Μαγικά καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων… Σας νοσταλγώ !
Καλοκαιρινές αναμνήσεις.
Έκλεινε η βαριά αυλόπορτα του σχολείου και άνοιγαν οι καρδιές μας. Ένα αίσθημα ξεγνοιασιάς μας τύλιγε σαν ροζ σύννεφο. Παίζαμε μπουγέλο με σακούλες ,νεροπίστολα και μπουκάλια. Γυρνούσαμε στα σπίτια μας παπιά. Τα ρούχα μας δέκα κιλά και τα παπούτσια μας βάρκες. Φώναζαν οι μαμάδες μας ότι θα αρρωστήσουμε.
Ξυπνούσαμε αργά το πρωί και βλέπαμε τις επαναλήψεις των παιδικών σειρών στα κρατικά κανάλια. Φρουτοπία με τον Αιμίλιο το μήλο, του κουτιού τα παραμύθια με το Ρούχλα και το Φιόγκο, Νιλς Χόλγκερσον και Κάντυ Κάντυ. Όλα τα κορίτσια ήταν ερωτευμένα με τον Άντονυ και τα αγόρια με την Κάντυ, αλλά δεν το ομολογούσαν ποτέ.
Παίρναμε αγκαλιά τις συλλογές μας από αυτοκόλλητα , σκαλιστά αγγελάκια, γυάλινους βόλους και χαρτοπετσέτες. Διαβάζαμε τα περιοδικά ‘’ Μανίνα’’ ‘’Κατερίνα’’ Λούκυ Λουκ και Αστερίξ. Οι γονείς μας ,μας προμήθευαν τις ‘’Χαρούμενες Διακοπές ‘’ για να απασχολούμαστε δημιουργικά .Γράφαμε τις πρώτες δέκα σελίδες και τα χαντακώναμε για το επόμενο καλοκαίρι.
Τρίβαμε φρέσκια ντομάτα, βάζαμε λάδι και ρίγανη και φέρναμε τούμπα χοντρές φέτες ψωμί .Μοσχοβολούσε όλο το σπίτι μπαξέ και κήπο. Σπάζαμε το καρπούζι και μαλώναμε ποιος θα φάει την καρδιά. Χώναμε τα μούτρα μας στην ολόδροση, ροδοκόκκινη φέτα και φτύναμε παντού κουκούτσια. Πέφταν κάτω και τα πατούσαμε με τις γυμνές πατούσες μας.
Βγαίναμε τα απογεύματα στις αλάνες και στα πάρκα και παίζαμε ψείρες, μήλα, κρυφτό και κυνηγητό. Ατέλειωτο παιχνίδι. Τα γόνατα μας γεμάτα μελανιές και γδαρσίματα από το ποδήλατο. Ανεβαίναμε στις κούνιες, παίρναμε φόρα και πηδούσαμε .Όποιος έφτανε πιο μακριά κέρδιζε την εκτίμηση των άλλων. Γυρνούσαμε σπίτι όταν βράδιαζε. Ακούγαμε τους γονείς μας να μας ψάχνουν ,φωνάζοντας τα ονόματα μας από τα μπαλκόνια. Τα πόδια μας πρησμένα απ’ τα τσιμπήματα των κουνουπιών. Τα ξύναμε μέχρι να ματώσουν. Βάζαμε πάνω ξίδι για να μη μας φαγουρίζουν.
Διαγωνιζόμασταν ποιος θα φάει τα περισσότερα παγωτά. Αραπάκι ,πύραυλο μάγκνουμ με το ολόκληρο σοκολατάκι ,γρανίτα φράουλα λεμόνι, ξυλάκι μπανάνα. Έλιωναν στα χέρια μας και τα φανελάκια μας από άσπρα, αδιάφορα γίνονταν χρωματιστά και ενδιαφέροντα. Βλέπαμε ελληνικές ταινίες και ξεκαρδιζόμασταν στα γέλια με το Βέγγο και τον Κωνσταντάρα. Κοιμόμασταν αργά, όταν πια η γλυκιά κούραση της μέρας, έβγαινε στα βλέφαρα μας,
Σαν τους φυλακισμένους, μετρούσαμε τις ημέρες τις ώρες και τα λεπτά για να φύγουμε θάλασσα. Όταν όμως ερχόταν η μεγάλη ημέρα της αναχώρησης, κλαίγαμε που θα χανόμασταν έστω και για λίγο καιρό με τους φίλους μας.
Ήμασταν στη θάλασσα μέχρι τις πρώτες βραδινές ώρες με το πρωινό αντηλιακό. Τα χείλη μας γινόντουσαν μελανά και μούλιαζαν τα δάκτυλα μας. Προσπαθούσαμε να φτάσουμε τις πορτοκαλί σημαδούρες και τσίριζαν οι γονείς μας, να μη πηγαίνουμε στα βαθιά. Τρέχαμε κατοστάρι για να φτάσουμε τον κύριο με τους λουκουμάδες και τα καλαμπόκια. Σκάβαμε με τσουγκράνες την άμμο, όσο γινόταν πιο βαθιά για να βρούμε νερό. Μαλώναμε για ασήμαντα πράγματα όπως ,ποιος είχε τον ψηλότερο πύργο, ποιος έκανε καλύτερα την ανάποδη τούμπα ή ποιος έκανε τα περισσότερα μπάνια.
Μας γιαούρτωναν και μυρίζαμε ξινίλα. Ξεφλουδίζαμε το μαύρισμα μας και μετρούσαμε ποιος έβγαλε πιο πολύ δέρμα. Τα βράδια τρώγαμε μακαρονάδες με σάλτσα και για γλυκό βραστή κρέμα βανίλια… ακόμα μου ‘ρχεται η μυρωδιά της στα ρουθούνια μου!
Ανταλλάζαμε τηλέφωνα και διευθύνσεις με τους καινούργιους μας φίλους και δίναμε όρκους αιώνιας φιλίας. Και ας χαθήκαμε… σας θυμάμαι πάντα με αγάπη!
Νοσταλγώ αυτά τα καλοκαίρια, τα γεμάτα αθωότητα και ανεμελιά. Που γινόμασταν ευτυχισμένοι με απλά πράγματα. Με ένα παγωτό, μια βουτιά, με ένα μπουγέλο.
Μαγικά καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων… σας νοσταλγώ!
της Ευγενία Τσομπανοπούλου
Πηγή: mymommy.gr