Μανούλες μου γλυκιές, ήρθε η ώρα να σας γράψω και εγώ με τη σειρά μου κάποια πράγματα σχετικά με την πρόσφατη περιπέτεια που περάσαμε με τον 5 ετών γιό μου Δημήτρη και τον τραυματισμό που είχε σε κυλιόμενες σκάλες πολυκαταστήματος.
Ο τραυματισμός του μικρού μου έγινε στις 21 Δεκεμβρίου 2013, ημέρα Σάββατο, παραμονές εορτών, οπότε καταλαβαίνετε τι χαμός επικρατούσε γενικότερα στο Mall τέτοια ημέρα. Ο μικρός μου λίγο πριν φύγουμε μας είπε να κατέβουμε με το ασανσέρ, αλλά λόγω του κόσμου είπαμε να πάμε από τις κυλιόμενες για να φύγουμε πιο γρήγορα (αλήθεια γιατί δεν άκουσα το παιδάκι μου εκείνη την ώρα;;;).
Τέλος πάντων, είμαστε στις κυλιόμενες λοιπόν και κατεβαίνουμε για να φύγουμε. Ο Δημήτρης δίπλα μου και η Χρύσα με τον άντρα μου ένα σκαλί πιο μπροστά από εμάς. Σε κάποια στιγμή ακούω από πίσω μου κάποιον να φωνάζει: ΤΟ ΠΟΔΙ ΤΟΥ!!!!!!!!!!!!!! ΤΟ ΠΟΔΙ ΤΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Και σε δευτερόλεπτα ακούω τα ουρλιαχτά του παιδιού μου. Γυρίζω δεξιά μου και βλέπω το πόδι του εγκλωβισμένο ανάμεσα σε δύο σκαλιά και η σκάλα αφού έκανε ένα ακόμη κατέβασμα, σταμάτησε αυτόματα.
Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν έβλεπα κανέναν και τίποτα γύρω μου παρά μόνο το πόδι του παιδιού μου το οποίο του το είχε κλείσει η σκάλα. Αυτόματα έσκυψα και προσπάθησα να βγάλω το πόδι του από το παπούτσι. Μάταια όμως. Ενώ ξεκόλλησα τα αυτοκόλλητα από το αθλητικό παπούτσι που φορούσε, μόνο η φτέρνα μπορούσε να βγει. Το παιδί να ουρλιάζει από τον πόνο, η μικρή μου να είναι σε κατάσταση σοκ, εγώ επίσης και ξαφνικά καταλαβαίνω τον άντρα μου να με σπρώχνει και να τραβάει το παιδί (όλα αυτά που σας λέω σε διάστημα 2-3 λεπτών). Αρπάζει τον μικρό λοιπόν στην αγκαλιά του ο υπάλληλος Security του Mall και αρχίσαμε έναν αγώνα δρόμου προς το φαρμακείο. Το παιδί ούρλιαζε και ζητούσε συνέχεια τον πατέρα του. Μπροστά λοιπόν ο υπάλληλος με τον άντρα μου ο οποίος είχε πάρει αγκαλιά τον Δημήτρη με το αίμα να τρέχει ποτάμι από το πόδι του και πίσω να τρέχω εγώ κρατώντας από το χέρι την 3 ½ ετών κόρη μου η οποία άκουγε τον αδερφό της να ουρλιάζει από τους πόνους και εκείνη να κλαίει με αναφιλητά.
Από το μυαλό μου μέσα σε λίγα μόλις λεπτά πέρασαν 15.000 σενάρια. Έχει δάχτυλα το παιδί μου και αν ναι πόσα; Θα μπορέσει να ξαναπερπατήσει, να τρέξει, να σκαρφαλώσει;;; (είναι απίστευτα τα παιχνίδια που μπορεί να παίξει το μυαλό μας σε λίγα μόλις λεπτά)
Αφού λοιπόν τρέξαμε γρηγορότερα και από τον Καρλ Λιούις, φτάσαμε στο φαρμακείο. Σε αυτό το σημείο θέλω πολύ να ευχαριστήσω τους υπευθύνους ασφαλείας του Εμπορικού Κέντρου οι οποίοι προσέφεραν τις πρώτες βοήθειες στον Δημήτρη μου (καθάρισαν, όσο τους άφηνε βέβαια ο Δημήτρης, την πληγή και του έβαλαν μια προσωρινή γάζα), κάλεσαν ασθενοφόρο και προσπαθούσαν βεβαίως να ηρεμήσουν και διαβεβαιώσουν και εμένα ότι ναι το παιδί έχει όλα του τα δάχτυλα και δεν φαίνεται να υπάρχει πολύ σοβαρή ζημιά. Ήρθαν οι δικοί μου και πήραν τη μικρή και μετά από λίγη ώρα έφτασε και το ασθενοφόρο. Με τα πολλά φτάσαμε στο Παίδων και την ώρα που μπαίναμε στην είσοδο του νοσοκομείου… μας τράκαραν… (και εννοείται ότι ο οδηγός του άλλου οχήματος εξαφανίστηκε)!!!
Για να μην σας κουράζω με περαιτέρω λεπτομέρειες αυτό που συνέβη τελικά ήταν όντως «μικρό» μπροστά στο χειρότερο που μπορούσε να πάθει. Απολογισμός όλου αυτού; Του βγήκε όλο το νύχι (χτύπησε το δεύτερο δάχτυλό του) και κόπηκε και ένα μικρό κομμάτι του δαχτύλου το οποίο και έραψαν βέβαια οι γιατροί. Για καλή μας τύχη δεν είχαν πειραχτεί τα κόκκαλα και τα νεύρα των δαχτύλων του. Η ταλαιπωρία μας διήρκησε 1 ½ μήνα με το πόδι του παιδιού δεμένο με γάζες και 3 εβδομάδες από αυτές σε ακινησία, αλλά ευχαριστώ την Παναγία που δεν πάθαμε τίποτα χειρότερο.
Μανούλες προσοχή!!! Μεγάλη προσοχή στα παιδιά στις κυλιόμενες σκάλες. Να μην αφήνετε από το χέρι τα παιδιά σας για κανέναν λόγο και να τα έχετε είτε δίπλα σας είτε μπροστά σας όπως δείχνουν και τα ειδικά σήματα τα οποία είναι κολλημένα στη βάση των κυλιόμενων.
Ο Δημήτρης μέρες μετά μου είπε ότι έκανε το πόδι του μύτη και ακουμπούσε στο πλάι των σκαλιών (εκεί που είναι η «βούρτσα» αν έχετε προσέξει) γιατί ήθελε να δει αν θα τον γαργαλήσουν οι τρίχες!! Και δεν άργησε να γίνει το κακό. Το σκαλί στο κατέβασμά του, του έπιασε το πόδι και έκλεισε μαζί με αυτό. Από τότε βέβαια περιττό να σας πω ότι όταν βλέπω μανούλες με τα παιδιά τους στις κυλιόμενες να κάνουν «τρέλες» τις ενημερώνω για το ατύχημα του Δημήτρη! Γιατί όπως λέει και ο σοφός λαός μας, όσα δεν φέρνει ο χρόνος τα φέρνει η στιγμή…
μαμά Σουζάνα
Πηγή: eimaimama.gr