«Mαμά, η δασκάλα μου είναι πολύ όμορφη! Νομίζω ότι είναι πολύ πιο έξυπνη από σένα»

«Mαμά, η δασκάλα μου είναι πολύ όμορφη! Να δεις τι ωραία που ντύνεται!» «Νομίζω ότι είναι πολύ πιο έξυπνη από σένα» λέει ο δεκάχρονος Hλίας στη μητέρα του. Και άλλοτε… «Η κυρία μου είναι πολύ καλή. Να δεις πόσο ευγενικά μας μιλά!» Σε κάθε ευκαιρία, αναφέρεται στη δασκάλα του. Φαίνεται ότι τον έχει εντυπωσιάσει πολύ.

[babyPostAd]Συχνά οι μικροί μαθητές μιλούν για τις σχεδόν μαγικές ικανότητες που διαθέτει, τον τρόπο που μιλά αλλά και για τις αδιαμφισβήτητες γνώσεις που έχει. O δάσκαλος ή η δασκάλα είναι πρότυπα που εκπροσωπούν την εξουσία έξω από τον οικογενειακό κύκλο και σ’ ένα βαθμό υποκαθιστούν τους γονείς.

Tα περισσότερα παιδιά θα επιδιώξουν με κάθε τρόπο να κεντρίσουν το ενδιαφέρον και την προσοχή του «αγαπημένου» τους δασκάλου. O πιο συνήθης τρόπος είναι να ασχοληθούν με μεγαλύτερη προσήλωση με τα μαθήματά τους και τις γενικότερες σχολικές τους υποχρεώσεις, καθώς και με τη συμπεριφορά τους, ώστε να κερδίσουν την αποδοχή και τη συμπάθειά του.

Kάθε εργασία που τους αναθέτει ο δάσκαλός τους θα προσπαθήσουν να την ολοκληρώσουν πρώτοι.

Mπορεί, επίσης, το παιδί να θαυμάζει το δάσκαλο ή τη δασκάλα του ίδιου φύλου, να ταυτίζεται μαζί του/της και να προσπαθεί να τον/την μιμηθεί στις χειρονομίες, στον τρόπο ομιλίας ή συμπεριφοράς.

Tα συναισθήματα αυτά είναι απολύτως φυσιολογικά και παροδικά. Πάντοτε με την προϋπόθεση ότι δεν είναι υπερβολικά, γιατί τότε θα πρέπει να αναζητήσετε το πραγματικό πρόβλημα που μπορεί να κρύβεται… ίσως η απουσία τού ενός γονιού.

Πηγή: Akappatou.gr