Οι καθημερινές μάχες με τα νήπια και πώς να τις κερδίσουμε
Δεν υπάρχει νήπιο που να μην έχει πέσει κάτω ουρλιάζοντας σε κάποιο πολυκατάστημα. Κι αν υπάρχει, θέλουμε να το γνωρίσουμε.
Τα παιδιά από πολύ μικρά ανακαλύπτουν ότι έχουν δική τους θέληση. Και όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει και άρνηση. Τα καλά νέα είναι ότι είναι φυσιολογικό αλλά και υγιές το παιδί μας να αντιστέκεται και να αντιδρά γιατί έτσι αποκτά αυτοπεποίθηση, γίνεται πιο ανεξάρτητο και μαθαίνει καλύτερα τον εαυτό του. Τα καλύτερα νέα όμως είναι ότι υπάρχουν κόλπα για να κάνουμε το γλυκό μας τερατάκι πιο συνεργάσιμο. Πάμε λοιπόν να δούμε ποια μάχη αξίζει να δώσουμε και με τι κόλπα θα ξεγελάσουμε τον αντίπαλο!
«Δεν θέλει να κάτσει στο κάθισμα του αυτοκινήτου»
Αξίζει να δώσουμε τη μάχη;
Εννοείται! Το να κάτσει στο καθισματάκι του δεν είναι διαπραγματεύσιμο.
Τι μπορούμε να κάνουμε;
Μετατρέπουμε την απαίτησή μας σε παιχνίδι. Κάνουμε, ας πούμε, αγώνα για το ποιος θα καθίσει πρώτος στη θέση του. Μπορούμε επίσης, όσο προσπαθούμε να το βάλουμε στο καθισματάκι, να του αποσπάσουμε την προσοχή είτε τραγουδώντας είτε κάνοντας αστείες γκριμάτσες. Αν δηλαδή εκείνη την ώρα κάνουμε το παιδάκι να γελάει, δεν θα δώσει σημασία σε αυτό που κάνουμε. Ακόμη καλύτερα αν του δώσουμε και κάποιο παιχνιδάκι για να ασχοληθεί.
«Δεν θέλει να φιλήσει τη θεία Λίτσα»
Αξίζει να δώσουμε τη μάχη;
Μάλλον όχι. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να αναγκάζουμε τα παιδιά να φιλάνε τους συγγενείς, γιατί αυτό μπορεί να μας γυρίσει μπούμερανγκ και το παιδί να νομίζει ότι δεν έχει δικαίωμα να αρνηθεί οποιαδήποτε σωματική επαφή.
Τι μπορούμε να κάνουμε;
Το να προετοιμάσουμε το παιδί για μια επερχόμενη επίσκεψη το βοηθάει να μπει στο κλίμα. Μπορούμε να του πούμε «το βράδυ θα έρθει να μας δει η θεία και θα ‘θελε πολύ να της δώσεις ένα φιλάκι». Πριν ανοίξουμε την πόρτα, μπορούμε να παροτρύνουμε το παιδί να αγκαλιάσει και να φιλήσει τον επισκέπτη, αλλά όχι να το αναγκάσουμε.
«Δεν θέλει να βουρτσίσει τα δόντια του»
Αξίζει να δώσουμε τη μάχη;
Μάλλον ναι, αν θέλουμε να έχει δόντια το παιδί στα 40 του.
«Αγαπητή μαμά του παιδιού που σέρνεται κλαίγοντας στο πάτωμα…»
Τι μπορούμε να κάνουμε;
Θέτουμε τις κατάλληλες ερωτήσεις ώστε να πάρουμε την απάντηση που θέλουμε. Αντί για «πάμε να βουρτσίσουμε τα δόντια μας;» είναι προτιμότερο να ρωτήσουμε «με ποια οδοντόβουρτσα θα πλύνουμε σήμερα τα δόντια μας, με την μπλε ή την κόκκινη;».
«Δεν τρώει λαχανικά»
Αξίζει να δώσουμε τη μάχη;
Μια μικρή μάχη δεν βλάπτει. Δεν χρειάζεται πανικός αν δεν τρώει λαχανικά το παιδί, αλλά αξίζει να προσπαθούμε ξανά και ξανά.
Τι μπορούμε να κάνουμε;
Μπορούμε να δοκιμάσουμε να δώσουμε στο παιδί ωμά λαχανικά μαζί με γιαούρτι ή κάποια σος για να τα βουτάει μέσα. Μπορούμε επίσης να «κρύψουμε» τα λαχανικά σε σάλτσες και κέικ. Για να έχει το παιδί μια ισορροπημένη διατροφή, μπορούμε να δώσουμε μεγαλύτερο βάρος στα φρούτα, επιλέγοντας φρούτα πλούσια σε βιταμίνη Α (όπως πεπόνι και βερίκοκα) και βιταμίνη C (όπως πορτοκάλια και φράουλες). Μπορούμε επίσης να ρωτήσουμε τον παιδίατρο αν χρειάζεται να πάρει κάποια πολυβιταμίνη.
«Δεν έρχεται όταν το φωνάζω για να φύγουμε»
Αξίζει να δώσουμε τη μάχη;
Αξίζει, γιατί αλλιώς μαθαίνει ότι μπορεί να μας αγνοεί. Επίσης, έχουμε και δουλειές και όταν λέμε ότι πρέπει να φύγουμε, πρέπει να φύγουμε τώρα, όχι σε 20 λεπτά και αφού έχουμε γίνει θέαμα.
Τι μπορούμε να κάνουμε;
Προειδοποιούμε: «Φεύγουμε σε πέντε λεπτά». Όταν περάσουν τα πέντε λεπτά λέμε «έλα, σε παρακαλώ, φεύγουμε». Αν το παιδί δεν έρθει, το πιάνουμε από το χέρι και του εξηγούμε ότι όταν το φωνάζουμε θέλουμε να έρχεται. Δεν έχουν συναίσθηση του χρόνου, αλλά μπορούν να καταλάβουν τις προειδοποιήσεις μας. Είναι σημαντικό, όμως, το παιδί να νιώθει ότι το καταλαβαίνουμε. Μπορούμε να πούμε «Ξέρω ότι θέλεις να μείνουμε αλλά πρέπει να φύγουμε. Κάνε άλλη μια φορά τσουλήθρα και μετά θα σου δώσω να κρατάς τα κλειδιά μου». Άρα η λύση είναι: προειδοποίηση – απόσπαση προσοχής – αποχώρηση.
Πηγή: familyinaction.gr