Μια φορά κι έναν καιρό

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μητέρα που κάθε πρωί σηκωνόταν από το κρεβάτι, χορτασμένη από τον ύπνο. Υπηρέτριες τη βοηθούσαν να βάλει το υπέρλαμπρο φόρεμά της, να χτενίσει τα υπέροχα μαλλιά της και να βάλει τα όμορφα γοβάκια της.

Συμβουλές υγείας και φροντίδας για βρέφη και παιδιά

[babyPostAd]Στη συνέχεια την οδηγούσαν στο δωμάτιο του παιδιού της, όπου είχε κοιμηθεί όλο το βράδυ σαν αγγελούδι. Ένα παιδάκι που ποτέ δεν την αναζήτησε, ποτέ δεν πείνασε το βράδυ, ποτέ δεν χρειάστηκε να αλλάξει την πάνα του μέσα στη νύχτα. Ή μάλλον, ακόμη κι όταν την αναζητούσε, κάποια από τις υπηρέτριες ήταν δίπλα του για να εκπληρώσει κάθε βραδινή του επιθυμία ή ανησυχία.

Καθημερινά το φαγητό του παιδιού ήταν έτοιμο και πάντα στην ώρα του, ζεστό, υγιεινό και πάντα νόστιμο. Πάντα καλόφαγο αυτό το παιδί! Ποτέ δεν τη δυσκόλεψε με το φαγητό. Ποτέ δεν αρνήθηκε το φαγητό. Ποτέ δεν έμεινε νηστικό. Τόσο βολικό! Ή μάλλον, ακόμη κι αν δεν ήθελε να φάει, κάποια από τις υπηρέτριες ήταν πρόθυμη να φτιάξει κάτι άλλο ή να το απασχολήσει έτσι ώστε τελικά να φάει.

Η μητέρα άνοιγε την ντουλάπα για να διαλέξει ποια υπέρλαμπρη φορεσιά θα βάλει το παιδί. Όλα τα ρούχα στη σειρά, καθαρά, σιδερωμένα, τακτοποιημένα. Τόσο υπέροχα! Μα πόσο όμορφα τα τοποθετούσαν οι υπηρέτριές της! Ανά χρώμα, ανά εποχή, ανά μέγεθος! Έτσι της ήταν πολύ εύκολο να διαλέξει τα πιο όμορφα ρούχα. Άλλα για το πρωί, άλλα για το μεσημέρι, άλλα για την απογευματινή βόλτα κι άλλα για το δείπνο. Μα πόσο όμορφα θα τα καθάριζαν και θα τα τακτοποιούσαν πάλι οι υπηρέτριες!

Φυσικά και το παλάτι ήταν πάντα τακτοποιημένο, καθαρό και περιποιημένο. Οι φίλες της μπορούσαν να έρθουν όποτε ήθελαν για ένα τσάι. Οι υπηρέτριες δεν άφηναν ποτέ τα χαλιά βρώμικα, αν κάποιος έμπαινε κατά λάθος μέσα με λερωμένα παπούτσια. Η σκόνη ήταν κάτι άγνωστο για τα έπιπλα του παλατιού. Ακόμη και τα παιχνίδια του παιδιού, στη θέση τους και αυτά κάθε φορά που τελείωνε το παιχνίδι του.

Το βράδυ ξεκούραστη απολάμβανε με τον σύζυγό της ένα τσάι στη βεράντα του παλατιού και συζητούσαν για την υπέρλαμπρη ζωή τους. Και κάπως έτσι τελείωνε η μέρα της…

Μια συγκεκριμένη μέρα κι έναν συγκεκριμένο καιρό…

– “Μαμά, μου τηγανίζεις λίγες πατάτες; Ξέρεις πως δεν το τρώω το σπανακόρυζο. Ακόμη και στο σάιτ το έγραψες! Τι άλλο θες για να σταματήσεις να το μαγειρεύεις;”

– “Καλά, καλά θα τηγανίσω! Ωχ! Μα καλά, τι κάνει στο πάτωμα το φόρεμα της Έλσας; Πόσες φορές έχω πει να μαζεύετε τα παιχνίδια σας; Καμιά φορά θα τα βρείτε στα σκουπίδια!”

Μια φορά κι έναν καιρό… Τι καιρό όμως;

Πηγή:   mothersbird.gr