“Είμαι ο…λιγότερο “αγαπητός” γονέας, αλλά το αντέχω για τρεις λόγους!”
Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν πολύ μικρή. Για να είμαι ειλικρινής, δεν θυμάμαι καν να είναι μαζί. Αυτό ήταν μια ευλογία και κατάρα την ίδια ώρα. Και παρόλο που δεν υπήρχε “καταστροφική” στιγμή κατά την οποία η οικογένειά μας να είχε διαρραγεί, ποτέ δεν ένιωσα τι σημαίνει να έχεις αυτή την οικογενειακή ζωή. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, έβαλα στην άκρη τα σχέδια για μια δική μου οικογένεια, μέχρι να είμαι σε θέση να γνωρίζω πως μπορώ να προσφέρω αυτό που χρειάζεται στα δικά μου παιδιά.
Αλλά η ζωή δεν λειτουργεί πάντα με τον τρόπο που θέλεις!
Ο γιος μου έκλεισε τα τρία αυτό το μήνα και μπορώ να πως είχα την τύχη να είμαι μαζί του στο σπίτι και να τον ζω, από τότε που γεννήθηκε. Για περίπου έξι μήνες είχα γίνει σχεδόν η…αριστερή πλευρά του! Ήταν “φορητός”! Τον έπαιρνα μαζί μου σε συναντήσεις με τους πελάτες ακόμα και σε συνεδριάσεις. Εκείνος κοιμόταν, ενώ έγω μιλούσα για δουλειές.
Καθώς μεγάλωνε, δεν “κόλλησε” επάνω μου. Κατάφερε να γίνει δυνατός και ανεξάρτητος. Πιστεύω πως αυτός οφείλεται στο γεγονός πως παρόλο που ήταν μικρός, καταλάβαινε πως η μαμά μπορεί να έφευγε, πάντα όμως γυρνούσε πίσω. Ποτέ δεν φώναζε, όταν έφευγα από το σπίτι, ούτε ένιωθε συγκλονισμένος όταν γυρνούσα. Ήταν σαν να ήξερε. Με τον πατέρα του όμως που έφευγε για τη δουλειά καθημερινά, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ο Μαξ δεν καταλάβαινε γιατί ο μπαμπάς του δεν μπορούσε να μείνει στο σπίτι μαζί μας.
Μάλιστα όταν χωρίσαμε με τον πατέρα του, παρατήρησα ότι αισθανόταν περισσότερο αναστατωμένος όταν έφευγε και μας άφηνε. Όταν, δε, εμφανιζόταν έλαμπε από χαρά και έτρεχε στην αγκαλιά του και όταν τον άφηνε έκλαιγε και ούρλιαζε για να μη φύγει από κοντά του. Για πολύ καιρό αυτό με πίκραινε πραγματικά. Το να παρακολουθείς το γιο σου να μην έρχεται τρέχοντας σ’ εσένα, όπως κάνει με τον άλλο γονιό του, μπορεί να είναι ένα πολύ πικρό “χάπι” που πρέπει να καταπιείς.
Χρειάστηκε να πιέσω τον εαυτό μου, αλλά καθώς το έβλεπα να συμβαίνει ξανά και ξανά, συνειδητοποίησα κάποια πράγματα που θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Δεν είναι εύκολο να είσαι ο δεύτερος “αγαπητός” γονέας, αλλά θα πρέπει τελικά να το πάρετε ως φιλοφρόνηση. Γιατί;
7 Μυστικά μόνο για ευτυχισμένα ζευγάρια!
1. Συνειδητοποιήστε ότι δεν φταίτε εσείς
Στην αρχή το έπαιρνα πολύ σκληρά. Προσωπικά. Έκλαιγα στα κρυφά, όταν τον έβλεπα να τρέχει στον μπαμπά του κάθε φορά που ερχόταν να τον πάρει, ενώ στη συνέχεια ούτε καν ήθελε να έρθει στην αγκαλιά μου, όταν επέστρεφε. Τότε θυμόμουν το πώς συνήθιζε να κλαίει όταν ο πατέρας του έφευγε για τη δουλειά.
Αυτό συμβαίνει επειδή ο μπαμπάς φεύγει ενώ ξέρει ότι η μαμά δεν φεύγει. Η μαμά είναι πάντα εκεί και γι αυτό δεν φοβάται ποτέ να με αφήσει. Ήταν δύσκολο στην αρχή να το δεχτώ, αλλά συνειδητοποίησα ότι στην πραγματικότητα ήταν “κομπλιμέντο” το οτι μπορούσε να με αφήσει τόσο άνετα. Δεν ήταν ανήσυχος ή φοβισμένος… Ήξερε οτι η μαμά θα είναι πάντα εκεί όταν θα γυρίζει πίσω.
