Υποκλίνομαι σε όποιον γκρεμίστηκε και ξανάχτισε τα πάντα από συντρίμμια. Υποκλίνομαι σε όποιον έκανε λάθος γιατί μόνον εκεί μπορείς να βρεις ποιος είσαι. Υποκλίνομαι σε όποιον στάθηκε μπροστά σε πολλούς νιώθοντας λίγος μα όντας ο πιο πολύς απ’ όλους τους μαζί. Υποκλίνομαι σε όποιον ψιθύρισε αλήθειες κι ας ήταν με κραυγή ή σιωπή. Υποκλίνομαι σε όποιον θέλησε να δηλώσει το παρόν ακόμη και ‘κει που έθαψε νεκρούς και σίγουρα τη μισή του ζωή.
Υποκλίνομαι σε όποιον δάκρυσε για οτιδήποτε γιατί λίγοι το γνωρίζουν μα το αλάτι στο δάκρυ λιώνει το χιόνι πριν γίνει πάγος και βρωμίσει στο τσιμέντο του παρελθόντος μας. Υποκλίνομαι σε όποιον φόρεσε λούστρινο παπούτσι σε τελετή του γάμου μα τελικά το ‘κανε χιονοπέδιλο να γλιστρήσει εκεί η αγωνία του να μείνει ο εαυτός του.
Υποκλίνομαι σε όποιον μεγάλωσε παιδί μόνος του και κάθε μέρα αναγκάστηκε να μεγαλώσει μαζί του σαν διπλό και τριπλό χαρτί με μπαλαντέρ που πρέπει να το βάλεις όπου θέλει αυτό κι όχι εσύ. Υποκλίνομαι σε αυτήν την ομάδα γιατί όσα και να μας χώρισαν ποτέ, παλεύουμε να μείνουμε χωρισμένοι κι όχι διχασμένοι. Κι αν δε σε χώρισαν χαρτιά, σε χώρισε ο θάνατος μα ό,τι κι αν έγινες στο χωρισμό, ξέρεις πως ζεις ακόμη…
Υποκλίνομαι σε όλους…