Δεν ξέρω για εσάς, αν κι έχω ακούσει πολλές φορές «έλα μωρέ με τις παγκόσμιες και τις διεθνείς ημέρες», πάντως σε εμένα δρουν πολύ θετικά στη συνείδηση και στο μυαλό μου. Με βάζουν να ψάχνω πληροφορίες, να ενημερώνομαι, για όλα όσα από λάθος προσπέρασα ή ίσως απλά δεν θέλησα να ασχοληθώ ή κι ακόμα να μου θυμίσουν πόσο τυχερή είμαι.
Όμως η σημερινή ημέρα δεν νομίζω πως χρειάζεται συστάσεις γιατί στα μάτια μου φαντάζει ότι πιο οικείο υπάρχει γύρω από την αύρα μου και το εγώ μου. Αχ αυτό το εγώ μου…
Από μικρή ηλικία η οικογένεια στα μάτια μου, αποτελούσε το σημαντικότερο καταφύγιο στις δυσκολίες που περνούσα, μα και το καλύτερο πάρτι στις χαρές μου. Από το χτύπημα του γόνατού μου στην παιδική χαρά ως τα διαγωνίσματα που με αγώνα έγραφα, από το φλερτ που ένιωθα ως τον γάμο που αποφάσισα να πραγματοποιήσω, δημιουργώντας έτσι τη δική μου πια οικογένεια.
Η οικογένεια μου, έχει μπαμπά το σύζυγό μου Νίκο και μαμά την μεγαλειότητά μου, ένα μεγάλο αγόρι 12 σχεδόν χρονών τον Κωνσταντίνο κι ένα μικρότερο μπόμπιρα 4 χρονών το Λαμπρούκο και φυσικά την όμορφη λαμπραντορίνα μας Ραλλού. Αγαπιόμαστε, χαϊδευόμαστε, μαλώνουμε, θυμώνουμε, παίζουμε, συζητάμε. Θέλω να πιστεύω πως τα παιδιά μας κι εμείς είμαστε ιδανικά ευτυχισμένοι, μα προσπαθούμε κάθε μέρα όλο και περισσότερο να γινόμαστε πιο χαρούμενοι.
Ως εκπαιδευτικός 11 ετών τώρα, τα μάτια μου κατέγραψαν 1002 τύπους οικογενειών και γονέων. Οικογένειες που μαμάδες μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά τους ή ζουν με κάποιον νέο σύντροφο που έχει κι εκείνος παιδιά ή και όχι, άλλες πάλι οικογένειες που ο πατέρας είναι ο αρχηγός , σε κάποιες πάλι η μητέρα αναλαμβάνει τα ηνία. Υπάρχουν οι οικογένειες που μεγαλώνουν τα παιδιά οι γιαγιάδες κι όχι οι ίδιοι οι γονείς, εξαιτίας της εργασίας τους ή του τρόπου ζωής τους, έχω δει αυταρχικούς γονείς, ανεκτικούς, δημοκρατικούς.
Υπάρχει άραγε ο τέλειος ή ιδανικός γονιός; Όχι δεν υπάρχει, όμως γίνεται ένας γονέας να αποκαλείται καλός και είναι εκείνος , ο οποίος χαίρεται το καθημερινό του «επάγγελμα», που νοιάζεται τόσο για τις ανάγκες του παιδιού του , όσο και για τις δικές του και φυσικά προσπαθεί να εξελίσσεται.
Ωστόσο αγαπητοί γονείς κι εκπαιδευτικοί σαν χάρη το ζητώ, μη κρίνετε και μη συγκρίνετε τους γονείς και τις οικογένειες τους, δεν βρισκόμαστε σε κάποιο είδος διαγωνισμού, μα σε αγώνα αγάπης, θαλπωρής , αφοσίωσης και χορό συναισθημάτων.
Κλείστε τα μάτια και σκεφτείτε αν η δική σας οικογένεια έχει στην αγκαλιά της, όσα πιστεύετε πως πρέπει να βρίσκονται στον πυρήνα της, μην κοιτάτε γύρω σας, αφοσιωθείτε στη δική σας ζωή κι ενδιαφερθείτε μόνο, όταν κάποια άλλη οικογένεια σας χτυπήσει την πόρτα για βοήθεια.
Χρόνια πολλά σε όλες τις οικογένειες… να γεμίζετε το σπιτικό σας με αγάπη κι ευτυχία, όλα τα άλλα έρχονται δευτερότριτα.
Γράφει η μανούλα & εκπαιδευτικός
Γεωργία Παράσχου…