Καρεκλάκι σκέψης, χαλάκι “η σκεφτούλα” και άλλοι μέθοδοι διαπαιδαγώγησης: πόσο βοηθητικά είναι τελικά;

Οι παραπάνω τρόποι αντιμετώπισης μιας δύσκολης συμπεριφοράς του παιδιού, ήταν πολύ διαδεδομένοι τα τελευταία χρόνια. Στόχο είχαν να “αναγκάσουν” το παιδί να απομονωθεί για λίγο από την ομάδα και να “σκεφτεί” τι έκανε. Όμως πόσο εύστοχη είναι αυτή η πρακτική όταν απευθύνεται σε παιδιά νηπιακής ηλικίας;

[babyPostAd]Σύμφωνα με τις νευροεπιστήμες, στην ηλικία των έξι ετών ο εγκέφαλος έχει αποκτήσει το 95% του βάρους που θα έχει στην ενήλικη ζωή και βρίσκεται στο ζενίθ της ενεργειακής κατανάλωσής του. Σε αυτό το στάδιο τα παιδιά αρχίζουν να εφαρμόζουν τη λογική και την εμπιστοσύνη και να κατανοούν τις διαδικασίες της σκέψης τους. Μια αίσθηση του εαυτού του αρχίζει να αναπτύσσει το παιδί καθώς τα κυκλώματα του βρεγματικού και του μετωπιαίου λοβού αρχίζουν να γίνονται πιο ολοκληρωμένα, γύρω στους 18 μήνες, ενώ μια αίσθηση ότι οι άλλοι άνθρωποι έχουν το δικό τους, ξεχωριστό πνεύμα, αναπτύσσεται στην ηλικία των τριών ως τεσσάρων ετών.

Συνεπώς μέχρι τότε, τέτοιου είδους πρακτικές δεν έχουν εφαρμογή, γι’ αυτό και βλέπουμε ότι το παιδί “ξεχνάει” εύκολα και επαναλαμβάνει την ίδια συμπεριφορά. Αυτό που έχει νόημα να γίνει είναι να διερευνήσουμε και να αποκωδικοποιήσουμε τη συμπεριφορά του παιδιού μας. Τι θέλει να μας πει; Ποια ανάγκη του θέλει να μας εκφράσει; Η οδός που ξέρουμε, η πεπατημένη δεν σημαίνει ότι είναι πάντα και η σωστή! Ακολουθώντας κανόνες που εφαρμόζαμε μέχρι τώρα, βλέπουμε ότι έχουν αποτέλεσμα βραχυπρόθεσμα…μακροπρόθεσμα όμως;

Η μέθοδος με το καρεκλάκι της σκέψης μπορεί στο τώρα να βλέπουμε ότι αποδίδει, καθώς το παιδί μας φαίνεται να “καταλαβαίνει ποιο είναι το σωστό”…όμως αυτό είναι το ζητούμενο, να συμφωνεί με ό,τι του λένε οι γονείς απλά, με στόχο να μην απομονώνεται και να τους ευχαριστεί ή οι γονείς να προσπαθούν να γνωρίσουν περισσότερο το παιδί τους αποκωδικοποιώντας τη συμπεριφορά του και βάζοντας της τα λόγια που το ίδιο το παιδί δεν μπορεί να πει;

Αντίθετα με όσα πίστευαν οι παλαιότερες γενιές και δυστυχώς πιστεύουν κάποιοι ακόμα και σήμερα, ο σεβασμός δεν επιβάλλεται, αλλά κερδίζεται μέρα με τη μέρα. Αποτελούμε πρότυπο για τα παιδιά μας, συνεπώς αν τα σεβόμαστε, θα μας σέβονται. Αν τους μιλάμε όμορφα και όχι με φωνές θα μάθουν στον διάλογο. Αν ακούμε και σεβόμαστε τις ανάγκες τους, θα σεβαστούν και εκείνα τις δικές μας. Τέλος, αν τα αγαπάμε και τα αποδεχόμαστε άνευ όρων, τους μαθαίνουμε να αγαπάνε τον εαυτό τους και να έχουν αυτοεκτίμηση!!

Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε ότι η εφαρμογή τέτοιων μεθόδων “διαπαιδαγώγησης” των παιδιών, ενέχει πολλούς μακροπρόθεσμους κινδύνους. Ένας από αυτούς, είναι ο αυριανός ενήλικας να έχει γαλουχηθεί λαμβάνοντας υπόψιν όχι τις επιθυμίες του, τις οποίες δεν θα έχει καταφέρει να κατανοήσει ποτέ, αλλά τα θέλω και τις επιθυμίες των άλλων. Η αυτοεκτίμηση του θα βασίζεται στο τι γνώμη θα έχουν οι άλλοι για αυτόν και συνεπώς οι επιλογές του θα βασίζονται στο τι είναι καλό για τους άλλους!

Μαρίνα Κρητικού
Ψυχολόγος Υγείας – Συστημική Σύμβουλος
marina.kritikou@yahoo.com

Πηγή:  kritikou-healthpsy.gr