Kάνοντας δουλειές με νήπια…

Ξυπνάς το πρωί και η πρώτη σκέψη που χτυπά με πάνω από τριάντα ντεσιμπέλ τον εγκέφαλο σου είναι «δουλειές!!! Δεν σε παίρνει να μείνουν κι άλλο τα πάντα στο έλεος τους!!! Δουλειές, δουλειές, δουλειές!!! Φασινα.. Γενική.. Φακιολι και χαρά πολύ…»

Νταξει!!! Ένα στρες έρχεται παρέα για το που να το πιάσεις και που να το αφήσεις, αναλογιζομενη ότι το σπίτι σου είναι λες και έχει γίνει ένας μίνι πυρηνικός πόλεμος στο σαλόνι, λες και έχει τελειώσει μόλις ένα πάρτι στην κουζίνα, λες και αλλάζει εποχή στις ντουλάπες, λες και το μπάνιο αποτελεί μια δεύτερη καρνταρομπα…. Οοοοοχι όμως!!! Σήμερα είναι η μεγαλη μέρα και ΤΙ ΠΟ ΤΑ δεν σε πτοεί!!! Σήμερα ΟΛΑ θα μπουν στη θέση τους… Τέρμα οι δικαιολογίες!!

Ενημερώνεις λοιπόν το τρίχρονο νήπιο για την ημέρα που έπεται, με μεγάλη χαρά και φυσικά κι εκείνο χαίρεται μαζί σου και γιουπι και ζήτω… Της φοράς μια ποδιά, της δίνεις και ένα πατσαβουρι και της λες «ορίστε αγάπη μου… Ξεσκονισε κι εσύ μαζί με τη μαμά…» Όπου και το τρίχρονο πράγματι ξεκινά να ξεσκονίζει για περί το μισό λεπτό, όπου και ξεκινά να βαριέται και αρχίζει να σε ρώτα περί τις 363 φορές ανά λεπτό «μαμά τι να κάνω τώρα…» στα τρία περίπου λεπτά παρατάς το ξεσκόνισμα και πιάνεις κάτι άλλο… Το τρίχρονο χοροπηδάει ξωπίσω σου σηκώνοντας σκόνη…

Φυσικά έχεις πάρει εκείνο το σετ με την σκούπα, σφουγγαριστρα, κουβά και φαράσι στο παιδάκι σου γιατί «είναι εκπαιδευτικό να σε βοηθά στις δουλειές του σπιτιου»… Φυσικά το παιδάκι σου έπαιξε με το σούπερ εκπαιδευτικό παιχνίδι πολλές φορές, αλλά ποτέ για πάνω από τρία λεπτά, καθώς δείχνει σαφή προτίμηση στις δικές σου σκουπες, σφουγγαριστρες κλπ ενδιαφέροντα.. Α!! Να μην ξεχάσω ότι μαζί με το τρίχρονο, το σχεδόν ενός έτους νήπιο β” φοβάται την ηλεκτρική σκούπα, γεγονός που σε επαναφέρει στις ρίζες σου κι εσύ, όπως η γιαγιά σου, σκουπιζεις το σπίτι με τη σκούπα χειρός… Και ξεκινάς λοιπον το σκούπισμα, όπου το σχεδόν ενός έτους μπομπιριδι ακολουθεί κατά πόδας τα σκουπίδια λέγοντας σε όλο το δρόμο «τιτ τιτθ τιτ»… Όπου «τιτ» μαζεύει κι από ένα ψιχουλο (συνήθως μεγαλουτσικο) και παλεύει να το φάει…. Φυσικά εσύ ξεκινάς τα μη και τα όχι…. Αλλά οοοοχι αγαπητή…. Δεν κάνεις εσύ κουμάντο στη ταχύτητα που βάζουν πράγματα στο στόμα τους.. Ειδικά πράγματα που δεν πρέπει!!… Το τρίχρονο στο μεταξύ, με την μίνι εκπαιδευτική σκουπιτσα, πηγαίνει με μοναδική μαεστρία στον τόπο που συλλεγεις τα σκουπίδια και τα κάνει να νιώσουν πιο ανάλαφρα ανακατευοντας τα… Χα! Τι νόμιζες;; Και τα σκουπίδια έχουν ψυχή…
Τα νεύρα αρχίζουν να αγγίζουν επικίνδυνα όρια, αλλά εσύ κυρία!!! Μένεις σε καμία φωνή του μη και του όχι και στο πιο μεγάλο λες για πεντηκοστη φορά «τι έχουμε Πει;; Όταν σκουπιζουμε τις σκάλες δεν κάθεσαι από κάτω!!»

Κοινώς «κλαφτα Χαράλαμπε..» Είναι παιδαγωγικό λέει να ζητάς από τα νήπια να σε βοηθούν να μαζεύεις τα παιχνίδια που έπαιξαν, ώστε να τους γίνει συνήθεια… Καλό είναι να γίνεται σε μορφή παιχνιδιού, στυλ «ένα θα βάζεις εσύ μέσα στο κουτί, ένα εγώ…» ξεκινάτε λοιπον το παιχνίδι και γιουπι και ζήτω, ενώ εσύ δείχνεις μια μοναδική χαρά για το παιχνίδι που θα παίξετε, είπαμε άλλωστε οτι η χαρά και ο ενθουσιασμός μεταδίδονται στα παιδιά…. Στα δικά σου τα παιδιά όμως δεν μεταδίδονται καθώς η κόρη σου στο τρίτο παιχνίδι σου ανακοινώνει ότι βαρέθηκε και ότι θέλει να παίξετε κάτι άλλο, όπως πχ κουζινικα και μαγείρεμα όπου και ξεκινά να βγάζει νέα παιχνίδια και να τα πετάει που αλλού; Στο πάτωμα!!

Εδώ ο εφιάλτης παίζει κουτσό στην κουζίνα, καθώς και τα δύο σου παιδιά με το που σε βλέπουν να πλησιάζεις τον νεροχύτη, παθαίνουν αμοκ!! Η κόρη σου θυμάται ότι θέλει να κάνει τσισα, κακά, μαγείρεμα, αλλαγή μουσικής γιατί βαρέθηκε, πεινάει διψάει και νυσταζει και ο ενός έτους γιος σου, αφού αδειάσει το ντουλάπι με τα ταπερ ξεκινά να σε τραβά από τα πόδια στην αρχή γκρινιαζοντας έως ότου να φτάσει να σκάσει στο κλάμα φωνάζοντας «μάααμα μαμ μαμα μαμμμμ μαμμμμ μαμααααα » σαν να μην υπάρχει αύριο…. Φυσικά ο νεροχύτης δεν καταφέρνει ποτέ να καθαριστεί με μιας… Φυσικά τα νεύρα σου αγγίζουν ζενίθ….

Ευκολακι.. Με εξαίρεση ότι ο νέος μπόμπιρας κάνει τα άπλυτα φύλλο και φτερό και μπορεί, αν είσαι λιιιιγο απρόσεκτη, να τον βρεις με ότι μπορείς να φανταστείς στο κεφάλι στην προσπάθεια του να το φορέσει… Ευτυχώς αυτή η δουλειά τελειώνει γρήγορα….

Σαν να λέμε κόλαση… (Πραγματικά εδώ θέλω να ευχαριστήσω τους γείτονες μου Αντώνη και Μαρία που δεν μου έχουν καλέσει ακόμη το χαμόγελο του παιδιού, καθώς πραγματικά και με το χέρι στη καρδιά ΠΑΝΤΑ φωνάζω σαν τη τρελή!!)
Ξεκινάς λοιπον να καθαρίσεις τη μπανιέρα, ενώ το μπιμπιρακι σέρνεται στο πάτωμα και ακούς τα κλατς κλουτς χεράκια να χτυπούν πότε τη λεκάνη, πότε το έπιπλο, πότε το πλυντήριο.. η μεγάλη με την ποδιά δίνει διάλεξη για ότι να ναι κι εσύ να σκέφτεσαι τα δικά σου ενώ κάνεις ότι την παρακολουθείς…
Τελειώνοντας από τη μπανιέρα και ενώ ξεκινάς με τους νιπτηρες, σε ρωτάει αν μπορεί να ταΐσει τα ψαράκια, της απαντάς «φυσικά», συνεχίζεις να τρίβεις, μέχρι που ακούς ένα υγρό κλατς κλουτς και συνειδητοποιεις ότι ο μπόμπιρας κάπου βρήκε νερά… Στην προσπάθεια να τον καθαρίσεις βλέπεις ότι η μικρη φιλοζωη νεράιδα, ταΐσε τα αντιολισθητικα ψαράκια της μπανιέρας, με ένα ολόκληρο μπουκάλι ροζ αφρόλουτρο με άρωμα φράουλα… Όπως είναι φυσικό αρχίζεις να φωνάζεις… Πλενεις τα χερια του μικρού ΚΑΛΑ, ξεπλενεις το αφρόλουτρο (που ΔΕΝ ξεπλενεται με τίποτα) και συνειδητοποιεις ότι το σιφόνι πίσω σου έχει ήδη γεμίσει μισό κυβικό με ροζ αφρό που μυρίζει φράουλα ενώ εσύ βλέπεις τα δύο σου παιδιά ευτυχισμένα ΜΕΣΑ σε ένα βουνό αφρού …
Φρόνιμο είναι, πριν τα πάρεις και φύγετε από το μπάνιο, να τα μπανιαρισεις ΚΑΛΑ !!

Και αφού κακην κακώς έχεις μαζέψει όσα βλέπει η (τυφλή) πεθερά, φτάνει η ώρα να σφουγγαρισεις… Ευτυχώς το τρίχρονο μετά τις 53.000 φορές που το έχεις μαλώσει, το έχει πάρει απόφαση ότι δεν βάζει τα χέρια μέσα στον κουβά… Ο ενός έτους όμως μπόμπιρας που λατρεύει το νερό, σιγά μην πάρει από λόγια… Στο τσακ προλαβαίνεις το κινητό σου πριν το πετάξει μέσα στον κουβά, ενώ στο άδειασμα του έχεις κατά καιρούς βρει από κουπ πατ μέχρι τα κλειδιά του αυτοκινήτου… Φυσικά πατημασιες υπάρχουν σε όλο το σπίτι και πάλι φυσικά ο μπομπιριδης έχει ήδη μουσκεψει γόνατα και αγκώνες…

Αυτά ξεχάστε τα!!! Ούτε μια στο εκατομμύριο να τα καταφέρετε χωρίς δαχτυλιές και μουτζες να χασκουν ολουθε…
…..
Αν πιστεύεις ότι τα παραπάνω είναι προϊόν μυθοπλασίας, σου εγγυώμαι ότι δεν είναι…
Αν πάλι είσαι άντρας και νομίζεις ότι μια μαμά που μένει στο σπίτι «δεν κάνει και τίποτα το ιδιαίτερο», ξαναδιαβασε σε παρακαλω το κείμενο και βάλε τριπλάσια υπερβολή μέσα του, γιατί είναι έτσι και χειρότερα …
Τέλος, αν ταυτιστηκες, έλα να μοιραστούμε τις εμπειρίες, τα γελια και τους πονους μας, το βράδυ αφού κοιμηθούν τα υπέροχα μας βασανακια, παρέα με ένα ποτηράκι κρασί, αναλογιζομενες πόσο υπέροχα περιπετειωδες είναι να είσαι μαμά…
Ουφ!!
Κουράγιο!!!

ΠΗΓΗ: ihappy.gr – AvraFoukou