Γιατί οι μαμάδες της ΜΕΝΝ έχουν έναν εξαιρετικό δεσμό και χρειάζονται η μία την άλλη.
Την προσέγγισα όταν έκλεινε την κουρτίνα που χώριζε τις θερμοκοιτίδες προσδίδοντας μια ψευδαίσθηση ιδιωτικότητας. Τα άκουσα όλα πίσω από την κουρτίνα: τον φόβο, την ευθύνη, την αίσθηση της ολικής σύγχυσης και της απόγνωσης. «Δεν φεύγω από εδώ χωρίς αυτήν», φώναξε στο σύζυγό της που είχε βρεθεί στην αίθουσα αρκετές ώρες πριν από αυτήν, και μόλις λίγες ώρες προτού μάθει εκείνη αν είχε γεννήσει αγόρι ή κορίτσι.
Είναι τα ίδια λόγια που έχω πει στον εαυτό μου, λέξεις που κάθε μητέρα εδώ μέσα έχει πει. Είναι λέξεις τις οποίες δεν ελέγχουμε. Πρέπει να φύγουμε. Πρέπει να αφήσουμε τα μωρά μας πίσω και να επιστρέψουμε στο δωμάτιό μας, στο σπίτι μας, στον αναπαυτικό καναπέ μας, αλλά δεν μπορούμε να μείνουμε εδώ που θέλουμε να είμαστε.
Προσέγγισα αυτή τη μητέρα και τον πατέρα, νέοι γονείς που θα έπρεπε να είναι ευχαριστημένοι επειδή έφεραν τη χαρά τους στον κόσμο αυτό. Τους συγχάρηκα και τους υπενθύμισα ότι η κόρη τους ήταν τέλεια παρά τη διασωλήνωση που φούσκωνε τα πνευμονάκια της, γιατί δεν ήταν αρκετά δυνατά ακόμα. Ότι ήταν όμορφη, παρά τα καλώδια που την συνδέουν σε μια οθόνη φωτισμένη με χρώματα και ακατανόητους αριθμούς, σε μια οθόνη με την οποία εξοικειώθηκα και εγώ, ενώ κανένας γονιός δεν θα έπρεπε να γνωρίσει.
Τους είπα να μην ανησυχούν. Ότι ήταν ασφαλής και ότι θα τη κρατούσαν σύντομα αγκαλιά. Ότι δεν θα ήταν για πολύ καιρό, αλλά θα έμοιαζε με αιωνιότητα. Κοίταξα γλυκά στα θλιβερά μάτια της μητέρας και της είπα να ξεκουραστεί, να φάει και της είπα ξανά συγχαρητήρια.
Υπενθύμισα στον εαυτό μου πόσο τρομαγμένη ήμουν όταν μπήκα σε αυτή τη μονάδα, αυτό το μέρος με τα συνεχόμενα μπιπ, μπιιιπ, τα κόκκινα φωτάκια και τα μηχανήματα που βοηθούν αυτά τα μικροσκοπικά σώματα να αναπνέουν. Θυμήθηκα πως δεν είχα ιδέα γιατί μου συνέβαινε αυτό και αναρωτιόμουν τι έκανα λάθος για να μου αξίζουν αυτά τα βασανιστήρια να κοιτάζω το νεογέννητό μου μέσα από πλεξιγκλάς, βάζοντας το χέρι μου μέσα από μια μικρή τρύπα όπως κάνεις σε ένα ζωολογικό κήπο, για να αγγίξω το δέρμα του παιδιού μου που ήρθε στον κόσμο πολύ πρόωρα. Θυμάμαι όταν μου είπαν ότι δεν θα μπορούσα να τρίψω το δέρμα της, ούτε να τη φιλήσω στο κεφάλι, ότι θα την έβλαπτε, θα την τρόμαζε, και διάφορα άλλα που δεν θέλω ποτέ να κάνω στο παιδί που γέννησα.
Την επόμενη μέρα, άκουσα τα δάκρυα και τους λυγμούς που προσπάθησε να κρύψει μέσα από την ψεύτικη ιδιωτικότητα της κουρτίνας. Κρυφάκουγα, μη θέλοντας να σπάσω τον ψεύτικο κανόνα ότι δεν μιλάμε μέσα από αυτή την κουρτίνα. Είναι φοβισμένη, δεν έχει κανένα νόημα όλη αυτή η κατάσταση για αυτήν ή για μένα ή για τις άλλες μητέρες στα κρεβάτια 1, 4, 5 και 6. Δεν ξέρουμε γιατί είμαστε εδώ, τι κάναμε λάθος, τι κάναμε για να το αξίζουμε.