2. Τα παιδιά θα προτιμούν τον ένα γονέα έναντι του άλλου
Είναι αναπόφευκτο ότι ο ένας γονέας θα είναι πιο διασκεδαστικός και ο άλλος θα είναι αυτός που θα επιβάλλει την πειθαρχία. Δυστυχώς, είμαι ο “λιγότερο διασκεδαστικός” γονέας. Κοίτα, κάποιος πρέπει να θεσπίζει τους κανόνες κι έχω αποδεχθεί πως αυτός ο γονέας είμαι εγώ. Αφού ο Μαξ περνά όλη την ημέρα μαζί μου, εγώ πρέπει να τον διδάξω πράγματα όπως το πώς να μοιράζεται τα παιχνίδια του, ή γιατί δεν μπορεί να φάει ένα κουτί μπισκότα για πρωινό, καθώς και οτι οι ενήλικες κάνουν τους κανόνες κι όχι αυτός.
Επίσης εγώ είμαι αυτή που πρέπει να τον πάει για εμβόλια στους γιατρούς, και εγώ είμαι αυτή που τον κάνει να κάθεται ακίνητος για να κόψει τα μαλλιά του. Αυτό δεν με κάνει πάντα τον πιο διασκεδαστικό γονέα, αλλά το έχω αποδεχθεί. Θα πρέπει να θυμάσαι πως ως γονέας, δεν θα είσαι πάντα σε θέση να κάνεις τα παιδιά σου χαρούμενα, γιατί γι αυτά το “χαρούμενα” μπορεί να σημαίνει πως θα τρέχουν μέσα στη μέση, στους δρόμους της Νέας Υόρκης.Εμπιστεύσου τον εαυτό σου. Εμπιστεύσου πως οι αποφάσει σου λαμβάνονται για το καλό τους. Είσαι ο γονέας, οχι ο καλύτερός τους φίλος. Όσο νωρίτερα αποδεχθείς ότι θα υπάρξουν μερικά “σε μισώ” και κλειστές πόρτες στα μούτρα, τόσο το καλύτερο!
3. Οι μαμάδες και οι μπαμπάδες, αντιμετωπίζουν διαφορετικά τη γονεϊκότητα
Οι μπαμπάδες συχνά θεωρούνται ως οι πιο διασκεδαστικοί γονείς. Παίρνουν τα παιδιά έξω και τους προσφέρουν σε υπερβολικές δόδεις παγωτό ή πίτσα, τ’ αφήνουν να παίζουν μπάλα και να κυλιούνται σε λάκκους μολυσμένους με μικρόβια (ενώ όλες οι μαμάδες καθόμαστε και πίνουμε τον καφέ μας, προσποιούμενες οτι δεν έχουμε το μάτι μας εστιασμένο σε κάθε τους κίνηση.)
Οι μαμάδες μπορούν ν’ ακούσουν το “γδάρσιμο” ενός γόνατου πολύ πριν συμβεί ή να δουν τη “συντριβή” με το ποδήλατο σε αργή κίνηση. Αυτό είναι που μας κάνει μαμάδες. Απλώς αγκαλιάστε τη στιγμή και σταματήστε ν’ ανησυχείτε τόσο πολύ. Φανταστείτε τον εαυτό σας σε 20 χρόνια από τώρα σε δείπνο με το παιδί σας κατά το 23ο έτος της ηλικίας του. Τότε που θα έχει αποφοιτήσει απ’ το κολέγιο, που θα ξεκινά την καριέρα του και θα προχωρά στη ζωή του. Και που παρόλ’ αυτά θα εξακολουθεί να κάθεται μαζί σας και να σας μιλά για όλα τα σπουδαία πράγματα που θα έχει καταφέρει και τα οποία θ’ αλλάξουν τον κόσμο. Τελικά το να είσαι ο δεύτερος αγαπητός γονέας, μήπως δεν είχε ποτέ σημασία;
Το να είσαι γονέας είναι εξαιρετικό, απαίσιο, γεμάτο χαρά και ανυπόφορο…Όλα μαζί την ίδια στιγμή. Απλώς καθίστε αναπαυτικά και απολαύστε το ταξίδι!
Πηγή: huffingtonpost.com
Το διαβάσαμε στο 4yourfamily.gr