Είναι ευθύνη να είσαι το πρώτο παιδί στην οικογένεια…
Γράφει η Μαριλένα Σ.
Είναι ένα θέμα που πολλοί θα διαβάσουν, αλλά μόνο όσοι συμπάσχουν θα καταλάβουν. Τι να καταλάβουν; Το «βάρος» του να είσαι το πρώτο παιδί. Τις «ευθύνες» που πέφτουν πάνω μας απ την μια στιγμή στην άλλη.
[babyPostAd]Δε μιλάω, βέβαια, για μεγάλες ευθύνες ή ασήκωτα βάρη. Μιλάω για αυτές τις ευθύνες που όσο γκρινιάζουμε, άλλο τόσο μας αρέσουν.
Σαν πρώτα παιδιά, ξέρουμε ότι οι γονείς μας, μαθαίνουν να ναι γονείς κάνοντας πειράματα με μας. Είναι λίγο πιο αυστηροί απ ότι με το δεύτερο αδερφάκι μας, και πολύ πιο αυστηροί συγκριτικά με το τρίτο ή τα επόμενα. Μεγαλώνουμε με την γνωστή ατάκα «πάρε μαζί τα αδέρφια σου», που τόσο μας εκνευρίζει όσο ακόμα είμαστε σε νεαρή ηλικία. Όσοι μεν, μεγαλώνουν και με αδέρφια ηλικιακά κοντά και ίδιου φύλου, θα ξέρουν το μαρτύριο του να θέλει η μαμά, να σας ντύνει με ίδια ή παρόμοια ρούχα, σαν τους ντάλτονς.
Όλα αυτά τα φοβερά μειονεκτήματα όμως ξεθωριάζουν με το πέρασμα των χρόνων, και μεγαλώνοντας αρχίζουν να μας απασχολούν άλλα προβλήματα. Όπως, πότε μεγάλωσε η μικρή μου αδερφή; Τι εννοείς θα βγει για ποτό μόνη της με τις φίλες της; Και που πάει, και με ποιους θα είναι, και τι θα φοράει μόνη και απροστάτευτη εκεί έξω;
Μην το παίζεις άνετη μεγάλη αδερφή, γιατί εδώ που είμαι θα ‘ρθεις. Ναι, θα γίνεις και υπερβολική, και ιδιότροπη, και θα φτάσεις στο σημείο να κάνεις όπως έκανε η μαμά και ο μπαμπάς σε εσένα στο θέμα ελέγχου. Θα θες να ξέρεις τι ώρα θα βγει, τι ώρα θα γυρίσει, με τι και ποιον θα γυρίσει, με ποιους θα είναι, και εννοείται, τι ακριβώς θα φοράει. Θα μου πεις, κοπέλες είμαστε, καταλαβαινόμαστε.
ΌΧΙ, όταν πρόκειται για την μικρή μας αδερφή αυτά δεν ισχύουν. Ναι θα βγει. Ναι θα περάσει καλά και μόνη της. Ναι θα βαφτεί έντονα και θα ντυθεί με ενδυμασία λογική για βραδινή έξοδο. Και ναι, θα μείνεις άγρυπνη μέχρι να γυρίσει σπίτι. Γιατί καταβάθος, οι μεγάλες αδερφές είμαστε λίγο χειρότερες απ τις μαμάδες μας. Με μία διαφορά. Η μαμά και ο μπαμπάς έλεγαν «αυτές δεν είναι καλές παρέες, κόψτες». Εσύ όμως θα πρέπει να πεις «πάλι μ’ αυτούς θα βγεις; Ωραία, εντάξει, καλά να περάσεις και πρόσεχε». Και μέσα σου θα βράζεις στο ζουμί σου, περιμένοντας μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες που θα ακούσεις το κλειδί να μπαίνει στην κλειδαρότρυπα. Εκεί, θα ρωτήσεις πως πέρασε, χωρίς να σε νοιάζει βέβαια, απλά μόνο και μόνο για να σιγουρευτείς ότι είναι καλά.
Απ την άλλη, αν είσαι τυχερή και έχεις μικρό αδερφό, δεν θα έχεις τέτοιου είδους ανησυχίες. Θα μου πεις, γιατί τα αγόρια είναι πιο εύκολα να τα εμπιστευτείς; Κακά τα ψέματα, ούτε το μισό άγχος δεν σου προκαλούν. Θα βγει, θα βάλει το γνωστό τζιν, με λίγο ζελέ στα μαλλιά, θα είναι με τους ίδιους φίλους που έχει απ το νήπιο και βλέπουν μαζί καθημερινά ποδόσφαιρο. Τώρα βέβαια, αν ο αδερφός σου είναι μαγνήτης των μπελάδων και των φασαριών, περαστικά σου! Σε γενικές γραμμές το πιο ακραίο που έχεις να ανησυχείς για τον μικρό σου αδερφό είναι αν θα καπνίσει κρυφά ή αν θα μπλέξει με κακές παρέες στο γυμνάσιο. Και πάλι, είναι γεγονός ότι τα αγόρια είναι πολύ πιο σταθερά στις φιλίες τους, οπότε κατά πάσα πιθανότητα, θα συνεχίσει να πορεύεται με τον γνωστό κολλητό που βλέπουν και παίζουν μαζί ποδόσφαιρο.
Ευλογία να είσαι το μεγαλύτερο παιδί άραγε ή όχι;
Οι απόψεις διίστανται. Υπάρχουν στιγμές που θα θέλαμε μια μεγαλύτερη αδερφή, για μια συμβουλή. Ίσως γι αυτό οι επιλογές στις γυναικείες φιλίες να μην είναι πετυχημένες τις περισσότερες φόρες. Γιατί έχουμε κάτι πολύ ιδανικό στο μυαλό μας για το πώς θα θέλαμε την μεγάλη μας αδερφή, ώστε να μην μπορεί η κάθε φίλη μας να φτάσει τα στάνταρ μας. Απ την άλλη, υπάρχουν στιγμές που θα θέλαμε έναν μεγάλο αδερφό, για προστασία. Γι αυτό και τείνουμε να κάνουμε πιο συχνές φιλίες και παρέες με αγόρια, ώστε να ψάχνουμε «αναπλήρωση» αυτού που δεν έχουμε.
Δεν ξέρω κατά πόσο θα ήθελα ή όχι μεγαλύτερα αδέρφια. Γιατί υπήρξαν, και σίγουρα θα ξανά υπάρξουν στιγμές που θα θέλω όσα προανέφερα. Όμως, όσο περνούν τα χρόνια, τόσο, μέσα μου κρυφά, εντείνεται το συναίσθημα της τύχης που «μεγαλώνω» μικρότερα αδέρφια.
Γιατί όσο περνάει ο καιρός, τόσο ανακαλύπτω πόσες σωστές συμβουλές μπορεί να μου δώσει τελικά η «μικρή» που μεγάλωσε (σοκ!). Και παράλληλα, καταλαβαίνω ότι την προστασία που μου παρέχει ο «μικρός», δεν θα την νιώσω ποτέ από κανέναν φίλο μου.
Μεγάλη λέξη η οικογένεια. Και ακόμα πιο μεγάλη είναι η απερίγραπτη λατρεία που νιώθουν μεταξύ τους τα αδέρφια. Κι ας ήταν έτοιμα να ανοίξουν τα κεφάλια τους μόλις δύο λεπτά πριν. Γιατί μεταξύ τους μπορεί να κάνει ο ένας τον άλλον λιώμα, αλλά αλίμονο σε όποιον τρίτο τολμήσει να τα πειράξει.
Με δυο λόγια…
Αν έπρεπε το βραβείο της πιο ισχυρής αγάπης να το δώσω κάπου, τότε αδιαμφισβήτητα θα το έδινα στην αδερφική αγάπη. Η πιο περίεργη και η πιο δυνατή μορφή αγάπης.
Πηγή: loveletters.gr