Ακούμε τις διαγνώσεις και δεν λέμε τίποτα η μία στην άλλη. Πενθούμε για τις εβδομάδες των χτυπημάτων και των γυρισμάτων που θα έπρεπε να νιώθουμε μέσα μας. Παρακολουθούμε τα μωρά μας μέσα από το πλεξιγκλάς – τις «μήτρες μας με θέα», για να αστειευτούμε. Καθόμαστε σιωπηλά και λυγίζουμε και αντλούμε γάλα από το στήθος μας, χαμογελώντας η μία στην άλλη όταν βγάζουμε δέκα γραμμάρια, νιώθοντας ικανοποίηση ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι για το παιδί μας που δεν μπορούμε να χαϊδέψουμε, το παιδί που πρέπει να ξαναφήσουμε στο πλεξιγκλάς μετά από μία ώρα λαχτάρας. Λαχτάρας που λατρεύουμε καθώς παρακολουθούμε 17 γραμμάρια γάλακτος να εισέρχονται στο σώμα τους, όχι από το στόμα, αλλά από μια σύριγγα που κρατάμε δίπλα τους συνδεδεμένη με ένα πορτοκαλί σωληνάκι μέσω της μύτης τους προς τα μικροσκοπικά στομάχια τους.
Προσεγγίζω τις μαμάδες επειδή είμαστε ίδιες. Είμαστε φοβισμένες και κουρασμένες και προσπαθούμε να τα κρατήσουμε όλα έξω από ένα κλειδωμένο θάλαμο, όπου τα χέρια σκάνε από το σαπούνι και το απολυμαντικό. Αισθανόμαστε μόνες.
Παρά την υποστήριξη των συζύγων, των οικογενειών και των φίλων μας, κουβαλάμε μόνες μας το βάρος της αμφιβολίας και της ενοχής: Έκανα κάτι που το προκάλεσε αυτό; Έπρεπε να φάω πιο πράσινα πράσινα, λιγότερη Nutella; Φταίει η πολυβιταμίνη που δεν πήρα εκείνη την Τρίτη πριν από επτά εβδομάδες; Έκανα κακό σε κάποιον και με καταράστηκε; Θέλουμε έναν λόγο. Θέλουμε μια απάντηση που δεν θα πάρουμε ποτέ. Είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να μας δώσει – δεν έχει σημασία πόσο ικετεύουμε και παρακαλάμε, αυτά είναι ερωτήματα που δεν θα απαντηθούν ποτέ.
Είμαστε οι μαμάδες της ΜΕΝΝ. Κανένας άλλος δεν καταλαβαίνει, ανεξάρτητα από το πόσο προσπαθούν. Ανεξάρτητα από τις προθέσεις τους, δεν μπορούν να κατανοήσουν το μυαλό και την καρδιά που χρειάζεται όταν έχεις το μωρό σου σε μια μήτρα από πλεξιγκλάς, ενώ αναρωτιέσαι γιατί η δική σου μήτρα δεν ήταν αρκετά καλή.
Μοιραζόμαστε τη νεογέννητη μυρωδιά του απολυμαντικού, των πλαστικών σωληνώσεων, της άντλησης γάλακτος, της εξάντλησης αλλά και της τόσο μεγάλης αγάπης. Μοιραζόμαστε τη χαρά όταν το όχι πλέον τόσο νεογέννητο τρώει από το στόμα. Και μοιραζόμαστε τον πόνο που χαράζει τις καρδιές μας όταν μας ρωτάνε πότε θα έρθει σπίτι θυμίζοντας μας ότι το να βλέπεις το παιδί σου στο νοσοκομείο δεν είναι φυσιολογικό. Δεν έπρεπε να γίνουν έτσι τα πράγματα. Μπορούμε να μοιραστούμε τις ιστορίες μας για την κύηση και τη γέννα μας, διότι οι ιστορίες μας είναι διαφορετικές αλλά ο πόνος ίδιος.
Οφείλουμε να προσεγγίζουμε η μία την άλλη. Είμαστε ένα ξεχωριστό χωριό μητέρων σε αυτόν εδώ τον θάλαμο. Όπως τα μωρά μας έχουν ανθρώπους που τα φροντίζουν εκτός από εμάς, έτσι κι εμείς πρέπει να φροντίζουμε η μία την άλλη.