Οι πόνοι του 3ου ΤΡΙΜΗΝΟΥ που κανείς δε σε έχει προειδοποιήσει
Για το μεγαλύτερο μέρος, θα μπορούσα να πω ότι, είχα μια ιδανική εγκυμοσύνη. Τον πρώτο καιρό, μάλιστα, δεν καταλάβαινα καν ότι είμαι έγκυος αφού δεν είχα τα κλασικά συμπτώματα που συνοδεύουν μια εγκυμοσύνη, όπως ζαλάδες, ναυτίες, τάση για εμετό, λιγούρες, και γι αυτό αισθανόμουν αρκετά τυχερή. Βέβαια, καθώς περνούσε ο καιρός, είχα κι εγώ κάποια σκαμπανεβάσματα, όπως πρήξιμο στα άκρα και αύξηση βάρους, ανά διαστήματα. Γενικά όμως, είχα μπει στο 3ο τρίμηνο και οι εβδομαδιαίοι έλεγχοι έδειχναν ότι όλα πηγαίνουν καλά.
Ένα πρωί, μόλις είχα μπει στην 35η εβδομάδα, ξύπνησα, νιώθοντας όσο φυσιολογικά μπορεί να νιώθει μια γυναίκα σε αυτό το στάδιο της εγκυμοσύνης. Σηκώθηκα κάπως άτσαλα, προσπαθώντας να στηρίξω το βάρος μου και να βρω ισορροπία, μα δεν πρόλαβα να κάνω το πρώτο βήμα κι έπεσα πάλι στο στρώμα, διπλωμένη από τον πόνο.
Ευτυχώς, δεν ήταν εκείνος ο ανησυχητικός πόνος, που χτυπούν καμπανάκια πως κάτι κακό συμβαίνει σ’ εσένα και το μωρό. Δεν ήταν όμως κι ένας πόνος που θα περίμενα. Όχι, κανείς δε με είχε προειδοποιήσει γι αυτό, σαν σύμπτωμα της εγκυμοσύνης. Ένας υπόκωφος, διαρκής πόνος, που άφηνε όλο το σώμα μουδιασμένο, σαν μετά από υπερβολική άσκηση. Με δυσκολία μπορούσα να περπατήσω. Κάθε βήμα είχε σαν αποτέλεσμα ο πόνος, που επικεντρωνόταν στη λεκάνη μου, να εξαπλώνεται σ’ όλο μου το σώμα.
Είναι ασφαλές να σηκώνω το παιδί μου ενώ είμαι έγκυος;
Δοκίμασα να τεντωθώ. Κάθισα σε μια ειδική μπάλα που χρησιμοποιούσα για ασκήσεις. ‘Έβαλα ζεστές κομπρέσες και μετά δοκίμασα τις κρύες. Προσπάθησα να ανακουφιστώ, πιέζοντας με τα χέρια μου τη λεκάνη μου, σαν να έλεγα στο μωρό, «σταμάτα να προσπαθείς να βγεις έξω», γιατί έτσι αισθανόμουν κι ας μην ήταν αλήθεια… Τίποτα δε βοηθούσε.
Κι ύστερα στράφηκα στη Google. Αναζήτησα «έντονοι πόνοι στη λεκάνη κατά την 35η εβδομάδα» και ΙΔΟΥ, ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ. Εκατοντάδες μηνύματα από άλλες εγκυμονούσες, όπου η μια μετά την άλλη περιέγραφε τα ίδια συμπτώματα κι έψαχναν απαντήσεις.
Τα καλά νέα είναι, ότι δεν είναι τίποτα ανησυχητικό, αλλά εδώ τελειώνουν τα καλά νέα.
Παρόλο που οι πόνοι αυτοί δεν εμφανίζονται σε όλες τις εγκυμονούσες, όταν εμφανίζονται, η ένταση τους κυμαίνεται από άτομο σε άτομο. Στις περισσότερες περιπτώσεις ο πόνος είναι ήπιος, σε άλλες όμως, δυστυχώς, οι πόνοι είναι αφόρητοι. Κι από ότι αποδείχθηκε, στη δική μου περίπτωση ήταν χειρότεροι και από τις συσπάσεις του τοκετού.
Που οφείλονται όμως; Από ότι πληροφορήθηκα, μιλώντας με το γιατρό μου, οι πόνοι αυτοί οφείλονται σε μια ορμόνη, τη ρελαξίνη. Η ρελαξίνη έχει ως σκοπό να τεντώσει τους ενδομητρικούς συνδέσμους, για να δώσει τη δυνατότητα στην μήτρα και τη λεκάνη να διευρυνθούν, στην προετοιμασία για την κάθοδο και έξοδο τελικά του μωρού, μέσα από το γεννησιακό κανάλι. Σε κάποιες περιπτώσεις όμως, η ρελαξίνη κάνει παραπάνω από καλά τη δουλειά της, με αποτέλεσμα, οι σύνδεσμοι γύρω από τα κόκαλα της λεκάνης να χαλαρώνουν υπερβολικά, μέχρι και να γίνονται ασταθής. Εξού και οι πόνοι.
Αν αναρωτιέστε τι να κάνετε για να νιώσετε καλύτερα, το ίδιο ρώτησα κι εγώ το γιατρό μου. Η απάντηση ήταν, «Να γεννήσεις το μωρό σου». Υπέροχα.
Πρέπει να γνωρίζετε ότι η ρελαξίνη επιδρά από την 32η έως το αργότερο την 38η εβδομάδα. Μη θορυβηθείτε λοιπόν ότι γεννάτε ξαφνικά, απλά σφίξτε τα δόντια και κάντε υπομονή.
Η καλύτερη συμβουλή που μπορώ να σας δώσω, αν είστε κι εσείς ανάμεσα στις τυχερές που θα βιώσουν κάτι ανάλογο, αφού οι χαλαρωτικές βόλτες που κάνουν οι περισσότερες εγκυμονούσες μόνο χαλαρωτικές δεν είναι για τη δική μας περίπτωση, βρείτε άλλους τρόπους να περάσετε αυτό το διάστημα και να αποσπάσετε το μυαλό σας.
Ο γιατρός μου είχε δίκιο πάντως. Μετά τη γέννηση του παιδιού, ο πόνος θα εξαφανιστεί και θα έρθουν άλλα, πλέον, για να μας ανησυχούν…
Πηγή: mommyandthecity.gr