“Είναι δύσκολο στο φαγητό…” Οι σκέψεις ενός κοριτσιού 18 μηνών για το φαγητό
Παίζω με την κούκλα μου την Μπάρμπι. Έχει μακριά μαλλιά, τα ακουμπάω, είναι μαλακά πολύ.
– Μαρία έλα να φας.
Δεν πεινάω πολύ. Έχει τόσο μαλακά μαλλιά η κούκλα μου.
– Μαρία έλα αγάπη μου να φάς. Σου έφτιαξα καροτάκια και κολοκυθάκια και κρεατάκι με πιπεριά, λιώμενο όπως σου αρέσει.
Δεν μου αρέσει καθόλου. Με σήκωσε η μαμά μου και με έβαλε στο καρεκλάκι μου.
Κοιτάζω το πιάτο μου. Ωωω αυτό το καρότο είναι στρογγυλό. Το κολοκυθάκι είναι μακρύ, σαν πλαστελίνη μοιάζει αυτό το καφέ. Τι ωραία, θέλω να το πιάσω, να το μυρίσω.- Όχι χεράκια Μαράκι θα λερωθείς, η μαμά θα σε ταίσει.Θέλω να το πιάσω
– Μαράκι είπαμε όχι χεράκια.
Δεν θέλω να φάω αυτό το κόκκινο, τι είναι? Δεν θέλω, είναι πολύ κόκκινο.
– Έλα φάε λίγο κρεατάκι με πιπεριά..
Δεν θέλω!! έχει το κόκκινο μέσα, τι είναι, θέλω να το βγάλω.
– Όχι, όχι χεράκια, άνοιξε το στοματάκι, είναι ωραίο, μιαμ μιαμ
Όχι, όχι, γκλουπ. Μπλιαχ, δεν είναι ωραίο στο στόμα μου, θα το φτύσω.
– Έλα βρε Μαρία πρέπει να φας κρεατάκι, είναι καλό. Έλα θα σου βάλω και λίγο κολοκυθάκι. Μη φτύνεις το φαγητό δεν είναι ωραίο.
Μα δεν θέλω! Δεν μου αρέσει και έχει το κόκκινο μέσα. Θέλω να πιάσω αυτό που κρατάει η μαμά μου.
– Όχι Μαράκι το πηρούνι θα το κρατάει η μαμά. Να έλα πάρε το παπάκι να παίζεις εσύ
Ωωω παπάκι, θα το βάλω στο στόμα.
– Έτσι μια μπουκίτσα..Μα ήθελα να βάλω το παπάκι,θα καταπιώ να βάλω το παπάκι.
– Μπράβο άλλη μια, είδες που σου αρέσει τελικά?
Τι ωραίο παπάκι, θα το βάλω μέσα στο καφέ να φάει.
– Όχι μέσα στο πιάτο το παπάκι θα στο πάρω. Έλα άνοιξε το στοματάκι θα έρθει το μεγάλο αεροπλανάκι.
Ωωωω ναι ναι, γκλουπ.
Δεν θέλω άλλο να φάω, δεν πεινάω και δεν μου αρέσει και θέλω να το πιάσω και δεν μπορώ.
– Έλα Μαράκι μην κλείνεις το στόμα, έλα έχουμε πολύ ακόμα στο πιάτο, όλο το φαγάκι μας το τρώμε. Να αδειάσει το πιάτο, να μεγαλώσουμε
Δεν πεινααααάω! Δεν θέλω.
-Έλα άλλη μια για τη μαμά, έλα άνοιξε αγάπη μου.
Όχι, όχι. Θέλω να κατέβω.
– Δεν πρόκειται να κατέβεις αν δεν τελειώσουμε το φαγητό μας, πρέπει να τρώμε να μεγαλώσουμε. Έλα θα σου βάλω και το Μικυ στον υπολογιστή?
Ναι ναι ναι.
– Άνοιξε το στοματάκι. Μπράβο, έτσι έτσι.
Να ο Μίκυ, γκλουπ, κάνει βόλτα, γκλουπ, και ο Ντόναλντ, γκλουπ.
– Μπράβο όλο το έφαγες!! Άδειασε το πιάτο! Μπράβο Μαράκι,μπράβο!!
Είναι δύσκολο το παιδί μας στο φαγητό; – Στέλιος Παπαβέντσης
Νομίζω έιναι προφανές οτι η μικρούλα δεν πείναγε πολύ αλλά η μαμά της δεν άκουσε καθόλου αυτήν της την ανάγκη. Πως θα μπορούσε άλλωστε να καταλάβει αν η Μαρία πείναγε εφόσον ο στόχος της μαμάς ήταν να φάει όλο το φαι, η Μαρία δεν είχε κανέναν απολύτως έλεγχο του τι θα φάει, πόσο, και πως.
Η Μαρία θέλει να παίξει με το φαγητό της, να το πιάσει, να το μυρίσει να διαλέξει αν θέλει να το βάλει στο στόμα, να νιώσει όμορφα ότι κατάφερε μόνη της να πιάσει το πηρούνι και να βάλει έστω και ένα καροτάκι στο στόμα της, να βυθίσει τα δαχτυλάκια της στη σάλτσα να δει πως είναι η υφή της, να επικεντρωθεί στο φαγητό της. Να λιώσει το καρότο στο χέρι της, γενικά να ανακαλύψει την τροφή της.
Η μαμά της κατάφερε να την απασχολήσει με κάτι άλλο και να τη μπουκώσει το φαγάκι της, για να ηρεμήσει και αυτή ότι το παιδάκι της έφαγε. Όμως έτσι το παιδάκι δεν μαθαίνει πότε έχει χορτάσει και αυτό οδηγεί στην παχυσαρκία. Είναι πάρα πολύ βασικό να μάθει το παιδί πότε χορταίνει και αυτό μπορεί να είναι μετά απο δύο μπουκιές φαγητό. Ο γονιός πρέπει να το σεβαστεί. Είναι βασικό να μάθει να τρώει μόνο του, να έχει ποικιλία στο φαγητό του, να διαλέγει αυτό τι θα φάει απο το πιάτο του.
Νομίζω οτι το Μαράκι αν πιέζεται τόσο πολύ στο φαγητό δεν θα του αρέσει η διαδικασία και θα δυσκολευτεί ακόμα περισσότερο η μαμά της στο μέλλον.
Βιβλιογραφία: Παπαβέντσης, Στέλιος. Προικισμένα μωρά, εμπνευσμένοι γονείς-για μια άλλη προσχολική διατροφή Β’ Έκδοση, Εκδόσεις Πατάκη(2011), ISBN 978-960-16-35550-7
Το διαβάσαμε στο toddlersthoughts.blogspot.gr