Μαμάδες εφήβων… σας ζηλεύω!
Έχω μια μικρή ομολογία να κάνω.
Έχω αισθανθεί ζήλια προς εσάς πρόσφατα, μαμάδες των εφήβων. Εντάξει, ίσως περισσότερο από λίγο, ειδικά σε ημέρες όπως σήμερα, όπου οι δύο μικροσκοπικοί τύραννοι που ζουν στο σπίτι μου, με έχουν κάνει να παραδοθώ πριν από το μεσημέρι.
Συμβουλές υγείας και φροντίδας για βρέφη και παιδιά
[babyPostAd] Κάθε φορά που συναντιούνται τα μονοπάτια μας, δεν μπορώ παρά να πιστεύω ότι η ζωή σας φαίνεται πολύ πιο εύκολη από τη δική μου. Σας έχω δει και φαίνεστε τόσο ελεύθερες. Κανένα παιδί δεν κλαίει για να το παρηγορήσετε, κανένα μικρό χέρι δεν σέρνεται από το δικό σας, κανείς δεν σας φωνάζει κάθε λίγα δευτερόλεπτα και κανείς δεν χρειάζεται εσάς και την προσοχή σας κάθε λεπτό της ημέρας. Τα παιδιά σας μπορούν να λειτουργήσουν και να επιβιώσουν, τουλάχιστον ως επί το πλείστον, μόνα τους.
Δεν χρειάζεται να μαγειρεύετε γεύματα που καταλήγουν στο πάτωμα με αποτέλεσμα να κάνετε αεροπλανάκι το πιρούνι για να φάνε. Τα παιδιά σας μπορούν να ντυθούν και να βάλουν τα παπούτσια και τις κάλτσες τους στα σωστά πόδια. Μπορούν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους με λόγια, αντί να κλαψουρίζουν και να κλαίνε (αν και για να είμαι δίκαιη, είμαι σίγουρη ότι και οι έφηβοι έχουν κρίσεις οργής και κλάματος).
Αν θέλετε να πάτε κάπου, απλά πηγαίνετε. Δεν χρειάζεται να συσκευάσετε το μισό σπίτι σας στην τσάντα για τις πάνες, να ετοιμάσετε το καροτσάκι ή να περάσετε μια αιωνιότητα προσπαθώντας να συγκρατήσετε ένα μικρό παιδί σε ένα κάθισμα αυτοκινήτου. Τα παιδιά σας δεν χάνουν τα παντελόνια τους και το πιο σημαντικό είναι ότι μπορούν να σκουπιστούν μόνα τους στην τουαλέτα.
Μπορείτε να βγείτε με τα παιδιά σας έξω χωρίς να ανησυχείτε για μια κατάρρευση και μπορούν να φάνε σε ένα εστιατόριο χωρίς να σέρνονται πάνω ή κάτω από το τραπέζι. Τα παιδιά σας αγαπούν τον ύπνο, και ως εκ τούτου, κοιμάστε και εσείς καλά.
Έχω περάσει τα τελευταία χρόνια σκεπτόμενη ότι όλα τα προβλήματά μου θα λύνονταν όταν τα παιδιά μου τελικά γίνουν ανεξάρτητα σαν τα δικά σας. Μπορώ να σας ακούσω να γελάτε τώρα και αυτό είναι εντάξει γιατί συνειδητοποιώ πόσο απίστευτο είναι αυτό που λέω. Γνωρίζετε καλύτερα από οποιονδήποτε ότι όταν έρθει εκείνη η μέρα, απλά θα πρέπει να διαπραγματευτώ για διαφορετικά πράγματα.
Αντί να τους δωροδοκώ για να φάνε, θα παρακαλάω να γυρίσουν σπίτι για δείπνο.
Αντί να προσπαθώ να βρω δύο δευτερόλεπτα ειρήνης και ησυχίας, θα ήθελα να μπορούσαμε να έχουμε μια συνομιλία που διαρκεί περισσότερο από δύο δευτερόλεπτα.
Αντί να ξοδεύω την μέρα μου προσπαθώντας να κρατήσω τα μυαλουδάκια τους απασχολημένα, θα ξοδεύω τις μέρες μου πηγαίνοντας τους σε πρακτικές, παιχνίδια και εξωσχολικές δραστηριότητες.
Αντί να αργούμε πάντα, επειδή κάποιος είναι πεινασμένος, διψασμένος ή φοβισμένος, θα παρακολουθώ αργά το ρολόι μέχρι να ξέρω ότι όλοι γύρισαν στο σπίτι ασφαλείς και υγιείς.
