Μάνα. Τίτλος που δεν χαρίζεται…
Μάνα. Λέξη ,λένε ,ιερή. Μάνα είναι μόνο μία. Κι άλλα τέτοια κλισέ και γλυκανάλατα. Σωστά διαβάσατε ,θυμώστε μου, βρίστε με αλλά πρώτα ακούστε με. Μάνα τίτλος ιερός. Τίτλος όμως που κατακτάται και δεν χαρίζεται. Και πρέπει να προσπαθείς καθημερινά να μην τον χάσεις.
[babyPostAd]Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ,δεν μπορούσα ποτέ ν’αποφασίσω,μισούσα να την αγαπάω ή αγαπούσα να την μισώ.
Δυναμική ,χειριστική ,απόλυτη. Κι εγώ πάντα φορτωμένη ενοχές. Που ποτέ δεν ήμουν αρκετά καλή ,που πάντα θα έπρεπε να προσπαθήσω περισσότερο. Έτρεμα τις προσβολές της ,φοβόμουν τα ξεσπάσματά της ,με τσάκιζε η ειρωνεία της. Κι άρχισα απλά να υπακούω. Έγινα το τέλειο παιδί που πάντα ήθελε ,άριστη μαθήτρια ,υπάκουη και χωρίς δική μου βούληση. Έκανα πάντα ότι μου ζητούσε. Κι αυτό όμως δεν της έφτανε.
Πέρασα μια εφηβεία τραγική ,που πολύ θα ήθελα να μπορέσω να διαγράψω. Αποφάσισα να επαναστατήσω. Με την άγνοια και την απειρία της ηλικίας ,νόμιζα πως έτσι θα την πλήγωνα,δεν μπορούσα να καταλάβω πως κατέστρεφα τον εαυτό μου. Αλκοόλ ,τσιγάρα ,ξενύχτια. Και μετά ουσίες. Βούλιαζα κάθε μέρα και περισσότερο. Κατάθλιψη βουλιμία ,η πρώτη απόπειρα. Παραλίγο πετυχημένη. Κηρύξαμε ανακωχή άλλα δυστυχώς προσωρινή. Το τεράστιο εγώ της δεν αντέχω να υποχωρεί για καιρό.
Ψυχοθεραπεία κι εγώ αντί να γίνομαι καλύτερα βούλιαζα όλο και περισσότερο. Δεν άντεχα το βλέμμα της ,με ενοχλούσε ακόμη κι η παρουσία της. Σε όσους τόλμησα να μιλήσω ,με περνούσαν για τρελή κι εμμονική. Ήταν υπόδειγμα μάνας κι ανθρώπου για τους έξω.
Κι έρχεται η ευλογημένη στιγμή που φεύγω για σπουδές. Το πρώτο πρωινό που ξύπνησα μόνη μου το αισθάνθηκα σαν το πρώτο της ζωής μου. Εδώ δεν με ήξερε κανείς. Μπορούσα να γίνω όποια ήθελα. Κι επέλεξα να γίνω ευτυχισμένη ,ν’αρχίσω να ζω για μένα. Τέλος οι καταχρήσεις. Τέλος η καταστροφή.
Λίγο μετά το ξεκίνημα της φοιτητικής μου ζωής τον γνώρισα. Κι ήταν ότι καλύτερο μου είχε συμβεί. Μαζί του ζούσα γελούσα ,μάθαινα να μ’αγαπω. Πέρασαν τα χρόνια κι αυτός πάντα δίπλα μου ,να με στηρίζει ,να με σηκώνει όταν έπεφτα ,μα το βασικότερο να με βοηθάει να την αντιμετωπίζω.
Ακόμη και μετά από τόσα χρόνια έχει τη δύναμη να με πληγώνει. Νομίζω όμως ότι της χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Την ευχαριστώ γιατί μου έδειξε τι δεν θα ήθελα να γίνω. Τι δεν θα κάνω ποτέ στα δικά μου παιδιά. Μ’ έκανε να προσπαθώ να γίνομαι κάθε μέρα και καλύτερη ,να ακούω ,να στέκομαι δίπλα τους. Να γίνω γι’ αυτά η μάνα που ποτέ δεν είχα.
Εξάλλου σας είπα ακόμη δεν έχω αποφασίσει αν μισώ να την αγαπάω ή απλά αγαπώ να την μισώ.
Πηγή: thebluez.gr