Και τα μοναχοπαίδια έχουν ψυχή
Tο ξέρω ότι μας ακολουθεί ένας μύθος που μας θέλει γκρινιάρηδες και κακομαθημένους. Το ξέρω και το καταλαβαίνω, γιατί προέρχομαι και από γονείς μοναχοπαίδια κι όλη μου τη ζωή τους άκουγα να κατηγορούν τους εαυτούς τους για αυτήν την “αναπηρία”.
Λες και προσπαθούσαν να δικαιολογηθούν που η ζωή τους άφησε χωρίς αδέρφια αλλά κυρίως που η ζωή τους άφησε με ένα παιδί.
[babyPostAd]Μεγαλώνοντας, λοιπόν, με αυτό το φορτίο στην πλάτη μου πάλευα κι εγώ με κάθε ευκαιρία να αποδείξω ότι είμαι κανονικός άνθρωπος, δεν κρύβω φτερά δράκου κάτω από το παλτό μου, μπορώ να μοιραστώ τη σοκολάτα μου, μπορώ να ερωτευτώ και ναι… μπορώ να δημιουργήσω σχέσεις με άλλους ανθρώπους.
Επειδή στην εποχή μας, την εποχή της κρίσης, όλο και περισσότερες οικογένειες διστάζουν να κάνουν δεύτερο παιδί, θεώρησα υποχρέωση μου να σας ενημερώσω για ορισμένα θέματα που αφορούν στο “είδος” μου.
Δεν είμαστε κακομαθημένα
Ο αριθμός των παιδιών σε μια οικογένεια, δεν ορίζει το πόσο θα τα κακομάθουν οι γονείς τους. Σύμφωνα με μια δημοσκόπηση που έγινε στην Αμερική, το 59% των γονέων παράδεχονται ότι κακομαθαίνουν τα παιδιά τους αγοράζοντας τους δώρα για να τα δωροδοκήσουν ώστε να συμπεριφερθούν όπως θέλουν. Αυτό συμβαίνει είτε έχουν ένα είτε πολλά παιδιά.
Περιμένουμε πολλά από τον εαυτό μας
Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τα πρωτότοκα παιδιά. Φορτωνόμαστε στις πλάτες μας τα όνειρα και τις προσδοκίες των γονιών μας και νομίζουμε ότι πρέπει να τα εκπληρώσουμε. Πιέζουμε πολύ τον εαυτό μας και δεν του συγχωρούμε πιθανά λάθη και αποτυχίες. Είναι γεγονός αυτό. Αλλά όλη αυτή η σκληρή δουλειά επιφέρει και κέρδος. Έρευνες έχουν δείξει ότι τα μοναχοπαίδια έχουν πνευματικό πλεονέκτημα και έχουν υψηλότερα σκορ σε τεστ IQ.
Δεν είμαστε μοναχικοί
Αντίθετα, θα έλεγα ότι είμαστε πιο ικανοί να κάνουμε φίλους γιατί έχουμε συνηθίσει να αναζητάμε παρέα. Επίσης, οι γονείς μας, από το φόβο μήπως μείνουμε μόνοι μας, μας πήγαιναν πάντα σε χώρους με πολλά παιδιά και προσπαθούσαν να συνδυαστούν με μεγάλες οικογένειες. Αποτέλεσμα; Έχω πολλούς και εξαιρετικούς φίλους που τους έχω επιλέξει εγώ και δεν μου τους έχει επιβάλει κανένας “δεσμός αίματος”.
Δεν μας αρέσουν οι καυγάδες
Γιατί δεν τους έχουμε συνηθίσει. Δε μπορώ να σας περιγράψω πόσο άβολα νιώθω όταν βρίσκομαι μπροστά σε τσακωμούς είτε στη δουλειά είτε στην παρέα. Νιώθω πάντα ότι έχω ευθύνη και το παίρνω προσωπικά. Συνεπώς πρέπει να ξέρετε ότι τα μοναχοπαίδια αποχωρούν από τους καυγάδες σιωπηλά γιατί δεν αντέχουν τη “φασαρία” αλλά και γιατί φοβούνται μήπως χάσουν την ψυχραιμία τους και εκτεθούν.
