“Υπάρχουν μητέρες παιδιών γυμνασίου εκεί έξω που τα παιδιά τους να μην έχουν λογαριασμό στο facebook; Η κόρη μου δεν με πιστεύει όταν της λέω ότι δεν είναι η μόνη. “
Αυτή ήταν μια ανάρτηση που έχω διαβάσει σε ένα τοπικό μαμαδογκρούπ στο Facebook.
Αναγνώρισα το όνομα, καθώς η κόρη της και η δική μου πηγαίνουν στο ίδιο σχολείο, οπότε απάντησα: «Εγώ! Ούτε τα δικά μας παιδιά χρησιμοποιούν τα κοινωνικά μέσα!”.
Μου έστειλε ένα ιδιωτικό μήνυμα λίγα λεπτά αργότερα. “Νόμιζα ότι είμασταν οι μόνοι… Δεν είμαι έτοιμη γι ‘αυτήν να έχει ακόμα, αλλά στη συνέχεια σκέφτηκα ότι ίσως ήμουν η μόνη – φοβήθηκα μήπως ήμουν υπερπροστατευτική. Γνωρίζοντας ότι υπάρχει κι άλλος γονέας εκεί έξω, με έκανε να νιώσω πολύ καλύτερα».
Δεν είναι η πρώτη φορά που το έχω ακούσει αυτό. Είναι μοναχικό όταν είσαι η μαμά που λέει “όχι” έναν κόσμο που πάντα λέει ναι.
Δεν είναι μόνο για τα κοινωνικά μέσα. Θα μπορούσε να είναι σχετικά με την απαγόρευση της κυκλοφορίας ή την ύπνο ή κάποιο δημοφιλές παιχνίδι.
Και το να είσαι η μόνη μητέρα που λέει όχι – ανεξάρτητα από το πόσο σωστό είναι – μπορεί να έχει συνέπειες για τα εφηβάκια σου.
Μία φίλη από το Γυμνάσιο της κόρης μου, μου τηλεφώνησε κατά τη διάρκεια της σεζόν για να μου πει ότι ήταν ο μόνος γονέας που δεν άφησε την κόρη της να κοιμηθεί εκτός σπιτιού σε ένα μεγάλο πάρτυ που θα γινόταν, με αποτέλεσμα να συνεχίσουν χωρίς την κόρη της χωρίς να πουν τίποτα – για να μην να διαταράξουν τα σχέδιά τους. Μία άλλη φίλη είπε ότι αποβλήθηκε επειδή δεν επέτρεψε στο 16χρονο γιο της να πάει στο Μεξικό για μια εκδρομή χωρίς ενήλικες.
Είναι μια λεπτή πράξη εξισορρόπησης, το να ανατρέφεις μεγάλα παιδιά. Θέλουμε να είναι ανεξάρτητα, αλλά ένα λάθος μπορεί να αλλάξει τη τροχιά της ζωής τους. Θέλεις ο γιος ή η κόρη σου να γίνονται δεκτοί από τους συνομηλίκους τους, αλλά όχι εις βάρος της ασφάλειας τους. Θέλεις να γίνουν αξιόπιστοι, αλλά μερικές φορές ξέρεις ότι δεν μπορείς ακόμα να τους εμπιστευτείς.
Έτσι, κάποιοι γονείς λέμε όχι.
Οι έφηβοι δεν έχουν την ικανότητα να παίρνουν έξυπνες αποφάσεις σε τακτική βάση. Οι φιλίες – που είναι τόσο σημαντικές για τους εφήβους – μπορούν εύκολα να αντισταθμίσουν την ανάγκη τους να είναι υπεύθυνοι ή ασφαλείς. Αναζητούν συγκίνηση. Τους αρέσει να πιέζουν τα όρια.
Αλλά περισσότερο από αυτό, δεν είναι ηλίθιοι. Όσο θέλουμε να πιστέψουμε ότι τα παιδιά μας μας λένε τα πάντα, δεν έρχονται σπίτι και μας λένε πότε έχουν εμπλακεί σε επικίνδυνη συμπεριφορά.
Έτσι, μερικές φορές λέμε όχι, γιατί δεν γνωρίζουμε αν κάτι συμβαίνει στα παιδιά μας.
Το να είσαι η μαμά που λέει πάντα “όχι”. Είναι δύσκολο. Κάνει κάθε σχέση – με το παιδί, με τους φίλους του, με τους φίλους σου – πιο δύσκολη.
Θέλουμε τα παιδιά μας να είναι ευχαριστημένα. Είναι ωραίο όταν ταιριάζουν με τους άλλους.
Αλλά υπάρχουν στιγμές που το να λέμε όχι είναι σημαντικό, ακόμα και όταν – ειδικά όταν – κάθε άλλος γονέας λέει ναι.
Και το περίεργο είναι ότι τα παιδιά μας θέλουν να θέσουμε όρια. Μερικές φορές είναι ακόμα ανακουφισμένοι όταν λέμε όχι, δίνοντάς τους ένα κάτι που ίσως δεν ήταν έτοιμοι να κάνουν ούτως ή άλλως.
Εάν είστε μερικές φορές μια μαμά του “όχι”, να ξέρετε ότι δεν είστε μόνη. Απλά έτσι φαίνεται, επειδή κανείς δεν δημοσιεύει φωτογραφίες για εκείνη την εποχή που είπαν “όχι” στα παιδιά τους.
Κάντε κουράγιο. Τα παιδιά σας θα είναι εντάξει.
Θέλω να πω, τα καταφέραμε… Σωστά;
Επιμέλεια κειμένου για το babyradio: Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή