσεις γιατί το μωρό σου έκλαιγε που έφυγες. Όταν, δε επιστρέψεις, σε περιμένει όλη η λάντζα του σπιτιού και ένα παιδί να φροντίσεις, αφού αυτός που το κρατάει –μάνα, πεθερά, γυναίκα, φεύγει τρέχοντας σαν τον κυνηγημένος.
Όταν εκείνο αρρωσταίνει, ξενυχτάς με τους ακατέβατους πυρετούς, τους εμετούς, τις κομπρέσες, την έγνοια, έτοιμη ανά πάσα στιγμή να το πας στο Παίδων γιατί ο πυρετός επιμένει. Όμως, όταν ξημερώσει, ντύνεσαι για να πας στη δουλειά σου και να αποδώσεις όπως όλοι οι άλλοι. Αυτό μπορεί να κρατήσει επί σειρά ημερών.
Δεν τρέχει και τίποτα άλλωστε. Όλες τα έχουν περάσει. Δεν κάνεις κάτι το ιδιαίτερο για να αξίζεις συγχαρητήρια. Πώς κάνεις έτσι;
Δε θυμάσαι πώς είναι να κάνεις μπάνιο με ηρεμία, χωρίς κάποιος να τσιρίζει και να χτυπάει την πόρτα της τουαλέτας. Έχεις ξεχάσει τι θα πει κοιμάμαι πάνω από 3 συνεχόμενες ώρες. Έχεις αρχίσει να πιστεύεις ότι το παιδί είναι προέκταση του ώμου σου, αφού είναι κολλημένο πάνω σου.
Έχει πιστέψει πια ότι ποτέ δε θα ξαναβγείς έξω με καθαρά ρούχα, αφού πάντα το μικρό θα σε λερώνει με κάτι. Δεν ξέρεις πότε θα μπορέσεις να ξαναφάς ένα πιάτο φαΐ σαν άνθρωπος, ούτε αν θα μπορέσεις να ολοκληρώσεις μια πρόταση χωρίς να διακόπτεται από δεκάδες «μαμά, μαμά, μαμά». Αναρωτιέσαι αν η ζωή σου θα είναι για πάντα ένα αδιάκοπο τρέξιμο για να προλάβεις τις ανάγκες όλων. Είσαι πια σίγουρη ότι όταν τελειώνει μια δύσκολη φάση του παιδιού, ξεκινάει μια άλλη ακόμα πιο δύσκολη.
Μα το πιο σημαντικό; Είσαι πλέον βέβαιη ότι ποτέ πια το μυαλό σου και η καρδιά σου δε θα είναι 100% εκεί που είσαι εσύ, αλλά για την υπόλοιπη ζωή σου θα είναι εκεί που είναι το παιδί σου.
Πηγή: mindthetrap.gr