Μια μαμά εξομολογείται: Το να κάνω λιγότερες δουλειές άλλαξε τη ζωή μου!
«Είχαν περάσει 5 χρόνια από τότε που έγινα μαμά και ένιωθα ότι σιγά-σιγά έχανα όλο και περισσότερο τον εαυτό μου, με κάθε «άντε, παιδιά, βάλτε τα παπούτσια σας», με κάθε φαγητό που τους έφτιαχνα, με κάθε στοίβα ρούχων για σιδέρωμα, κάθε αγχωτικό πρωινό για να τα πάω στο σχολείο, κάθε τρελό πρωινό, κάθε tantrum και κάθε φορά που έλεγα στους φίλους μου ότι ήμουν πολύ κουρασμένη για να βγούμε.
[babyPostAd]Κοίταξα τον καθρέφτη ένα πρωί και είδα μια κουρασμένη, στρεσαρισμένη, κατάκοπη, τρελή γυναίκα που είχε χάσει εντελώς την ψυχραιμία της επειδή ο σκύλος δάγκωσε ένα ρολό χαρτί υγείας και ήθελα να κλάψω, επειδή δεν είχα ιδέα ποια ήμουν πλέον.
Ήταν εκείνη η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να συνεχίσω έτσι κι ότι κάτι έπρεπε ν’ αλλάξει.
Και κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μου ως μαμά που κάνει λιγότερα.
Το να κάνω λιγότερα, άλλαξε τη ζωή μου. Όσο σκεπτικοί κι αν είστε γι’ αυτό, ακούστε με!
ΤΟ ΝΑ ΚΑΝΩ ΛΙΓΟΤΕΡΑ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗ ΖΩΉ ΜΟΥ
Θυμάμαι την πρώτη φορά που το προσπάθησα. Δούλευα και βιαζόμουν να προλάβω να πάρω τα παιδιά απ’ το σχολείο, φτάνοντας τελικά σπίτι εντελώς εξαντλημένη, έχοντας ακόμη να μαγειρέψω, να βάλω ένα πλυντήριο, να τακτοποιήσω το σπίτι, να περάσω χρόνο με τα παιδιά και να βοηθήσω με τα μαθήματά τους, όταν το μόνο που ήθελα (και χρειαζόμουν) ήταν να ξαπλώσω στον καναπέ με μια κούπα τσάι.
Περπατούσα μέσα στο σπίτι, τα παιδιά φώναζαν προσπαθώντας να κερδίσουν την προσοχή μου, ο σκύλος είχε γαντζωθεί από το πόδι μου για να βγεί βόλτα και σκεφτόμουν να φωνάξω “ δεν σας έχω πει να βγάζετε τα μπουφαν σας μόλις μπαίνουμε στο σπίτι;”. Αλλά σταμάτησα πριν το πω και σκέφτηκα, “ξέχνα το! Αν θέλουννα μείνουν με τα μπουφαν ας μείνουν! “
Και τότε πήγα στην κουζίνα, με τα τρία παιδιά μου ακόμα με τα μπουφάν τους να μ’ ακολουθούν γκρινιάζοντας, έφτιαξα ένα ζεστό τσάι, και κατευθύνθηκα προς τον καναπέ (ακόμα με 3 παιδιά να με ακολουθούν) –ξάπλωσα και έκλεισα τα μάτια μου.
Εκείνη τη στιγμή και τα τρία παιδιά μου σταμάτησαν να μιλάνε και απλώς με κοιτούσαν. Δεν νομίζω, ότι με είχαν ξαναδεί να κάνω κάτι τέτοιο.
Αυτοί οι μπαμπάδες κάνουν μαθήματα χορού φορώντας τα μωρά τους!
Πόσο σοκαριστικό ήταν; Με ξέρουν όλη τους τη ζωή και με έχουν δει μόνο να τρέχω, να βιάζομαι και πάντα να κάνω κάτι, αλλά ποτέ απλώς να κάθομαι …
Η μεγαλύτερη κόρη μου με ρώτησε: “Μαμά, τι κάνεις;” για να της απαντήσω “Ξεκουράζομαι”…
Σιωπή ξανά. Τρεις μπερδεμένες φατσούλες με κοιτούσαν έντρομες.
Λίγα λεπτά μετά, ξαναρώτησε “Γιατί ξεκουράζεσαι;”
“Γιατί είμαι κουρασμένη και χρειάζομαι λίγη ξεκούραση”
ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ.
Άλλη μια λέξη που δεν νομίζω ότι παιδιά μου με άκουσαν ποτέ να λέω, καθώς τα τελευταία χρόνια έχω παραμερίσει όλες τις ανάγκες μου –για να είμαι πάντα “στο πρόγραμμα”.
Πήρε στα παιδιά λίγη ώρα μέχρι να συνειδητοποιήσουν ότι δεν θα πήγαινα πουθενά και με άφησαν μόνη. Σκέφτηκαν επίσης ότι πρέπει να βγάλουν τα μπουφάν τους . Έκαστα εκεί για όσο χρόνο χρειαζόμουν και, όταν ένιωσα έτοιμη, σηκώθηκα.
Δεν μαγείρεψα εκείνο το βράδυ. Παραγγείλαμε.
Δεν έβαλα πλυντήριο. Μάλιστα, είπα στα παιδιά να μην λερώσουν τα ρούχα τους τρώγοντας, γιατί θα τα φορούσαν και την επόμενη μέρα.
Δεν κάναμε μπάνιο, αλλά είδαμε ταινία και κάναμε αγκαλιές στον καναπέ.
Προς έκπληξή μου, κανείς δεν πέθανε! Το σπίτι δεν κατέρρευσε. Τα παιδιά ήταν χαρούμενα και χορτάτα, αλλά το πιο σημαντικό ήταν, ότι όταν κοίταξα στον καθρέφτη εκείνο το βράδυ, είδα ξανά τη λάμψη της γυναίκας που θυμόμουν. Της αστείας, ανόητης, ζωηρής γυναίκας που πιστεύει ότι είναι ακόμη 25 χρονών, που αγαπάει το παγωτό και τα ταξίδια και τη μουσική και το κρασί.
Εκείνο το βράδυ πήγα για ύπνο λίγο πιο χαρούμενη ξέροντας ότι, μπορεί να είχα πολύ δρόμο ακόμα, αλλά ήμουν στη σωστή κατεύθυνση.
*Αφιερωμένο σε όλες εσάς τις τρομερές, σκληρά εργαζόμενες μαμάδες που αξίζουν ένα διάλειμμα. Ελπίζω να επιτρέψετε στον εαυτό σας να “κάνει λιγότερα”.»
Επιμέλεια κειμένου για το babyradio: Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή