Κάποια παιδιά χρειάζονται το χαμόγελό σου
Όπως κάθε φορά έτσι και σήμερα για να πάω στην σχολή έπρεπε να χρησιμοποιήσω το μετρό. Στην απέναντι θέση καθόταν μια μητέρα με τον γιο της. Το αγόρι δεν πρέπει να ήταν πάνω από 11 ετών. Όταν ξεκίνησε ο συρμός από την Αγ. Μαρίνα με κατεύθυνση την Δουκίσσης Πλακεντίας ο μικρός άρχισε να φωνάζει δυνατά. Η μητέρα του από ντροπή πήρε αγκαλιά τον γιο της και προσπάθησε να κρυφτεί πίσω από έναν αόρατο τοίχο. Είδη είχαν αρχίσει τα πρώτα μουρμουρητά. Βλέπεις ο κόσμος έχει την κακή συνήθεια να κοιτάει την «καμπούρα» του άλλου – όπως κάνει και η καμήλα, χωρίς να ξέρει το τι παίρνει ο συνάνθρωπος του. Απλώς έχοντας την μανία να δείξει και να κρίνει τον άλλον αμέσως.
[babyPostAd]Όταν ο συρμός έφτασε στο Αιγάλεω το αγοράκι ηρέμησε. Τότε ξαφνικά κάποιος είπε στην μητέρα του να μαζέψει το παιδί της, διότι τον τρέλανε ο δυνατός ήχος της κραυγής του. Εκείνη ντράπηκε πιο πολύ και προσπάθησε να εξηγήσει στον μικρό πως δεν πρέπει να φωνάζει, και σε περίπτωση που το ξαναέκανε πάλι, θα ήταν υποχρεωμένοι να κατέβουν στην επόμενη στάση. Όμως ο μικρός δεν μπορούσε να καταλάβει τι ακριβώς του εξηγούσε η μητέρα του. Με αποτέλεσμα, με το που ξαναέκλεισαν οι πόρτες, το αγόρι άρχισε να φωνάζει πάλι. Αυτή την φορά η κραυγή του ήταν ακόμα πιο δυνατή, σίγουρα θα τον είχε ακούσει μέχρι και ο οδηγός. Η μητέρα χαμήλωσε το βλέμμα της – δεν ήταν έτοιμη να αντιμετωπίσει τα παράπονα που θα της έκαναν αυτή την φορά…
Όταν φτάσαμε στον Ελαιώνα όλοι άρχισαν να διαμαρτύρονται για τον μικρό αγόρι. Εγώ όμως χαμογέλασα στοργικά στην μητέρα του και της ζήτησα να πάρω αγκαλιά τον μικρό. Η μητέρα έγνεψε καταφατικά και ήταν πρόθυμη να κατεβεί, καθώς ο κόσμος ήταν έτοιμος να καταβροχθίσει τον μικρό Ανδρέα.
Ο μικρός Ανδρέας είναι ένα από τα χιλιάδες παιδιά που έχουν διαγνωστεί πως ανήκουν στο φάσμα του αυτισμού.
Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο παιδί, που τον ενοχλούν οι δυνατοί ήχοι, που οι σκέψεις του είναι χαοτικές μέσα στο μικρό μυαλουδάκι του και που δυσκολεύεται να επικοινωνήσει με τον πραγματικό κόσμο, διότι ο δικός του κόσμος είναι πιο αληθινός από τον δικό μας.
Σε αυτόν τον κόσμο ο Ανδρέας είναι πραγματικά χαρούμενος, χαρούμενος γιατί δεν υπάρχουν κακοί άνθρωποι, άνθρωποι που θα τον κατασπαράξουν μόλις φωνάξει, άνθρωποι που θα τον λυπηθούν ή θα κοιτάξουν με οίκτο την μητέρα του. Ο Ανδρέας σε αυτόν τον κόσμο περνάει μοναδικά. Καμία φορά ενοχλείται από τους δυνατός ήχους, όπως της ηλεκτρικής σκούπας, του αυτοκίνητου ή των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς. Όμως προσπαθεί να βρει μια λύση στο πρόβλημα του, και η λύση αυτή είναι να φωνάζει δυνατά.
Αν τυχόν δεις και εσύ τον Ανδρέα σε ένα από τα ταξίδια σου προς την δουλειά, την βόλτα ή στο δρόμο της επιστροφής, μην διαμαρτυρηθείς, μην κοιτάξεις την μητέρα του με οίκτο, απλά χαμογέλασε του. Οι άνθρωποι ακόμα και στον 21 αιώνα αντιμετωπίζουν την διαφορετικότητα σαν έναν ιό. Σαν έναν ιό που θα τους μολύνει και για αυτό τρέχουν όσο πιο μακριά μπορούν, μήπως καταφέρουν και τον αποφύγουν.
Όμως αν κοιτάξεις γύρω σου θα δεις χιλιάδες παιδιά που είναι σαν τον μικρό Ανδρέα, παιδιά που έχουν ανάγκη το δικό σου χαμόγελο και ας είναι διαφορετικά! Μην φοβάσαι, δεν θα κολλήσεις κάτι, απλά χαμογέλασε!
Πηγή:loveletters.gr