Η ιστορία της μαμάς ενός Πρωταθλητή
Πρώτη φορά αθλητής σε τουρνουά κολύμβησης. Πρώτη φορά μαμά αθλητή που συμμετέχει σε τουρνουά κολύμβησης. Πρώτη φορά οι ίδιες λέξεις που κάποτε μου προκάλεσαν πόνο ανείπωτο με γέμισαν τόση υπερηφάνεια που μόνο τα δάκρυα μπορούσαν να με ανακουφίσουν λίγο. «1430 γραμμάρια», «δεν ξέρουμε αν θα επιβιώσει», «γενικευμένη υποτονία», «δεν θα γίνει ποτέ πρωταθλητής».
Δηλώστε συμμετοχή για να κερδίσετε ένα ταξίδι στην Disneyland για ΟΛΗ την οικογένεια και πολλά φανταστικά δώρα
[babyPostAd]Πόσο πολύ πονάνε κάποιες λέξεις. Όχι γιατί δεν θα γίνει πρωταθλητής σε κάποιο άθλημα. Δεν είναι αυτό που μετράει. Είναι που ένας τόσο δα μικρός άνθρωπος παλεύει, χωρίς να φταίει, με πράγματα αυτονόητα: την πρώτη ανάσα, τον πρώτο χτύπο της καρδιάς, την πρώτη κίνηση, την πρώτη λέξη και τόσες άλλες πρωτιές, σε ένα στίβο, ευτυχώς, για λίγους, σε ένα στίβο που θα καθορίσει το ευ ζην, και πολλές φορές ακόμη και το ζην.
Πλέον ξέρω ότι μόνο ένα πράγμα υπάρχει στον κόσμο που μπορεί να με κάνει να πονέσω περισσότερο από το να βλέπω το μικροσκοπικό αυτό σώμα να παλεύει σε αυτόν τον σκληρό και απαιτητικό στίβο: η δική μου ανασφάλεια, η δική μου αδυναμία, η δική μου, έστω και στιγμιαία, έλλειψη πίστης ότι πλέον είναι αληθινός πρωταθλητής.
Το μόνο που χρειάστηκε εκεί πάνω στο βατήρα, πριν δοθεί το σήμα εκκίνησης, ήταν ένα βλέμμα και ένα χαμόγελο. Λίγα δευτερόλεπτα που διασταυρώθηκαν οι ματιές μας ήταν αρκετά. Ίσως και η δική μας μυστική οικογενειακή χειρονομία ότι είμαστε όλοι μαζί ενωμένοι να έπαιξε το ρόλο της. Δεν ξέρω.
Σημασία έχει ότι τα δικά του βήματα ήταν γεμάτα σιγουριά, η δική του πρώτη βουτιά ήταν γεμάτη αυτοπεποίθηση. Τα δικά του πόδια χτυπούσαν το νερό με το δικό τους ρυθμό μεν, αλλά με απόλυτη πίστη στις δυνατότητές τους. Ακόμη και αυτά τα μικροσκοπικά χέρια, ήξεραν ακριβώς τι έπρεπε να κάνουν. Και όταν βγήκε από το νερό οι πρώτες του λέξεις «Μαμά, το υποσχέθηκα στον εαυτό μου και τα κατάφερα» ήταν λέξεις που μόνο ένας πρωταθλητής μπορεί να αρθρώσει.
Τι και αν η μαμά φοβόταν; Τι και αν μπροστά από τα μάτια της περνούσαν αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα που χρειάστηκε για να διανύσει τα πρώτα 25 μέτρα, θερμοκοιτίδες, γιατροί και καλώδια; Τι και αν το μόνο που ψέλλιζε ήταν «Θεέ μου, ήταν μόλις 1430 γραμμάρια»; Πάλι ήταν εκείνος που της έδειξε ότι δεν υπάρχει τίποτα να φοβάται γιατί, είναι η μαμά ενός πρωταθλητή. Της έδειξε ότι ανήκει στο 10% εκείνων των παιδιών που ξέρουν ότι κάθε νίκη μετράει, όσο μικρή και ασήμαντη κι αν φαντάζει σε αυτούς που δεν ξέρουν. Πάλι ήταν εκείνος που ξεπέρασε κάθε προσδοκία, κάθε προγνωστικό και απέδειξε ότι ακόμη και 7 χρόνια μετά έχει τη δύναμη να αρπάζει κάθε ευκαιρία για να αποδεικνύει ότι όλα μπορούν να συμβούν.
Γιατί η ιστορία συνεχίζεται. Τίποτα δεν έχει κριθεί και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το τέλος.