Κοιμάμαι μαζί με την κόρη μου για να περάσω όσο περισσότερο χρόνο γίνεται μαζί της…
Συγκοίμηση.
Ένα θέμα με το οποίο πολλοί γονείς δεν συμφωνούν και άλλοι το υποστηρίζουν.
Εγώ ανήκω στην δεύτερη κατηγορία.
Αυτά τα «δώρα» χρειάζεται μια λεχώνα και δεν θα τα ζητήσει ποτέ!
Δεν θέλω να το πολυσυζητάω επειδή η συγκοίμηση είναι ένα πολύ προσωπικό ζήτημα.
Η κόρη μου είναι ήδη τριών και ακόμη κοιμάται στο κρεβάτι μας. Εγώ της δημιούργησα αυτή την συνήθεια.
Στην αρχή κοιμόταν πολύ εύκολα μόνη της με το που την άφηνα στην κούνια της και νιώθαμε πολύ τυχεροί που δεν κοιμάται τόσο εύκολα.
Όμως στην ηλικία των 18 μηνών παρουσίασε ένα πρόβλημα στην καρδιά της και τότε αρχίσαμε να μπαινοβγαίνουμε στα νοσοκομεία με πολλές εγχειρίσεις.
Κάθε μέρα φοβόμουν για το χειρότερο. Ανησυχούσα αν είναι καλά και πήγαινα συνεχώς να δω αν αναπνέει.
Έκανε ήδη τρεις εγχειρίσεις και δεν ήταν ούτε δυο χρονών! Πόσο άδικο!
Τότε συνειδητοποίησα πως η ζωή είναι πολύ μικρή και εύθραυστη.
Το μόνο που ήθελα είναι να ζω την κάθε στιγμή με το παιδί μου. Να παίζω μαζί του, να του μιλάω, να το αγκαλιάζω.
Το καλό είναι πως οι εγχειρίσεις πέτυχαν αλλά το πρόβλημα υπάρχει πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας.μι
Όμως εγώ θέλω να ζω την κάθε μέρα μαζί της στο έπακρο. Ήθελα να ζω την κάθε στιγμή ακόμη και στον ύπνο της. Για αυτό ξεκίνησα την συγκοίμηση.
Θέλω να περνάω μαζί της όσο περισσότερο χρόνο γίνεται ακόμη και στον ύπνο της. Ποιος ξέρει τι μπορεί να συμβεί μέχρι την επόμενη εγχείρηση.
Η ζωή μας σιγά επανέρχεται στα φυσιολογικά της. Όμως ο φόβος υπάρχει πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου.
Δεν μετανιώνω που κοιμάμαι μαζί με την κόρη μου. Ξυπνάμε χαρούμενα όταν το πρώτο πράγμα που αντικρίζουμε είναι το πρόσωπο της κόρης μας. Το πρόσωπο της κόρης μας που σφύζει από υγεία και ζωή.
Κατερίνα Π. για το babyradio