Η ιστορία της Μαρίας: Άγνοια, προεκλαμψία, θερμοκοιτίδα
Μέσα από αυτή την – όσο μπόρω πιο – σύντομη περιγραφή της εμπειρίας μου από την πρώτη εγκυμοσύνη και γέννα μου, θα ήθελα να σας πω πως το συναίσθημα που γεννήθηκε μαζί με τον μπέμπη είναι δύσκολο να ξεπεραστεί. Θαυμάζω απεριόριστα όλες εκείνες τις μαμάδες που το έζησαν και το ζουν για μικρό ή μεγαλύτερο διάστημα. Όλες εκείνες τις μαμάδες που ανέβηκαν στο δωμάτιο του μαιευτηρίου με άδεια αγκαλιά και που γύρισαν σπίτι τους χωρίς το μωρό τους. Όλες εκείνες που αντλούσαν το γάλα τους για να το στέλνουν στο μωρό τους ή που περιμεναν έξω από τις μονάδες προώρων μέχρι να έρθει η ώρα να θηλάσουν και να δουν για 20 λεπτά το παιδί τους. Τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο!
[babyPostAd]Με λένε Μαρία και αυτή είναι η ιστορία μου.
14/2/2014 η ήμερα εισαγωγής μου στο μαιευτήριο Έλενα με πίεση 16 μεγάλη και 10 μικρή. Ο γυναικολόγος μου έκρινε την παραμονή μου και την εξέταση μου από καρδιολόγους απαραίτητη. Διάγνωση: προεκλαμψία. Τι είναι αυτό; Ποιος φταίει; Απάντηση καμία. Δεν θα μιλήσω για τα λάθη που τώρα πια ξέρω πως έγιναν. Ευτυχώς είχα έναν πολύ καλό καρδιολόγο.
Τα βράδια ήμουν μόνη σε ένα δωμάτιο και προσπαθούσα να είμαι αισιόδοξη. Κρίθηκε απαραίτητη η παραμονή μου στο μαιευτήριο μέχρι να γεννήσω. Για έναν μήνα. Τώρα ξέρω πως αν δεν είχε γίνει αυτό, ίσως να είχα γεννήσει στις 32 εβδομάδες και όχι στις 35 που τελικά καταφέραμε να φτάσω. Τότε νόμιζα πως το να γεννήσω, έστω και αν μπει για λίγο το μωρό στη θερμοκοιτίδα, θα ήταν το τέλος της περιπέτειάς μου. Η άγνοια μερικές φορές είναι πολύ καλό όπλο ψυχραιμίας. Ίσως γι’ αυτό οι γιατροί δεν σου λένε πολλές λεπτομέρειες. Το παράξενο είναι πως βρισκόμουν έναν μήνα στον ίδιο όροφο με τη ΜΕΝΝ και δεν ρώτησα ποτέ τι κάνουν όλοι αυτοί κάθε απόγευμα έξω από μια πόρτα. Ευτυχώς είμαι δειλή. Φανταστείτε να ήξερα…
Μου λένε: «πάμε χειρουργείο, αύριο γεννάς» κι εγώ πιο πολύ φοβόμουν τη βελόνα της επισκληριδίου παρά την υγεία του μωρού. Ήμουν σίγουρη πως ο μικρός θα είναι καλά. Μόνο όταν μπήκα και ξεκίνησε η καισαρική, άρχισα να σκέφτομαι ότι θέλω να κλάψει κατευθείαν. Του μιλούσα ακόμα και μέσα στο χειρουργείο σιωπηλά και του έλεγα «να κλάψεις αμέσως να σε ακούσει η μανούλα». Και μου το έκανε το χατήρι. Αχ, ο υπέροχος γιος μου! Τον είδα και έλεγα «Παναγία μου, τι όμορφος που είναι!». Τον πήραν για να μπει σε θερμοκοιτίδα. Η άγνοια που λέγαμε έγινε σχεδόν γνώση, όταν πήγα στην ανάνηψη. Ήταν εκεί μια άλλη μαμά που προσπαθούσε να θηλάσει την 1 ώρας μπέμπα της. Σοκ. Την κοιτάζω και λέω παγωμένα «εμένα έπρεπε να μπει θερμοκοιτίδα» και την ίδια στιγμή τη ζηλεύω που έχει το μωρό πάνω της. Τότε κατάλαβα πώς θα ήταν τα πράγματα αν το παιδί μου ήταν τελειόμηνο. Λίγο αργότερα βλέπω τους δικούς μου έξω και τους ρωτάω αν τον είδαν, είναι κούκλος. Μου λένε «όχι, δεν μας άφησαν». Πήγε ο άνδρας μου και τον είδε πρώτη φορά μέσα στη θερμοκοιτίδα και τον έβγαλε φωτογραφία. Μόλις τον είδα… κενό. Έφταιγε η νάρκωση, η ταλαιπωρία;
Από την επόμενη μέρα που σηκώθηκα άρχισε το μαρτύριο. Μόνο δύο φορές μπορούσα να τον δω στη διάρκεια της ημέρας και για αγκαλιά ούτε λόγος. Ευτυχώς που πήγαινα για άντληση γάλακτος και μια άλλη μαμά μου είπε να ζητήσω να θηλάσω, αν μου πουν πως έχει θηλαστική ικανότητα. Ναι, μου είπαν, έχει, αλλά σιγά μην τα καταφέρετε. Ευτυχώς οι κοπέλες στο τμήμα μητρικού θηλασμού είχαν άλλη άποψη, οπότε την τρίτη κιόλας ημέρα άρχισε η προσπάθεια να θηλάσει. Έτσι τον πήρα αγκαλιά για πρώτη φορά και… θήλασε! Τώρα πια ξέρω πως εφόσον δεν είχε αναπνευστικό πρόβλημα, μπορούσα να απαιτήσω την αγκαλια και τον θηλασμό, αλλά τότε ήμουν πελαγωμένη. Κάποια στιγμή, την τέταρτη μέρα, με έπιασαν τα κλάματα και οι νοσοκόμες μόνο που δεν με έδειραν. Καλά έκαναν. Η ΜΕΝΝ θελει χαμόγελο και αγάπη. Απλά, για να δικαιολογήσω την αντίδρασή μου, ίσως ήταν η στιγμή που κατάλαβα τι ακριβώς μάς είχε συμβεί.
Η μαγεία του θηλασμού για εμένα ήταν το σκαλοπάτι και η δικαιολογία για να βλέπω πιο συχνά τον μικρό και να τον έχω στην αγκαλιά μου. Πέντε μήνες μετά που ειχε μειωθεί το γάλα μου και ένιωθα ότι μάλλον θα τελειώσει ο θηλασμός, κατάλαβα ότι θα μου έλειπε η διαδικασία. Όλοι μου έλεγαν ότι με τον θηλασμό θα δενόμουν. Εγώ με τον θηλασμό είχα μια δικαιολογία να είναι στην αγκαλιά μου και να μην μπορεί κανείς να μου τον πάρει. Γιατί φοβόμουν κάθε φορά που κάποιος ήθελε να πάρει το μωρό μου αγκαλιά. Ίσως γι’ αυτό δεν μπορώ να τον αφήσω εύκολα ακόμα και τώρα, δυόμιση χρόνια μετά.
Στη μονάδα ευτυχώς έμεινε μόνο μία εβδομάδα γιατί, μόλις άρχισε να θηλάζει, ανέβηκε μέσα σε 4 μέρες στα 2115 γρ. και μας άφησαν να τον πάρουμε σπίτι! Τώρα ξέρω πως η άγνοια σε μένα τη δειλή ήταν χρήσιμη. Γενναία με έκανε ο γιος μου στις 21/3/2015.
ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΑΜΕΤΟΥ
Πηγή: 31ebdomades.gr