Είμαστε ευαίσθητοι και μερικές φορές… υπερ-ευαίσθητοι
Χωρίς να σημαίνει ότι οι υπόλοιποι είναι αναίσθητοι. Αλλά όταν δεν έχεις αδέρφια να σε “πειράζουν” συνέχεια, δε συνηθίζεις σε αυτήν τη συμπεριφορά και αντιδράς υπερβολικά. Όταν εκτιμάς ότι κάποιος είναι θυμωμένος, απόμακρος ή επικριτικός το παίρνεις πιο βαριά. Η θετική πλευρά είναι ότι η ενσυναίσθηση των μοναχικών παιδιών είναι υψηλή και είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί με τα συναισθήματα των άλλων.
Είμαστε ιδιότροποι
Ή μάλλον μας αρέσει να κάνουμε τα πράγματα όπως έχουμε εμείς αποφασίσει. Άλλωστε, δεν είχε χρειαστεί ποτέ να ζητήσουμε κάποιου άλλου τη γνώμη για να κάνουμε κάτι στη ζωή μας. Ο δικός μας τρόπος ήταν ο μόνος τρόπος. Δεν έχω συνηθίσει να εισβάλλουν βίαια στο δωμάτιο μου και να ανακατεύονται με τα πράγματα μου. Το ξέρω ότι ακούγεται λίγο αυστηρό αλλά είναι θέμα συνήθειας και καθημερινότητας. Συνεπώς, σας παρακαλώ πολύ να μην ανακατεύεστε με τον τρόπο που έχω εγώ οργανώσει την κουζίνα μου, το μπάνιο μου, τη ντουλάπα μου ή το γραφείο μου. Αυτό ισχύει για όλα τα μοναχοπαίδια.
Μας τρομάζουν οι μεγάλες παρέες
Απολαμβάνω την παρέα και αγαπώ τις συζητήσεις αλλά προτιμώ το ένας προς έναν. Σα γνήσιο μοναχοπαίδι στις μεγάλες παρέες αποσυντονίζομαι και χάνω την αυτοπεποίθηση μου, ειδικά αν δεν γνωρίζω καλά όλους τους συμμετέχοντες. Με αποτέλεσμα, οι μεγάλες συγκεντρώσεις να με βρίσκουν κρυμμένο στη γωνία με το κινητό μου αγκαλιά, αναζητώντας ησυχία. Γι’ αυτό εκ μέρους του είδους μου, σας παρακαλώ να μην μπερδεύετε τους ήσυχους, με τους ακοινώνητους ή τους σνομπ.
Ανησυχούμε για τους γονείς μας που μεγαλώνουν
Αυτό είναι και το μοναδικό πράγμα που ζηλεύω σε όσους ανήκουν σε μεγάλες οικογένειες. Η ανασφάλεια που νιώθω στη σκέψη ότι οι γονείς μου μεγαλώνουν και ότι είμαι ο μόνος υπεύθυνος για αυτούς, δεν περιγράφεται. Τα αδέρφια μπορούν να μοιραστούν τις δύσκολες αποφάσεις αλλά και το βάρος της απώλειας των γονιών τους. Δεν φοβάμαι τη μοναξιά γιατί έχω δημιουργήσει οικογένεια και έχω ανθρώπους να με στηρίξουν αλλά υπάρχουν στιγμές που τρέμουν τα πόδια μου, όταν σκέφτομαι ότι η δική μου, και μόνον η δική μου απόφαση, μπορεί να αλλάξει τη ζωή όλων μας.
Κλείνοντας, ήθελα να σας πω ότι η ερώτηση Πώς θα ήταν άραγε η ζωή μου εάν είχα αδέρφια; μας καταδιώκει σε όλη μας την πορεία. Γι’αυτό σας παρακαλώ πολύ να μην μας ρωτάτε συνεχώς και να μην μας κάνετε να νιώθουμε άσχημα!