Στα αυτιά της ακούστηκε σαν κεραυνός! Εγκυμοσύνη! Και μάλιστα προχωρημένη!
Η Λίζα βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας της! Η πιο δημοφιλής χορεύτρια στην περιοχή της. Είχε αρχίσει πια να βγάζει πολλά χρήματα από τον χορό της. Επέλεγε εκείνη τα μαγαζιά όπου θα δούλευε και μπορούσε να έχει και απαιτήσεις!
Της είχαν «φουσκώσει τα μυαλά». Το ήξερε αυτό. Το καταλάβαινε! Μα το άξιζε. Από τα δεκαπέντε της χρόνια που είχε ξεκινήσει αυτή τη δουλειά, γυρνούσε από καμπαρέ σε καμπαρέ, μα πάντα την εκμεταλλεύονταν. Κανείς δεν της έδινε τα χρήματα που αρχικά είχαν συμφωνήσει. Υπήρχαν μάλιστα και φορές που δεν πληρωνόταν καθόλου.
Τώρα όμως, τα πράγματα είχαν αλλάξει. Τα χρήματα που κέρδιζε άλλοτε σε ένα μήνα, τώρα μπορούσε να τα κερδίσει σε μια βραδιά!
Ώσπου ένα βράδυ, έμελλε να αλλάξει όλη της η ζωή! Την ώρα της παράστασης, ενώ έκανε μια χορογραφία που είχε δουλέψει πολύ – περίμενε μάλιστα ότι θα εντυπωσιάσει το κοινό – έπεσε κάτω. Όχι, δεν έκανε λάθος βήμα ούτε σκόνταψε. Απλώς ένιωσε μια ζαλάδα, τα πάντα γύρω της μαύρισαν κι έχασε τις αισθήσεις της. Όλοι ανησύχησαν. Την πήγαν στο καμαρίνι της.
Ήρθε ο γιατρός. Η Λίζα είχε συνέλθει, ένιωθε όμως άτονη. Από την εξέταση και από όσα του είπε κατάλαβε αμέσως τι «έτρεχε». Και δεν ήταν καθόλου ανησυχητικό σύμφωνα με τα λόγια του γιατρού! Μα ήταν αυτό που εδώ και καιρό φοβόταν η Λίζα. Στα αυτιά της ακούστηκε σαν κεραυνός! Εγκυμοσύνη! Και μάλιστα προχωρημένη! Ήταν σχεδόν τεσσάρων μηνών! Ο γιατρός αναρωτήθηκε πώς και δεν είχε καταλάβει τίποτα μέχρι τώρα. Μα εκείνη μέσα της ήξερε. Δεν ήθελε να το παραδεχτεί, δεν ήθελε να το πιστέψει. Είχε πείσει τον εαυτό της πως είναι απλώς η ιδέα της! Μα τώρα, δεν μπορούσε να συνεχίσει να κάνει πως δεν συμβαίνει τίποτα! Παρακάλεσε όμως τον γιατρό να μην το αναφέρει σε κανέναν.
Δεν θα μπορούσε, βέβαια, να το κρύβει για πολύ ακόμα. Μα η φήμη της, η καριέρα της θα καταστρεφόταν, αν διαδιδόταν πως θα γίνει μητέρα. Κι από την άλλη, ο πατέρας του παιδιού ήταν παντρεμένος. Είχε ήδη δύο παιδιά. Τι σκάνδαλο θα ξεσπούσε αν μάθαιναν όλοι για τη σχέση τους! Και μια οικογένεια θα διαλυόταν!
Όλο το βράδυ σκεπτόταν τι πρέπει να κάνει. Δεν το ήθελε αυτή την εγκυμοσύνη. Όχι τώρα. Όχι έτσι!
Τελικά, το αποφάσισε. Θα αποσυρόταν από τα καμπαρέ για μερικούς μήνες, μέχρι να γεννήσει. Θα έλεγε ότι χρειάζεται ξεκούραση και ότι η λιποθυμία της οφειλόταν σε υπερκόπωση. Θα πήγαινε σε άλλη πόλη κι όταν γεννούσε θα έδινε το μωρό και θα επέστρεφε στην παλιά της ζωή. Άλλωστε, είχε μαζέψει αρκετά χρήματα ώστε είχε τη δυνατότητα να μην δουλέψει για μερικούς μήνες. Κι έπειτα, όταν επέστρεφε, οι θαυμαστές της θα την περίμεναν με ανυπομονησία. Θα την έβλεπαν ανανεωμένη και ξεκούραστη και όλα θα κυλούσαν όπως παλιά.
Κι αυτό έκανε. Μα δεν ήταν τελικά τόσο εύκολο όσο πίστευε στην αρχή. Η κοιλιά της μεγάλωνε! Κι ενώ στο πρώτο άκουσμα της εγκυμοσύνης, ένιωθε αποστροφή για την κατάστασή της, τώρα άρχιζε να αλλάζει. Έπιανε τον εαυτό της να χαϊδεύει την κοιλιά της, να ονειρεύεται το μέλλον του μωρού της, να σκέφτεται το φύλο του, το πρόσωπό του… Μα δεν κρατούσαν για πολύ οι ονειροπολήσεις. Αμέσως επανάφερε τον εαυτό της στην αρχική του στάση. Μπορεί να είχε αρχίσει να της αρέσει η ιδέα του παιδιού, μα η δουλειά της της άρεσε ακόμα πιο πολύ! Και με ένα μωρό δεν θα μπορούσε να τη συνεχίσει. Έπρεπε λοιπόν να διαλέξει. Και την επιλογή της την είχε ήδη κάνει!
Είχε βρει μάλιστα και την οικογένεια στην πόρτα της οποίας θα άφηνε το μωρό.
Οι μήνες πέρασαν γρήγορα. Η Λίζα γέννησε ένα πανέμορφο κοριτσάκι. Σαν άγγελος της φαινόταν. Για μερικές μέρες σκεπτόταν να την κρατήσει. Μα ύστερα, γέμισε τύψεις. Δεν την ένοιαζε τόσο η δουλειά της πια. Μα ήξερε πως δεν θα ήταν καλή μάνα. Πώς θα μπορούσε να είναι καλή μια μάνα που ήθελε να δώσει το παιδί της; Κι αν αργότερα μετάνιωνε; Άξιζαν τα καλύτερα στο μωρό της. Του άξιζε μια οικογένεια που θα το αγαπάει, μια οικογένεια που θα του παρέχει τα πάντα. Του άξιζε ένας πατέρας και μια μητέρα που θα το αγαπούν. Εκείνη δεν θα μπορούσε να του τα προσφέρει όλα αυτά! Ούτε πατέρα δεν θα είχε! Αν το κρατούσε θα ήταν πάντα το «εξώγαμο της χορεύτριας»!
Δεν μπορούσε να μένει άλλο με το μωρό. Όσο περνούσαν οι μέρες, όλο και δενόταν μαζί του. Άφησε το μωρό στην πόρτα εκείνης της οικογένειας κι έφυγε. Γύρισε πίσω στην πόλη της, στη δουλειά της, στη ζωή της. Μα όλα αυτά της φαίνονταν ξένα τώρα. Δεν είχε την ίδια αγάπη για τον χορό, για τη δουλειά της. Οι θαυμαστές της από την άλλη την περίμεναν πράγματι ανυπόμονα! Μα αυτό δεν την ενδιέφερε. Κάτι μέσα της είχε αλλάξει.
Προσπαθούσε να αποκτήσει τον παλιό της ζήλο, το παλιό της πάθος και τη ζωντάνια για τη δουλειά. Μα δεν τα κατάφερνε. Το μυαλό της δεν έφευγε από το μωρό.
Όπως ήταν φυσικό, και η φήμη της άρχισε να χάνεται. Στη δουλειά της δεν υπήρχαν περιθώρια… Νέες χορεύτριες έρχονταν στο προσκήνιο και όπου έβρισκαν «κενό» θα τρύπωναν!
Τίποτα δεν έγινε έτσι όπως το είχε σχεδιάσει. Τίποτα δεν ήταν τόσο απλό όσο νόμιζε. Το μωρό τής είχε γίνει έμμονη ιδέα. Τώρα θα είχε μεγαλώσει. Είχαν περάσει 6 – 7 μήνες από τότε.
Τότε σκέφτηκε να γυρίσει πίσω. Θα ζητούσε το μωρό από την οικογένεια. Στην ανάγκη θα τους έδινε όσα χρήματα της ζητούσαν για να το πάρει πίσω.
Η οικογένεια, όμως, που είχε επιλέξει να αφήσει το μωρό, ήταν ακριβώς όπως την είχε φανταστεί! Δύο άνθρωποι τίμιοι, γεμάτοι αγάπη για το μωρό που μια μέρα εμφανίστηκε στην πόρτα τους. Δεν μπορούσαν να το αποχωριστούν. Δεν ήθελαν τα χρήματά της. Κι από την άλλη, δεν ήξεραν αν πράγματι αυτή η γυναίκα είναι η μητέρα του παιδιού. Έπεσε σα πόδια τους, τους παρακάλεσε, έπειτα τους απείλησε… Μα εκείνοι ήταν ανένδοτοι! Θα έδιναν και τη ζωή τους για να προστατεύσουν αυτό το μωρό.
Όσο ήταν στο σπίτι τους, άκουσε το κλάμα του. Η «θετή» μητέρα έτρεξε και το πήρε στην αγκαλιά της. Το μωρό ηρέμησε, αγκαλιάζοντάς της. Τότε, η Λίζα κατάλαβε πως το λάθος που είχε κάνει, να αφήσει το μωρό, δεν μπορούσε τώρα να διορθωθεί. Το μωρό είχε αποκτήσει δύο υπέροχους γονείς και θα ήταν ευτυχισμένο. Δεν θα του χαλούσε τη ζωή!
Το μόνο που ζήτησε από την οικογένεια είναι αν μπορεί να στέλνει μερικά χρήματα για να τους βοηθάει και πού και πού να έρχεται να το βλέπει… Έτσι, ως φίλη…
Ορκίστηκε πως δεν θα αποκάλυπτε ποτέ την αλήθεια στο παιδί, παρά μόνο αν της το επέτρεπαν οι γονείς…
Όσο κι αν την πονούσε, καταλάβαινε πως έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, έκανε πια την καλύτερη επιλογή. Αφού δεν μπορούσε να γυρίσει τον χρόνο πίσω για να διορθώσει το μεγάλο της λάθος, θα ζούσε με τις συνέπειες…
Τουλάχιστον, όμως, θα ήταν ευτυχισμένο το μωρό…