Μεγαλώνοντας με τον παππού και τη γιαγιά: Το λάθος που κάνουμε!
Κι εκεί που νομίζουμε ότι όλα πάνε καλά και είναι υπό έλεγχο, εμφανίζονται η γιαγιά και ο παππούς, που κακομαθαίνουν τα παιδιά και πολλές φορές παίρνουν και το μέρος τους. Η βοήθειά τους, από την άλλη, θεωρείται πολύτιμη και ουσιαστική για την ανάπτυξη κι εξέλιξη της προσωπικότητας ενός παιδιού.
Η γιαγιά και ο παππούς συνεισφέρουν σημαντικά στο μεγάλωμα των εγγονιών τους και αυτή η συμβολή τους θεωρείται απ’ όλους σπουδαίο δώρο στην οικογένεια. Τα περισσότερα προβλήματα όμως προκύπτουν με τον προσδιορισμό και την οριοθέτηση των ρόλων. Οι περισσότερες διαμάχες κι εντάσεις μεταξύ γονιών και γιαγιάδων-παππούδων έχουν να κάνουν με τον βαθμό ανάμειξης στα ενδοοι-κογενειακά θέματα και στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών.
Αυτό που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια είναι ότι οι γιαγιάδες και οι παππούδες έχουν αναλάβει πλήρως τη φροντίδα και τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, με αποτέλεσμα να δημιουργείται σύγχυση ρόλων. Μάλιστα η μεγαλύτερη σύγχυση δημιουργείται στα παιδιά, γιατί δεν μπορούν να ξεχωρίσουν ποιος είναι υπεύθυνος για τη λήψη αποφάσεων αναφορικά με τα θέματα του σπιτιού και της θέσπισης ορίων. Συχνά οι γιαγιάδες-παππούδες υποκαθιστούν τους γονείς κι αντίστροφα οι γονείς παίρνουν τον ρόλο των παππούδων-γιαγιάδων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Είναι καλό ν’ αντιληφθούμε ότι τα παιδιά δεν είναι πρωταρχική ευθύνη των γιαγιάδων-παππούδων και ότι η συμβολή αυτών των τελευταίων στο μεγάλωμα των εγγονιών τους είναι προαιρετική και όχι υποχρεωτική. Όμως, τα σημεία και δεδομένα των καιρών έχουν διαμορφώσει διαφορετικές καταστάσεις κι επιβάλλουν νέες συνθήκες, ίσως πιο πολύπλοκες στον τρόπο διαχείρισής τους (…)
Εσύ παιδί μου θα γίνεις μαμά και εμείς …γιαγιά και παππούς!
Επιπλέον, η γιαγιά και ο παππούς δεν μπορούν να διανοηθούν ότι έχει χαθεί η αξία και η σπουδαιότητα του λόγου τους. Θέλουν να πιστεύουν ότι, αφού έχουν την πρωταρχική ευθύνη των εγγονιών τους, έχουν και τον κύριο λόγο στην ανατροφή τους. Επίσης προβάλλουν αντιρρήσεις στο άκουσμα νέων ιδεών και σκέψεων και θεωρούν ότι γνωρίζουν καλύτερα από οποιονδήποτε, ως μεγαλύτεροι και πιο έμπειροι, πώς να διαχειριστούν το μεγάλωμα των παιδιών. Δεν μπορούν να αποδεχτούν το γεγονός ότι οι εποχες έχουν αλλάξει, συνεπώς και τα εξωτερικά ερεθίσματα είναι ποικίλα και διαφορετικά σε σχέση με την εποχή που ήταν εκείνοι γονεις.
Έτσι, επέρχεται η σύγκρουση δύο γενεών, που συνεπάγεται αστάθεια στις συναισθηματικές και λειτουργικές σχέσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας. Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να γίνεται μια ήρεμη και πολιτισμένη συζήτηση σχετικά με τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, σε μια προσπάθεια να οριοθετήσετε τους ρόλους, χωρίς όμως να γίνεστε υπερβολικά επικριτικοί. Ας έχουμε στο μυαλό μας όταν επικοινωνούμε με τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας την πολύ σοφή λαϊκή ρήση «εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα ’ρθεις», για να μπορέσουμε να δούμε με μεγαλύτερη ελαστικότητα και τρυφερότητα τη σχέση μας μαζί τους, απο-φεύγοντας τις παρεξηγήσεις και τους καβγάδες.
Μπορείτε φυσικά να τους δώσετε κάποιες συμβουλές σχετικά με την αδυναμία τους και την ελαστικότητα με την οποία θα αντιμετωπίζουν τα εγγόνια. Αναλογιστείτε ότι έχει περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που ασχολήθηκαν με παιδιά και τώρα «του παιδιού τους το παιδί είναι δυο φορές παιδί τους». Επίσης, επειδή νιώθουν και κάποιες ενοχές για όσα πράγματα δε μοιράστηκαν με τα δικά τους παιδιά, τώρα βρίσκουν την ευκαιρία να αναπληρώσουν τον χαμένο χρόνο δείχνοντας ελαστικότητα και βάζοντας λιγότερα όρια στα εγγόνια.
Από τη συγγραφέα Γιούλη Μιγγείρου.
Πηγή: boro.gr