Αντί να αναρωτιέμαι συνεχώς αν έχω επιτρέψει πάρα πολύ χρόνο στην οθόνη, θα ανησυχώ για τους ανθρώπους και τις πληροφορίες που είναι εύκολα προσβάσιμες σε αυτούς μέσω των οθονών.
Αντί να εύχομαι να χρειάζομαι λιγότερα, θα εύχομαι να χρειαστώ περισσότερα.
Αυτό με φέρνει πίσω σε εσένα, μαμά των εφήβων. Ξέχασα ότι ήσουν εκεί. Ήσουν εγώ. Έχεις στερηθεί τον ύπνο, το ντους, το καλό ντύσιμο, έχεις κυκλοφορήσει με την τσάντα για τις πάνε και το μωρό στο καροτσάκι ή στο μάρσιπο. Είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν πολλά πράγματα για την ανατροφή μικρών που σίγουρα δεν σου λείπουν αλλά ένα μέρος μου αναρωτιέται αν ποτέ με ζηλεύεις με τον τρόπο που σε ζηλεύω. Αν με κοίταξες ποτέ και ήθελες να επιστρέψεις σε μια εποχή που η ζωή σου ήταν πιο εύκολη από τη δική μου. Τότε που λίγες τηγανίτες για πρωινό σε έκαναν την καλύτερη μαμά στον κόσμο και το χειρότερο λάθος που θα μπορούσατε να κάνετε ήταν να τοποθετήσετε το γάλα στο μπλε κύπελλο αντί για το πράσινο.
Ενώ η ζωή μου έχει κλαψούρισμα, θυμό, και ατελείωτες ανάγκες, η δική σου είναι γεμάτη με σιωπή, μυστικά, αγωνίες, άγχος. Η δουλειά μου είναι δύσκολη επειδή τα παιδιά μου δεν είναι ανεξάρτητα και η δουλειά σου είναι δύσκολη ακριβώς επειδή τα δικά σου ΕΙΝΑΙ ανεξάρτητα. Κανένα στάδιο της μητρότητας δεν είναι πιο δύσκολο από το άλλο. Είναι όλα δύσκολα. Το να είσαι μαμά είναι δύσκολο. Αλλά με ενθάρρυνες χωρίς καν να το ξέρεις και απλά ήθελα να σε πω ευχαριστώ.
Μου θυμήσες ότι και αυτό θα περάσει. Ότι οι άγρυπνες νύχτες και οι συνεχείς απαιτήσεις τελικά θα τελειώσουν, παίρνοντας μαζί τους τις μάχες γαργαλητών, τις ώρες αγκαλιάς, τις ιστορίες πριν το βραδινό ύπνο και τα ατελείωτα φιλιά. Βλέπω ένα ελαφρύ φως στο τέλος της σήραγγας και ξέρω ότι ο χρόνος πλησιάζει γρήγορα. Ξέρω ότι είναι αδύνατο να απολαύσεις κάθε στιγμή με τα παιδιά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρόκειται να δοκιμάσω το καλύτερό μου. Μου έδωσες μια νέα προοπτική και με έκανες ευγνώμον για όσα έχω!
Μια μέρα θα κοιτάξω εκείνη την τσάντα και το καρότσι και θα συνειδητοποιώ ότι δεν τα έχω χρησιμοποιήσει εδώ και εβδομάδες. Μια μέρα θα με δεις ξανά να έχω κάνει ντους, να είμαι ντυμένη με πραγματικά ρούχα και να είμαι πραγματικά ξεκούραστη γιατί κοιμήθηκα όλο το βράδυ. Θα μοιάζω ελεύθερη, όπως πάντα ήθελα να είμαι, αλλά μέσα μου θα θέλω κρυφά να μπορώ να επιστρέψω στις ημέρες που η ζωή ήταν ευκολότερη.
Τις μέρες που έφταναν στο χέρι μου καθώς περπατούσαμε δίπλα-δίπλα. Τις ημέρες κατά τις οποίες ένας κώνος παγωτού μπορούσε να λύσει οποιοδήποτε πρόβλημα. Τις μέρες που με άφηναν να μπω στο κόσμο τους, γιατί ήμουν ο κόσμος τους.
Τις ημέρες που ήθελα να τελειώσουν.
Αλλά μου θύμισες πόσο όμορφη είναι η πραγματικότητα μου αυτή τη στιγμή και καθώς τα σκέφτομαι όλα αυτά συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος για ζήλια…
Σας ευχαριστώ!
Επιμέλεια κειμένου για το babyradio: Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή