Όταν είδα το θετικό τεστ με έπιασε ένας μικρός πανικός.. Eίχαμε μόλις παντρευτεί και μέναμε στριμωγμένοι σε μια μικρή γκαρσονιέρα. Aκόμη δεν είχε τελειώσει το σπίτι που χτίζαμε… Σύντομα, όμως, αρχίσαμε να ονειρευόμαστε το μωράκι που μεγάλωνε μέσα μου! Όταν πήγαμε, όμως, να ακούσουμε καρδούλα, ακούστηκε μια απέραντη σιωπή… Λιγα λόγια και μια αναμονή για να ξαναπάμε στον γιατρό την επόμενη εβδομάδα. Δεν πρόλαβα και εκεί που έβλεπα μια ταινία γέμισα αιματα.. Απέβαλα και μετά θλίψη πόνος και ένα κενό…
Έτσι πέρασε περίπου ένας χρόνος. Ξανά έγκυος, ωω τι χαρά! Είχα γεμίσει το σπίτι μπαλόνια για να ανακοινώσω το χαρμόσυνο γεγονός στον άντρα μου, είχα γράψει καρτούλα, αυτή την φόρα όλα έπρεπε να ήταν τέλεια, έξαλλου σε λίγους μήνες θα μπαίναμε στο καινούριο μας σπίτι!Και, όμως, ο θεός είχε αλλα σχεδια και πάλι δεν ακούσαμε καρδούλα και πάλι απέβαλα και πάλι κλάματα και θλίψη… Ο επόμενος χρόνος πέρασε σε διάφορα ιατρεία και διαφορες θεραπείες, αφού οι γιατροί δεν μπορούσαν να μου πουν, γιατί ο Θεός έπαιζε μαζί μου..
Συντομα έμεινα και πάλι έγκυος. Αυτή τη φορά ήμασταν πλέον στο σπιτάκι μας, έγραψα μια νέα κάρτα αλλά ποτέ δεν τόλμησα να την δώσω στον άντρα μου, κάτι την κρατούσε στο συρτάρι… Και εκεί έμεινε, αφού πάλι το δωμάτιο του ιατρείου γέμισε με απόλυτη ησυχία.. Αν σας πω ότι δεν έκλαψα πάλι, θα ‘ναι ψέμα! Και ξανά επισκέψεις στους καλύτερους γιατρούς και χάπια χωρίς νόημα και σύντομα ανακοινώνω στην αδέρφη μου ότι κάτι έχω, γιατί η περίοδος μου σταμάτησε.
«Μήπως είσαι έγκυος;» με ρωτάει και τρέμω μόνο και στην ιδέα. Δεν είχα δύναμη να κάνω ούτε τεστ! Μα ναι, φυσικά ήμουν! Και να χαρώ; Τι να κάνω, πόσo να αντέξω; Άφησα να περάσουν κάποιες εβδομάδες, φόρεσα ένα κόκκινο βρακί (για γούρι λένε) και πήγα… Το μαντέψατε: και πάλι τίποτα!
Ο γιατρός μασούσε τα λόγια του… Αυτή την φορά τον παρηγόρησα εγώ! Είχα θυμώσει, είχα οργιστεί, αλλά ήμουν και πιο απογοητευμένη από ποτέ… Μέσα σε όλα αυτά είχα και την ορκωμοσία μου, είχα πάρει το πτυχίο οικονομικών μου, αλλά δεν είχα καμιά διάθεση να το παραλάβω. Κάθισα στο κρεβάτι μου και κοιτούσα το ταβάνι. Ίσως να κάθισα και μέρες εκεί, δεν θυμάμαι… Είχα ζητήσει την ησυχία μου… Και την είχα!
Μια μέρα σηκώθηκα χαρούμενη. Είπα «Τέλος!» Αφού δεν έχω κάτι, θα τα καταφέρω, θα το παλέψω… Στο κάτω κάτω άλλο ένα χειρουργείο, μισή ώρα υπόθεση…
Νοέμβριο το τεστ διώχνει θετικό, δεν είπαμε πουθενά τίποτα και περιμέναμε να περάσουν 7 εβδομάδες για το πιο δύσκολο ραντεβού της ζωής μου. Δεν δέχτηκα κανέναν μέσα, πήγα με την μητέρα μου με την προϋπόθεση να με περιμένει έξω από το ιατρείο σε μια κοντινή πλατεία (αχ ρε μανούλα)… Μπήκα μέσα και κοίταξα το ταβάνι. Πιστεύω ότι η αναπνοή μου είχε σταματήσει.
Κάποια στιγμή είδα ιδρώτα στο μέτωπο του γιατρού μου και προσπάθησα να συγκρατήσω ένα δάκρυ που ήταν εκεί, το σκούπισα με μια γρήγορη κίνηση, ώσπου ξαφνικά ΝΤΟΥΠ ΝΤΟΥΠ ΝΤΟΥΠ ΝΤΟΥΠ! Γύρισα να κοιτάξω τον γιατρό, δεν χρειαζόταν να μου πει κάτι… Το πλατύ του χαμόγελο έσβησε κάθε αμφιβολία μου!
Στις 3Ο Ιουλίου 2008 γέννησα με καισαρική τομή μια πανέμορφη κορούλα 3 κιλά!!
Εκείνη την μέρα η ζωή μου απέκτησε Φως και νόημα… Όταν την κράτησα στα χέρια μου, έκλαιγα συνέχεια, δεν το πίστευα πως, επιτέλους, μετα απο 5 χρόνια, η αγκαλιά μου γέμισε με ενα μωράκι! Κοίταξα τον πατέρα της και του είπα «η κόρη μας!».
Ήθελα να φωνάξω δυνατά πως τα κατάφερα, πως κλαίω απο χαρά… Τέσσερις μέρες στο νοσοκομειο δεν εκλεισα μάτι, την κοιτούσα συνέχεια φοβόμουν να κοιμηθω, μηπως ξυπνήσω και δεν την εχω δίπλα μου… Και σας το ομολογώ: κάποια βράδια πηγαίνω ακόμη κρυφά και κοιτάζω στο δωμάτιο της να δω αν ειναι ακόμη εκει!!!
Υ.Γ Ίσως ειμαι η μοναδική γυναίκα που χαϊδεύει με αγαπη την τομή στην κοιλιά της και που θέλω να ειναι εκει για παντα! Ο αντρουλης μου με κοροϊδεύει, αλλα για μένα ειναι το πιο όμορφο τατουάζ σε ολο τον κόσμο!
Πηγή: eimaimama.gr