Ήταν 20 Ιουλίου 2015 και είχα μόλις «γεννήσει» ένα αγοράκι…
Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Έχω γράψει και σβήσει αυτή την σελίδα αμέτρητες φορές κι ίσως το κάνω κι άλλες τόσες… Από το PC μου, γιατί από το μυαλό μου δεν μπορώ να σβήσω ούτε δευτερόλεπτο…
Ήταν 20 Ιουλίου 2015 και είχα μόλις «γεννήσει» ένα αγοράκι 31 εβδομάδων, 1.170 γραμμαρίων. Προεκλαμψία και αποκόλληση πλακούντα για τους μυημένους… Δεν έκλαψα στιγμή. Φοβόμουν άπειρα… Για εμένα πιο πολύ κι όχι τόσο για εκείνον και ντράπηκα γι’ αυτό. Όταν έβγαλαν το μωρό μου από μέσα μου, το πήραν γρήγορα στην άκρη της αίθουσας. Με την άκρη του ματιού μου είδα ένα έμβρυο-ναι έμβρυο…σίγουρα δεν το έλεγες βρέφος- μπλε μοβ χρώματος με τους αγκώνες να κλείνουν σφιχτά τα αφτιά του, ακίνητο και ήσυχο. Δεν έκλαψε το μωρό μου.
Με αγωνία κοίταξα έναν ειδικευόμενο γυναικολόγο που πλησίασε τους παιδιάτρους για να δει τι είχαν εκεί. Γύρισε στους γιατρούς που ήταν από πάνω μου και έγνεψε αρνητικά με το χέρι και το κεφάλι του. «Δεν έζησε» σκέφτηκα αμέσως και ορκίζομαι πως από εκείνη τη στιγμή ξέρω πώς είναι να αδειάζει το σώμα σου από αίμα. Έσφιξα δόντια και χέρια, κοίταξα το ταβάνι και σκέφτηκα «Πάει ο ένας μας μικρέ… Για να δούμε ο άλλος». Δεν έριξα ούτε δάκρυ…
Και τότε, μπορεί να μεσολάβησαν δευτερόλεπτα ή και ώρες ολόκληρες, άκουσα τη φωνή του παιδιάτρου να λέει «Έλα και ζωηρεύει! Έλα και ζωηρεύει!» και άκουσα κάτι λίγο πιο δυνατό από ανασίτσα να πασχίζει να ακουστεί… Ήταν ο γιος μου που τα είχε καταφέρει! Τα κατάφερα κι εγώ…
Η εκπληκτική ιστορία της αυτιστικής Iris και της γάτας της Thula!
Τις πρώτες μέρες δεν τον κοίταζα. Λες και φοβόμουν μην δεθώ μαζί του… Αισθανόμουν ενοχές και φόβο και θυμό και ευγνωμοσύνη και ήθελα να είμαι μαζί του και να γυρίσω σπίτι μου με ή χωρίς αυτόν και να μη μου μιλάει κανείς. Δεν ήθελα να έρθει κανένας στο μαιευτήριο γιατί όλοι μου προκαλούσαν αμηχανία και εκνευρισμό. Τους κοίταζα στα χέρια… Αν δεν είχαν δώρο σκεφτόμουν πως είχαν το μωρό μου ξεγραμμένο και θύμωνα. Αν είχαν δώρο σκεφτόμουν πως είναι απερίσκεπτοι γιατί αν το μωρό μου δεν τα καταφέρει θα είμαι ένα ερείπιο πάνω από δώρα φαντάσματα και πάλι θύμωνα. Και τότε μόνο κατάλαβα πόσο σημαντική και όμορφη είναι η ευχή αυτή… «Να σου ζήσει», λένε. «Θα μου ζήσει;», αναρωτιέσαι…
Γυρίζοντας στο σπίτι ορκίστηκα να μην ψάξω τίποτα στο διαδίκτυο αν και είχα τόσες υποψήφιες αναζητήσεις : IUGR, c-pap, λεβάιν, πρόωρος τοκετός, προεκλαμψία, θνησιμότητα πρόωρων, μετεωρισμός, λοίμωξη, φταίω εγώ; και άλλα πολλά. Υποσχέθηκα στον καλό μου ότι δε θα το κάνω. Μα ένα βράδυ δεν κρατήθηκα. Και έγραψα στη μηχανή αναζήτησης δειλά «31 ε» και ως δια μαγείας εμφανίστηκε μπροστά μου μια σελίδα, η δική σας σελίδα, η δική μου σελίδα… 31ebdomades.gr! Και διάβαζα όλη νύχτα και έκλαιγα, έκλαιγα όλη νύχτα και διάβαζα…
Πίσω στην εντατική δεν άγγιζα ακόμα τον (τόσο μα τόσο) μικρό μου. Φοβόμουν να μην τον μολύνω έλεγα, μα κάπου βαθιά μέσα μου φοβόμουν να μη μάθω την αίσθηση του δέρματός του… Ώσπου μια μέρα, στο καθημερινό επισκεπτήριο, με περίμενε ξύπνιος, με τα ματάκια του ορθάνοιχτα. Με κοίταζε μέσα στα μάτια σαν να περίμενε κάτι από μένα… Και έγινε. Του μίλησα… «Μικρέ μου… Αγάπη μου, είμαι η μαμά σου! Δεν είσαι ο μόνος που φοβάται μικρούλη, φοβάμαι κι εγώ… Μα μη σε νοιάζει. Ό,τι ξεπερνιέται θα το ξεπεράσουμε. Ό,τι διορθώνεται θα το φτιάξουμε. Κι ό,τι δεν αλλάζει θα το μάθουμε. Ο μπαμπάς, η μαμά και η αδελφή σου είναι εδώ», του είπα κι έκλαψα πολύ. Είδα κι άλλες μαμάδες να κάνουν το ίδιο. Με την ίδια σειρά λες και το θέλει έτσι η φύση. Είδα τις πιο τρυφερές και ευλαβικές αγκαλιές, τις πιο φοβισμένες ματιές. Έξω από την εντατική αγκαλιαστήκαμε και κλάψαμε με ανθρώπους που πιθανότατα δε θα ξανασυναντηθούμε. Που δε ρωτήσαμε ποτέ το όνομά τους, λες κι έχει σημασία πώς σε λένε!
Ο δικός μου μικρός ήρωας είναι πια 6 μηνών. Μετά από 45 μέρες και νύχτες στη μονάδα, ήρθε σπίτι του… Τώρα πια κλαίω άφοβα. Και ξέρω πως ο δρόμος είναι μακρύς… μα τίποτα δε συγκρίνεται με την οικογένεια.
Σοφία Κλιάνη
ΥΓ1. Ακόμα βλέπω στον ύπνο μου πως χτυπάει το κινητό μου και με καλεί η επαφή «Πρόωρα Έλενα».
ΥΓ2. Μικρό μου αγόρι… Συγγνώμη για τις στιγμές που πίστεψα πως δε θα τα καταφέρεις…
Πηγή: 31ebdomades.gr