Μια φθαρμένη σχολική τσάντα…
Στο δημοτικό έκανα παρέα με την Αλεξάνδρα…Η Αλεξάνδρα ήταν ένα κορίτσι που είχε έρθει με τη μητέρα της, πρόσφυγας από την Ρωσία. Η Αλεξάνδρα όταν πρωτοήρθε στο σχολείο μου ήταν ένα παιδί μοναχικό, σχεδόν φοβικό, με ανακατεμένα καστανόξανθα μαλλιά, παλιά ρούχα και μια μεγάλη φθαρμένη σχολική τσάντα. Σχεδόν σε κάθε διάλειμμα καθόταν μόνη της σε μια γωνία και παρατηρούσε τα υπόλοιπα παιδιά να παίζουν ανέμελα σε ομάδες. Κανείς δεν την πλησίαζε, παρα μόνο για να κάνουν κοροϊδευτικά σχόλια για την εμφάνισή της ή για την αστεία προφορά της. Εκείνη ποτέ δεν απαντούσε, απλά κατέβαζε το βλέμμα της, το πεντακάθαρο βλέμμα της και σιωπούσε…
Με την Αλεξάνδρα δεν γίναμε αμέσως φίλες και για να σας πω την αλήθεια ούτε καν θυμάμαι πως αρχίσαμε να κάνουμε παρέα. Στη μνήμη μου όμως έχουν μείνει βαθιά χαραγμένες οι ατέλειωτες ώρες παιχνιδιού στην πλατεία της γειτονιάς, στο σχολείο αλλά και στο σπίτι μου. Η μητέρα της δούλευε πολλές ώρες και η Αλεξάνδρα ερχόταν αρκετά συχνά στο σπίτι μας για παιχνίδι και φαί. Πάντα ευγενική, διακριτική και ήσυχη, ποτέ δεν ζητούσε, δεν απαιτούσε, δεν της άρεσε να ενοχλεί, έχω την εντύπωση πως η κρυφή της επιθυμία ήταν να γίνει “αόρατη”…
H εξομολόγηση της Γεωργίας: «Είμαι η μητέρα του Παναγιώτη που έχει αυτισμό…»
Η Αλεξάνδρα ήταν πιο μικροκαμωμένη από μένα και η μαμά μου φρόντιζε να της δίνει τα ρούχα και τα παπούτσια που δε μου έκαναν πια. Ακόμα θυμάμαι το βλέμμα της κάθε φορά που έπαιρνε μια φόρμα ή ένα μπλουζάκι….Για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα η Αλεξάνδρα, το προσφυγόπουλο από την Ρωσία ήταν η καλύτερή μου φίλη και ευχαριστώ τους γονείς μου που μου “επέτρεψαν” να το ζήσω όλο αυτό.
Φέτος ήρθε η σειρά μας να πάμε Νηπιαγωγείο. Ξεκινήσαμε οικογενειακώς το πρωί για τον καθιερωμένο Αγιασμό και στο δρόμο βομβάρδιζα τα κεφάλια των κοριτσιών με συμβουλές για το νέο τους σχολείο και για το τι πιθανώς να αντιμετωπίσουν, όταν ξαφνικά ήρθε στο μυαλό μου η Αλεξάνδρα των παιδικών μου χρόνων με την φθαρμένη της τσάντα…. έτσι η τελευταία μου συμβουλή-προτροπή ήταν:
*”Θέλω στο σχολείο να περνάτε όμορφα και να κάνετε και τα άλλα παιδάκια να περνάνε όμορφα! Αν κάποιο παιδάκι είναι μόνο του να πάτε να το πάρετε από το χεράκι για να παίξετε…μπορεί να μην έρθει…την επόμενη μέρα εσείς να ξαναπάτε και να ξαναπάτε, κάποια στιγμή θα έρθει. Και να μην σας νοιάζει αν κουβαλάει μια μεγάλη φθαρμένη τσάντα, αν τα παπούτσια του είναι παλιά, να σας νοιάζει η ψυχούλα του….”*
Δεν ξέρω τι κατάλαβαν από αυτά που τους είπα….ο χρόνος θα το δείξει αυτό. Ένιωσα όμως την ανάγκη να αναφερθώ σε αυτά τα παιδιά και στην χαρά που πήρα εγώ σαν παιδί από την συναναστροφή μου με την Αλεξάνδρα. Εύχομαι ένα καλύτερο κόσμο για όλα τα παιδιά και αυτός ο “καλύτερος κόσμος” ξεκινάει από εμάς, εμείς πρέπει να τον διδάξουμε για να τον δημιουργήσουν τα παιδιά μας και να μην υπάρχουν πια Αλεξάνδρες με φθαρμένες τσάντες αλλά χαρούμενα πρόσωπα.
Καλή σχολική χρονιά.
Πηγή: epaggelmagynaika.gr