Οι σκέψεις ενός 4χρονου αγοριού που ζηλεύει την νεογέννητη αδερφή του…
( Η μαμά διπλώνει τα ρούχα στο σαλόνι. Ο Αντρέας φτιάχνει ένα πύργο με τουβλάκια και η Βίκυ μπουσουλάει γύρω γύρω και σηκώνεται που και που κρατώντας το τραπέζι. Η Βίκυ προσπαθεί να πιάσει κάτι από ένα ραφάκι)
[babyPostAd]– Αντρέα μου, βοήθησε την αδερφούλα σου λίγο να πιάσει το παιχνιδάκι μην πέσει
Χμμμ τώρα φτιάχνω τα τουβλάκια μου. Δεν θέλω
– Αντρέα με ακούς? Βοήθησε σε παρακαλώ την αδερφή σου να πιάσει το παιχνιδάκι της. Δεν μπορεί, δεν βλέπεις?
– Έλα μαμαααά. Να πιάσει κάτι άλλο. Παίζω τώρα
– Θα πέσει βρε Αντρέα, έλα και η μαμά έχει δουλειά. Τι σου είναι να γυρίσεις λίγο να τη βοηθήσεις, αφού αυτό θέλει να πιάσει. Θέλεις να πέσει η αδερφούλα σου και να κλαίει?
Γκρρρρ. Ορίστε. Η μαμά μου τόση ώρα που φτιάχνω ένα μεγάλο κάστρο δεν είπε τίποτα. Μόλις η Βίκυ πάει να χτυπήσει, αμέσως. Να σηκωθεί η μαμά μου. Εγώ δεν τη θέλω τη Βίκυ εδώ μέσα. Αυτή την έφερε. Τριγυρνάει μέσα στο σαλόνι κι εγώ παίζω. Είναι μέσα στα πόδια μου. Και αυτό που θέλει να πιάσει είναι δικό μου!!
(Η Βίκυ πέφτει και αρχίζει να κλαίει)
– Ελα ρε Αντρέα, ορίστε, έπεσε το μωρό. Λίγο να γύρναγες και θα την προλάβαινες. Αλλά εσύ εκεί πείσμα.
Πείσμα?? Εγώ φταίω?? Συνέχεια εγώ φταίω? Αυτή έπεσε. Αφού δεν μπορεί να περπατήσει, τι θέλει να πιάνει πράγματα? Πάλι εγώ είμαι ο κακός και φταίει η Βίκυ πάλι. Θέλω να την πετάξω απο το παράθυρο. Να πάει πίσω απο εκεί που ήρθε. Δεν γίνεται από τότε που ήρθε αυτή, η μαμά μου δεν με αγαπάει το ίδιο. Αγαπάει αυτή πιο πολύ.
(Η Βίκυ ηρεμεί και η μαμά της την αφήνει κάτω)
– Αντρέα μου να σου πω, δεν άρεσε στην μαμά που δεν την ακούς. Δεν θέλουμε να χτυπήσει η αδερφούλα μας ε? Δεν την αγαπάς την αδερφή σου? Αυτή σε αγαπάει πολύ. Εσύ είσαι μεγάλος τώρα και πρέπει να την φροντίζεις, είσαι ο μεγάλος της αδερφός! Πολύ στεναχωριέται η μαμά με αυτήν την συμπεριφορά σου. Έλα να την πάρεις μια αγκαλίτσα
Τιι? Να την πάρω αγκαλιά??? Όχι!! Εγώ δεν την αγαπάω, και αν το πω θα είμαι ο κακός το ξέρω, αλλά δεν την θέλω. Δεν θέλω να είμαι μεγάλος, ο μεγάλος αδερφός, τι είναι αυτό? Θέλω να παίζω, θέλω τη μαμά μου ολόδικη μου. Η μαμά μου με αγαπάει όλο και λιγότερο
– Ε καλά τώρα αφου θες να στεναχωρείς τη μαμά, μην την πάρεις μια αγκαλίτσα. Έτσι κι αλλιώς νύσταξε.
(Η μαμά παίρνει τη Βίκυ αγκαλιά, κάθεται στον καναπέ και την θηλάζει για να αποκοιμηθεί.)
– Σσσσσ Αντρέα για λίγο τώρα ε? Να κοιμίσω το μωρό.
