Κλείνουν τα σχολεία – βοήθεια χριστιανοί!
Μόλις δύο μέρες μου έχουν μείνει ακόμα με πρωινά ξέγνοιαστα κι ανέμελα. Με τα παιδιά που πήγαιναν σχολείο, η φωλιά άδειαζε στις 7.30 ακριβώς, κι εγώ έμενα στο σπίτι, ένας ευτυχισμένος κούκος, έτοιμος να απολαύσει τις χαρές της μοναξιάς του. Απανωτά καφεδάκια, ατελείωτο χαζολόγημα στην TV, δίωρα αφρόλουτρα, ένας μικρός υπνάκος για να φρεσκαριστεί το πρόσωπο, ένας περίπατος με γρήγορο βήμα για να σφίξουν οι γλουτοί, μία βολτίτσα στα μαγαζιά για τα «απαραίτητα», μερικά, επίσης απαραίτητα, τηλεφωνήματα (στην μητέρα μου και στην πεθερά μου για να ελέγξω από ποια θα προμηθευόμουν το μεσημεριανό φαγητό) και, λίγο πριν την επιστροφή των παιδιών, ένας γρήγορος καφές με την κολλητή μου στη βεράντα, όπου παρηγορούσαμε η μία την άλλη για το βάρβαρο πρωινό μας ξύπνημα. (Τόσο κουρασμένες γυναίκες ήμασταν, γιατί δεν κάνανε κάτι για το ωράριο του σχολείου, εδώ μελέτες έδειξαν πως ο άνθρωπος δεν αποδίδει πριν τις δέκα το πρωί, κλπ).
Στις 3μμ, υποδεχόμουν τα παιδιά με ενθουσιασμό και αφού σερβίριζα με διπλό ενθουσιασμό το φαγητό της μαμάς/πεθεράς στα πιάτα, έτρεχα με τριπλό ενθουσιασμό να υποδεχτώ την κυρία που κάνει μπέιμπι σίτινγκ – δεν ξέρω αν το ανέφερα, δουλεύω τα απογεύματα, τρεις με εννιά, εκεί μας κατάντησε ο φεμινισμός, όλη μέρα να τρέχουμε και το απόγευμα να πηγαίνουμε στη δουλειά…
Στις 9μμ γυρνούσα κατάκοπη στο σπίτι και ανέθετα τη βραδινή προετοιμασία των παιδιών στον μπαμπά τους – δεν ξέρω αν το ανέφερα, ο άντρας μου έχει πρωινή δουλειά – διότι είχα ξύπνημα στις 7 το πρωί και έπρεπε να ξαπλώσω νωρίς (εκεί μας κατάντησε ο φεμινισμός όλη μέρα να τρέχουμε, και το βράδυ να κοιμόμαστε με τις κότες για να ξυπνήσουμε στις 7 το πρωί). Ξάπλωνα στο κρεβάτι ευτυχισμένη (αν και κατάκοπη) χαζεύοντας τις βραδινές εκπομπές, κάνοντας αγνά σχέδια για το που θα ξόδευα το πρωινό μου οκτάωρο μετά το βάρβαρο πρωινό ξύπνημα. Γιατί, ναι, ήταν βάρβαρο αυτό το ξύπνημα, ας σταματούσε επιτέλους…
Δακρύζω τώρα από την νοσταλγία, έτσι είναι ο άνθρωπος, εκτιμά μόνο αυτά που χάνει. Αλλά είναι γνωστό σε όλους πως τον γκρινιάρη τον άνθρωπο, δεν τον αγαπάει ούτε ο Θεός. Πολύ περισσότερο δε τον γκρινιάρη τον άνθρωπο που δεν έχει διαβάσει Κοέλιο (διότι είναι υπερεκτιμημένος και γεμάτος τσιτάτα). Γιατί αν είχα διαβάσει Κοέλιο, όπως όλοι, θα ήξερα πως όταν ευχηθείς κάτι, το σύμπαν συνωμοτεί να στο φέρει. Και το σύμπαν είπε: Όχι πια αγουροξυπνήματα σε αυτήν την ταλαιπωρημένη γυναίκα!