Η 3,5 πια ετών κόρη μου με κοιτάζει κρατώντας ένα πλαστικό πριόνι … Μόλις έχει διακόψει το φανταστικό κόψιμο των σκαλοπατιών μας… Την κοιτάζω χωρίς να ξέρω τι να της πρωτοπω… Η ημέρα σήμερα ξεκίνησε διαβάζοντας για το μακελειό στο Παρίσι… «Μαμά; Πες μου! Ποιος ο λόγος τώρα που κλαις;» .. Της γελαω μέσα στα δάκρυα… Είναι απίστευτο το ποσο μας αντιγράφουν… Ο Αχιλλέας είναι σκαρφαλωμένος πάνω σε μια καρέκλα και παλεύει να φτάσει κάτι μπισκότα… Με μια κίνηση έχει σκαρφαλώσει επάνω μου και κάθεται στο τραπέζι αντικριστά μου… «Πες μου… Τι σου συμβαίνει..;;» γελαω ξανά… Αποφάσισα να της μιλήσω…
«Εμείς λέμε ΟΧΙ στον πόλεμο!! Που είναι η σημαία μου;» κατέβηκε για να βρει τη σημαία της 28ης Οκτωβρίου από τη γιορτή του σχολείου της και μου την έφερε δευτερόλεπτα μετά φωνάζοντας «ΟΧΙ στον πόλεμο! Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του και τη σκούφια τη ψηλή του, ο μακαρονας!!!»… Σύγχυση επικρατεί στο κεφαλακι της… Όχι όμως ότι στο δικό μου τα πάντα είναι τακτοποιημένα…. Η Μαρίνα κάνει παρέλαση με τη σημαία της φωνάζοντας εναλλάξ γα τον Ντούτσε και για το ΟΧΙ, ενώ ο Αχιλλέας έχει φτάσει τα μπισκότα και γεύεται τη λεία του… Κι εγώ τα κοιτάζω… Ούσα έξω από τον χορό του Παρισιού, της Συρίας, της Νιγηρίας… Τα δικά μου παιδιά παίζουν και γελούν!!.. Είμαστε ασφαλείς!!.. Ωστόσο βουλιαζω σε μια λίμνη τύψεων…
» Μαμά!!» διακόπτει τις σκέψεις μου η Μαρίνα… «Να κάνουμε μια γιορτουλα για τον πόλεμο… Να πούμε ποίημα και τραγούδια… Και να κάνουμε και παρέλαση…» της απαντώ με ένα χαμόγελο και συνεχιζω τις σκέψεις μου… Ίσως… Μετά από χρόνια τέτοια μέρα να γίνεται γιορτή στο Παρίσι … Στη μνήμη αυτών που έφυγαν και προς τιμή μιας μεγάλης νίκης υπέρ της Ειρήνης… Ποιος ξέρει; «Μαμά; Θα έρθουν κι άλλα παιδάκια με βάρκες;» η Μαρίνα θυμήθηκε την φωτογραφία του μικρού Άυλαν… Τότε τον είχε συμβουλέψει να βάλει μπρατσακια και να σηκωθεί γρήγορα από εκεί… Δεν είχε βρει καλή την ιδέα να πέσει στη θάλασσα με τα ρούχα γιατί θα τον μάλωνε η μαμά του… Είχε πετύχει την εικόνα παίζοντας με το ταμπλετ μου και έμεινε αρκετή ώρα να του μιλάει…
Δεν ήθελα να της πω τι συνέβη στον μικρό, της εξήγησα πως ο μικρός είχε έρθει με μια βάρκα και έκανε ένα πολύ πολύ μακρινό ταξίδι, γιατί στο σπίτι του είχε πόλεμο… Η αναφορά έγινε μονάχα μια φορά… Εκείνη τη φορά … Προφανώς γράφτηκε ανεξίτηλα στο μέσα της… Της απαντησα ότι δυστυχώς έρχονται συνέχεια παιδάκια… «Ειδες ποσό κακό κάνει ο πόλεμος ματακια μου;» Η Μαρίνα μου έφερε κάμποσα παιχνίδια της…. «Να τους τα στειλεις… Και τα ρούχα να τους πας γιατί είναι βρεγμένα τα δικά τους…» της εσφιξα στην αγκαλιά μου… «Είναι πολύ όμορφο αυτό που λες… Θα τους τα στείλω μαζί με τα φάρμακα που μαζεψαμε με τους προσκόπους….στο υπόσχομαι…»
Έφυγε πάλι… Και πάλι την κοιτάζω να απομακρύνεται… Ο Αχιλλέας γκρινιάζει και τον παίρνω αγκαλιά… Μου χαρίζει ένα χαμόγελο με έξι δόντια… Τον φιλαω και νιωθω τύψεις και πάλι για όλη μου την ασφάλεια… Ασφάλεια, σε έναν κόσμο που καθημερινά ματώνει με αίμα αθώων και παιδιών… Σε έναν κόσμο, που φωνάζει με κραυγές αγωνίας ενώ θα έπρεπε να διασκεδάζει και να τραγουδά, σε Παρασκευιατικες συναυλίες… Σε εναν κοσμο οπου παιδιά θα έπρεπε να κολυμπούν και να παίζουν στις ακτές και στο γαλάζιο του Αιγαίου αντί να πνίγονται σε αυτό…
Είμαι αγκαλιά με τον Αχιλλέα και η Μαρίνα μονολογεί τα δικά της λίγα μέτρα μακριά μας…
«Μαμά!… Να βάλουμε τον πόλεμο στη γωνιά της σκέψης… Να σκεφτεί τι κάνει λάθος… Και μετά, όταν ηρεμήσει, να έρθει να παίξει μαζί μας στην αυλή…»
Άραγε… Που να πηγαίνει όλη αυτή η σοφία των παιδιών όταν μεγαλώνουν; Μήπως αυτό που την αντικαθιστά και λέγεται «λογικη» είναι ένα τέρας τελικά;
Υγ: η Μαρίνα υποσχέθηκε απόψε να προσευχηθεί για όλα τα παιδάκια και για να μην ξαναγίνει πόλεμος… Είναι σίγουρη μάλιστα, πως ο Θεός θα την ακούσει…
ΠΗΓΗ: ihappy – AvraFoukou