Το μωρό?? Ποιό μωρό?? Δεν θέλω να κάνω ησυχία. Κοίτα πως την κοιτάει η μαμά μου. Κοίτα πόσο την αγαπάει. Κι εμένα? Εμένα? Βέβαια εγώ πια δεν είμαι καλός, πρέπει να κάνω ησυχία για να κοιμηθεί. Εγώ πια είμαι μεγάλος να πίνω γάλα απο τη μαμά. Δεν είμαι μεγάλος απλά είμαι κακός. Και δεν μπορώ να αγαπήσω και τη Βίκυ, δεν την θέλω άρα είμαι ακόμα πιο κακός. Θέλω τη μαμά πίσω. Κοίτα τη κοίτα τη πως κλείνει τα μάτια.
– Μαμά, θέλω να παίξουμε κάρτες.
– Σσσ Αντρέα τι σου είπα, ησυχία κοιμίζω το μωρό.
Και τι με νοιάζει εμένα, εγώ θέλω τη μαμά μου
– ΜΑΜΑ, κάρτες θέλω να παίξουμε.
– Αντρέα δεν θα στο ξαναπω, μην κάνεις σαν παιδί. Θα παίξουμε μετά.
– ΤΩΡΑ! (Μα είμαι παιδί!!)
– Αντρέα, σε λίγο θα κοιμηθεί το μωρό. Θα παίξουμε μετά.
Θέλω κάρτες τώρα, δεν με νοιάζει. Όταν η Βίκυ νυστάζει, αμέσως η μαμά, όταν η Βίκυ πεινάει, αμέσως η μαμά. Κι εγώ θέλω τώρα.Θα φέρω τις κάρτες μου. Να μην κοιμηθεί η Βίκυ, να κερδίσω εγώ
(Ο Αντρέας πάει μέσα, φέρνει τις κάρτες και τις αδειάζει όλες πάνω στο κεφάλι της Βίκυς που ξυπνάει αμέσως με κλάματα)
– ΑΝΤΡΕΑΑΑΑΑ, τα νεύρα μου. Είσαι απλά απαράδεκτος! Το ξύπνησες τώρα το μωρό! Να πας μέσα στο δωματιό σου και να μην βγεις αν δεν σου πω. Αμέσως, θα τα πούμε μετά κύριε!
Πάλι είμαι ο κακός. Για όλα όλα όλα φταίει η Βίκυ. Αυτή φταίει, μακάρι να πεθάνει. Αλλιώς θέλω να πεθάνω εγώ!!Δεν θέλω να είμαι εδώ πια με αυτήν μαζί! Δεν με αγαπααααάει η μαμά μουυυυυ
Ααααχ τη λυπάμαι τη μαμάκα αυτή!
Την φαντάζομαι με κλάμερ, να διπλώνει ρούχα και να προσεύχεται να κοιμηθεί το ένα απο τα δύο τουλάχιστον να ηρεμήσει λίγο.
Ο Αντρέας έχει φτάσει στα όρια του με την αδερφή του. Την ζηλεύει απίστευτα, έχει συναισθήματα ενοχής για αυτά που αισθάνεται, νομίζει ότι είναι κακός για αυτό δεν τον αγαπάει η μαμά του, πιστεύει ότι η μαμά του αγαπάει τη μικρή περισσότερο από αυτόν και θέλει να την εξοντώσει αλλιώς θέλει να χαθέι ο ίδιος.
Οι γονείς πολλές φορές χανόμαστε με το μωρό, με το μικρότερο αδερφάκι και παραμελούμε τον “μεγάλο”. Δεν θέλουμε να παραδεχτούμε ότι μπορεί να μην το συμπαθεί, μάλιστα να το μισεί. Το θεωρούμε κακό και προσπαθούμε να το κάνουμε να το αγαπήσει. Αυτομάτως θεωρούμε το μεγάλο μεγαλύτερο, ότι θα θέλει να το φροντίζει για να νιώθει μεγαλύτερος και να το προστατεύει. Θεωρούμε ότι ξέρει ότι τα αγαπάμε το ίδιο. Το νήπιο όμως δεν μπορεί να εκφραστεί, δεν ξέρει τι του συμβαίνει, απλά μισεί το αδεφάκι του και νιώθει άσχημα που δεν νιώθει αυτά που έπρεπε να νιώθει σύμφωνα με τους γονείς του.
Δείτε πώς έπρεπε να χειριστεί η μαμά την κατάσταση:
Ζήλια