«Κάποιοι γονείς πρέπει να μάθουν να ελέγχουν τα παιδιά τους!»
“Στον ακροατή που έχασα εχθές…
Δεν σου χρωστάω μια εξήγηση αλλά σκέφτηκα να στη δώσω. Το κάνω περισσότερο για το δικό σου καλό παρά για το δικό μου. Βλέπεις, όπως είπες και ο ίδιος αργότερα Ίσως με πέτυχες σε κακή στιγμή. Ίσως έπρεπε να ήμουν πιο ευγενικός. Ίσως είμαι πιο ευαίσθητος με το θέμα τώρα που έχω δικά μου παιδιά. Ίσως απλά έχω βαρεθεί να ακούω τέτοιου είδους σχόλια για τους γονείς. Ίσως πάλι να το πήρα προσωπικά γιατί ξέρω ότι και η γυναίκα μου παίρνει τα δίδυμα ενίοτε μαζί της στο σουπερ μάρκετ, με αποτέλεσμα να το έλεγες γι αυτήν. Ίσως το πήρα προσωπικά.
Σε κάθε περίπτωση, καθώς περπατούσα στους διαδρόμους του σουπερ μάρκετ για να βρω τα υλικά για τη νέα συνταγή τσίλι που ανακάλυψα άκουσα ένα παιδί να ουρλιάζει. Για την ακρίβεια το άκουσε όλο το σούπερ μάρκετ. Ήταν μια κρίση οργής, μια στιγμή κρίσης, μια στιγμή κλάματος και νεύρων – συμβαίνει. Τα νήπια έχουν μια τρομερή ικανότητα να χάνουν την ψυχραιμία τους τις πιο ακατάλληλες στιγμές. Σε κανέναν δεν αρέσει να το ακούει, αλλά συμβαίνει. Εκεί που κάνεις τις δουλειές σου ωραία και ήσυχα με το παιδί σου μαζί χωρίς να το καταλάβεις πέφτει κάτω και χτυπιέται… Είναι ντροπιαστικό και ψυχικά κουραστικό αλλά τι να κάνεις; Να βγάλεις το ηχομονωμένο ενυδρείο και να χώσεις το παιδί σου μέσα για να μην ακούει τις στριγκλιές του ο διπλανός; Είναι μια πιθανότητα, αλλά στην πράξη αδύνατον! Μπορείς πάλι να παρατήσεις τα ψώνια και να φύγεις τρέχοντας στο παρκινγκ για να μην ακούνε οι υπόλοιποι τα ουρλιαχτά και την γκρίνια. Πιστέψτε με δεν είναι πάντα τόσο εύκολο και απλό όσο ακούγεται…
Δεν ήταν τόσο απλό για τη μητέρα του συγκεκριμένου παιδιού. Όταν τους συνάντησα σε έναν από τους διαδρόμους είχε ένα καρότσι γεμάτο πράγματα, ένα μωρό επάνω στο καρότσι και ένα παιδί που περπατούσε δίπλα της. Δηλαδή δεν περπατούσε ακριβώς. Ήταν σαν να είχε ανακαλύψει έναν καινούργιο παράξενο, οργισμένο χορό.. Είχε νευριάσει με κάτι. Απ’ ότι κατάλαβα είχε νευριάσει γιατί δεν του πήρε κάτι που ήθελε. Συμπάσχω με το παιδί γιατί και η δική μου η μητέρα ποτέ δεν μου αγόραζε δημητριακά με ζάχαρη – τα θεωρούσε πρωινό γλυκό !
