Ήμουν πολύ νέα για να εκτιμήσω την παιδική ηλικία του παιδιού μου και τώρα έχει σχεδόν περάσει…
Πριν λίγες εβδομάδες ο γιος μου έγινε 7 χρονών. Χθες καθόμασταν στο σαλόνι και εγώ δούλευα στον υπολογιστή μου και εκείνος είχε ξαπλώσει στο γόνατό μου και κοιμόταν. Ανέπνεε πάνω στο πόδι μου και ένιωθα την ανάσα του να με ζεσταίνει.
Βλέποντάς τον να κοιμάται, άρχισα να αναρωτιέμαι πόσες τέτοιες στιγμές έχουν μείνει ακόμη.
Συνήθως μου ζητάει να ξαπλώσει στο πόδι μου και αποκοιμιέται εκεί. Όμως μερικές φορές του είπα πως είμαι απασχολημένη. Πιο παλιά μου το ζητούσε πιο συχνά αλλά εγώ είχα τις εργασίες μου για το πανεπιστήμιο και αφιέρωνα περισσότερο χρόνο εκεί.
Άλλες φορές είχα να διπλώσω ρούχα, να βάλω πλυντήριο, ή να μαγειρέψω για την επόμενη μέρα.
Εκείνος μου ζητούσε να πάω στο κρεβάτι του για να κοιμηθεί και εγώ του έλεγα πως είναι μεγάλο παιδί και πως μπορεί να κοιμηθεί και μόνος του.
Όσο μεγαλώνει απομακρύνεται από εμένα. Δεν θέλει να τον αγκαλιάζω μπροστά στους φίλους του και δεν θέλει να τον αποκαλώ με υποκοριστικά και χαϊδευτικά. Δεν θέλει και τόσο συχνά να καθόμαστε μαζί και να βλέπουμε μαζί ταινία στον καναπέ. Αντίθετα προτιμά να κάθεται στο πάτωμα μαζί με τα παιχνίδια του.
Πλέον δεν τραβά το μπατζάκι του παντελονιού μου για να μου τραβήξει την προσοχή. Πολλές φορές βαριέται να έρθει στο τηλέφωνο να μου μιλήσει όταν λείπω.
Την ημέρα που έγινα αληθινός μπαμπάς…
Συνήθιζε να τρέχει να με αγκαλιάσει στην πόρτα όταν έρχομαι. Τώρα απλά μου ζητάει τo tablet.
Αρχίζει να βαδίζει με μεγάλα βήματα ανεξαρτησίας και εγώ νιώθω πως δεν μπορώ να τον ακολουθήσω. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να απαιτώ την πλήρη προσοχή του.
Τον ήθελα δίπλα μου όταν δεν είχα δουλειά και του έδινα το κινητό μου και το Tablet όταν βιαζόμουν.
Ήθελα τον γιο μου να είναι κοντά μου όποτε με βόλευε.
Απέκτησα τον γιο μου όταν ήμουν 24 χρονών και τότε τελείωνα τις σπουδές μου και τα πρώτα χρόνια της ζωής του προσπαθούσα να τα βγάλω πέρα και να δω τι θα κάνω με την ζωή μου.
Με την καθημερινότητα έσπρωχνα άθελά μου τον γιο μου μακριά και τώρα θέλω αυτές τις στιγμές πίσω.
Ήμουν πολύ νέα για να εκτιμήσω την παιδική ηλικία του παιδιού μου και τώρα έχει σχεδόν περάσει.
Εγώ είμαι που τρέχω να τον αγκαλιάσω στην πόρτα και θέλω να κοιμάμαι δίπλα του στον καναπέ.
Δεν μπορώ να κάνω κάτι για να γυρίσω πίσω τον χρόνο. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ζω περισσότερο τις στιγμές από δω και πέρα.
Άννα Κ. για το babyradio