Κάποτε άκουσα μία ιστορία από μία ηλικιωμένη γυναίκα, η οποία όταν γεννήθηκε υιοθετήθηκε από τον αδερφό του φυσικού της πατέρα, δηλαδή τον θείο της και τη γυναίκα του. Οι φυσικοί της γονείς είχαν κάνει κι άλλα παιδιά και αποφάσισαν να δώσουν το κοριτσάκι αυτό στην οικογένεια του αδερφού τους, που δεν είχε καταφέρει να αποκτήσει κάποιο δικό της παιδί. Εξάλλου, εκείνα τα χρόνια δεν ήταν εύκολο να μεγαλώσει κανείς πολλά παιδιά… Όπως ίσως και στις μέρες μας!
Το κοριτσάκι αυτό μεγάλωνε πιστεύοντας ότι έχει γεννηθεί από τη θετή της μητέρα. Ώσπου μια μέρα, όταν βρίσκονταν στο σχολείο, στο οποίο σημειωτέον φοιτούσαν και τα φυσικά της αδέρφια (ξαδέρφια, όπως εκείνη γνώριζε), μία δασκάλα της ζήτησε προς μεγάλη της έκπληξη, να φωνάξει τον αδερφό της! Το κορίτσι σάστισε, και η δασκάλα έμεινε άφωνη, καθώς δε γνώριζε ότι η μικρή αγνοούσε την υιοθεσία της! Όπως ήταν επόμενο, γύρισε στο σπίτι κλαίγοντας, νιώθοντας πως όλος ο κόσμος της έχει γκρεμιστεί. Η εμπιστοσύνη και η αίσθηση ασφάλειας που ένιωθε για την οικογένειά της χάθηκαν σε μια στιγμή! Η οικογένειά της βέβαια προσπάθησε να σταθεί δίπλα της και να τη στηρίξει προσφέροντάς της αγάπη και προσπαθώντας να μειώσει τη σημασία του γεγονότος της υιοθεσίας. Άλλωστε οι φυσικοί της γονείς εξακολουθούσαν να βρίσκονται με κάποιον τρόπο δίπλα της…
Δυστυχώς όμως η ζημιά στην ψυχή του κοριτσιού αυτού είχε γίνει και οι δεσμοί τόσο με τους φυσικούς της γονείς όσο και με την οικογένεια που τη μεγάλωνε είχαν διαρραγεί μάλλον οριστικά. Το κοριτσάκι μεγάλωσε, έγινε γυναίκα και τα σημάδια των γεγονότων αυτών χαράχτηκαν πολύ βαθειά στην ψυχή και την προσωπικότητά της. Έγινε μία πολύ σκληρή γυναίκα, μία αυστηρή μητέρα, που δεν άφηνε τα δικά της παιδιά να φύγουν ούτε για λίγο από κοντά της, ακόμα και όταν αυτά ενηλικιώθηκαν! Ίσως με τον τρόπο αυτό θεωρούσε ότι τα προστάτευε… Και, φυσικά, ποτέ δε θα ξεχάσω τις ριτίδες στο πρόσωπό της που φανέρωναν, όσο κι αν προσπαθούσε να το κρύψει, έναν αδιόρατο και κρατημένο θυμό, πίσω από τον οποίο ξεπρόβαλε δειλά κάποιες φορές η θλίψη.
Στις περισσότερες περιπτώσεις η υιοθεσία ενός παιδιού είναι μία πράξη σχεδόν ιερή, μια πράξη αγάπης και διάθεσης για προσφορά! Οι θετοί γονείς διοχετεύουν όλη τους την προσοχή και αγάπη στο παιδί που απέκτησαν πολύ συχνά μετά από κόπο, διαδικασίες και γραφειοκρατίες απίστευτες. Δεν αρκεί όμως η αγάπη και η διάθεσή τους μόνο για να μπορέσουν να αναθρέψουν έναν ολοκληρωμένο άνθρωπο. Το παιδί χρειάζεται να ξέρει από την πρώτη στιγμή – ναι, πολύ καλά ακούσατε – από την πρώτη κιόλας στιγμή, ακόμα κι αν είναι βρέφος, το γεγονός της υιοθεσίας του. Όταν οι θετοί γονείς μιλούν γι’ αυτό στο παιδί από νωρίς σαν να πρόκειται για κάτι φυσικό και όχι κρυφό ή απαγορευμένο, το παιδί μεγαλώνει ενσωματώνοντας στην αίσθηση του εαυτού του όλες τις πραγματικές πληροφορίες και δεν έχει κενά για τη ζωή του, δε νιώθει άσχημα για τη σχέση του με τους γονείς του ούτε μειονεκτικά σε σχέση με τα υπόλοιπα παιδιά.
Σίγουρα μεγαλώνοντας θα έχει απορίες, θα περάσει από φάσεις θυμού απέναντι στους φυσικούς και θετούς του γονείς και πιθανά να αποφασίσει να γνωρίσει, αν κάτι τέτοιο αποδειχτεί εφικτό, τους προγόνους του. Είναι σημαντικό οι γονείς που μεγαλώνουν το παιδί να είναι ειλικρινείς μαζί του, να του δώσουν χώρο να εκφράσει όλα του τα συναισθήματα, να μοιραστούν κι εκείνοι μαζί του τα δικά τους και να θυμούνται ότι είναι γονείς του! Δε χρειάζεται να φοβούνται ότι η σχέση αυτή μπορεί να χαθεί, αν οι ίδιοι δείξουν στο παιδί τους ότι δεν ντρέπονται ούτε αισθάνονται άσχημα για το γεγονός ότι εκείνο γεννήθηκε από άλλους ανθρώπους.
Σε περιπτώσεις που μπορεί να δημιουργηθούν εντάσεις στην οικογένεια ή ανησυχητικές συμπεριφορές στο παιδί η συνεργασία με ειδικό της ψυχικής υγείας μπορεί να βοηθήσει το παιδί να διαμορφώσει ομαλά την ταυτότητά του και την οικογένεια να βρει την ισορροπία της, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι το παιδί έχει και 2 φυσικούς γονείς, οι οποίοι αποτελούν, με κάποιον τρόπο, ακόμα και νοερά, κομμάτι της ευρύτερης οικογένειάς τους.