«Δεν μπορείς να κακομάθεις ένα παιδί δίνοντάς του αγάπη…»
Αλλά συμπάσχω περισσότερο με τη μητέρα του.. Θα μπορούσε να εξαγοράσει την σιωπή του και την ηρεμία της αλλά δεν το έκανε. Έμεινε πιστή στις αρχές της, όποιες και εάν είναι… Φυσικά εάν το είχε κάνει η ημέρα μου στο σούπερ μάρκετ θα ήταν πιο ευχάριστη σε σένα αλλά συμφωνώ με την άκαμπτη στάση της. Προφανώς όμως δεν αισθάνθηκαν όλοι το ίδιο …
Σε γνώρισα λίγα λεπτά αργότερα. Μου είπες ότι είσαι φανατικός ακροατής μου. Μου φάνηκες συμπαθητικός. Λίγο πιο κάτω σε πέτυχα πάλι κοντά στο εξαγριωμένο παιδί. Φαντάστηκες ότι γίναμε φίλοι και ήθελες να εκμυστηρευτείς τις σκέψεις σου. Κοίταξες τη μητέρα και το παιδί με ένα επικριτικό βλέμμα και μου είπες δυνατά: “Φίλε μερικοί γονείς πρέπει να μάθουν να ελέγχουν τα … παιδιά τους”. Η μητέρα μπορούσε να σε ακούσει πεντακάθαρα αλλά φαντάζομαι αυτός ήταν ο σκοπός σου…
Δεν απάντησα με τον τρόπο που φαντάστηκες – κόλλα πέντε φίλε, πόσο δίκιο έχεις. Αντ’ αυτού απάντησα «Φίλε κάποιοι πρέπει να μάθουν να κλείνουν το στόμα τους, να προσέχουν τι λένε, και να ασχολούνται με τα δικά τους και όχι με τους άλλους». Με κοίταξες λες και σου πλήγωσα τα αισθήματα και έφυγες. Αργότερα μου έστειλες ένα θυμωμένο mail και απειλούσες πως θα πεις σε όλους ότι είμαι καταχρηστικός και μίζερος. Σε πρόλαβα όμως. Τώρα όλοι ξέρουν τι ακριβώς είμαι…
Το επεισόδιο συνεχίστηκε και μετά που έφυγες, με τον μικρό να ρίχνει κάτω πράγματα, τη μητέρα να εισπράττει επικριτικά βλέμματα. Προσφέρθηκα αλλά αρνήθηκε τη βοήθεια μου γιατί πρέπει να μάθει ο γιος της μου είπε να μαζεύει το χαμό που κάνει. Μπράβο κυρία μου! Άλλοι θα είχαν πανικοβληθεί, θα ήθελαν να κρυφτούν. Εσείς ήσασταν ψύχραιμη και συνεπής. Και εσύ αγαπητέ ακροατή έκανες ακριβώς αυτό που κάνουν οι περισσότεροι. Έχεις στο μυαλό σου την εξίσωση εξαγριωμένο παιδί = κακός γονιός.
Σε πληροφορώ, λοιπόν, ότι η εξίσωση δεν βγαίνει. Ένα παιδί που παθαίνει υστερία μέσα σε σουπερ μάρκετ δεν λέει τίποτα για τους γονείς του… Τα σουπερ μάρκετ είναι φτιαγμένα για να παθαίνουν υστερίες τα παιδιά. Ζαχαρωτά, πατατάκια, πολύχρωμα πακέτα, παιχνίδια…είναι σα ναρκοπέδιο! Το πραγματικό τεστ είναι πως αντιδρούν οι γονείς του. Και αυτή η μητέρα το χειρίστηκε σαν πραγματική “επαγγελματίας”, ήταν ήρεμη και συνεπής στην απόφαση της.
Κατέληξα ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων που επικρίνουν γονείς. Όλοι εσείς που δεν έχετε παιδιά και δυσανασχετείτε με τους γονείς που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την υστερία του παιδιού τους. Είστε και εσείς που νομίζετε ότι υπάρχει μια μυστική φόρμουλα με την οποία δεν θα κλαίνε, δεν θα συμπεριφέρονται άσχημα δημοσίως… Σας πληροφορώ ότι δεν υπάρχει αυτή η μαγική φόρμουλα. Θα το καταλάβετε όταν κάνετε παιδιά.
Οι άσχετοι άτεκνοι κατέληξα, όμως, ότι είναι καλύτερο είδος από τους γονείς που έχουν μεγάλα πια παιδιά και μιλούν σαν να μην τους συνέβη ποτέ! Προφανώς τα παιδιά δεν έκλαιγαν τη δεκαετία του 50…
Τέλος πάντων. Άκου πιστεύω ότι εάν το βουλώσεις και δώσεις την δέουσα προσοχή θα καταλάβεις ότι μπορείς να μάθεις πολλά από μητέρες όπως η χθεσινή. Το να μιλάς για γονείς είναι πανεύκολο, το να είσαι γονιός είναι εξαιρετικά δύσκολο…
Όπως και να ‘χει, χάρηκα που σε γνώρισα. ”
Πηγή: themattwalshblog.com
Μετάφραση για το babyradio: Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή