Μια μητέρα μας λέει: “Όταν βλέπετε ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, μην “κοιτάτε”. Χαμογελάστε!”
Όταν είσαι γονιός ενός παιδιού με ειδικές ανάγκες, το να μάθεις να χειρίζεσαι τα βλέμματα των ξένων, αποτελεί ένα σημαντικό μέρος της δουλειάς σου.
Για χρόνια, ήμουν ευσυνείδητη και θα μπορούσα να βγω από τον δρόμο μου για να χαμογελάσω και να ενημερώσω τους ανθρώπους που έβλεπα πως κοιτούσαν επίμονα την κόρη μου.
Στη συνέχεια πέρασα από μια περίοδο όπου δεν είχα καθόλου υπομονή, γινόμουν ακόμη και απότομη όταν παρατηρούσα την παραμικρή έλλειψη ευαισθησίας προς την κόρη μου.
Συμβουλές υγείας και φροντίδας για βρέφη και παιδιά
[babyPostAd]Κάποια στιγμή, όταν η Λίζυ ήταν περίπου πέντε ετών, ο σύζυγός μου κι εγώ πήγαμε με τα τρία μας παιδιά στην αγορά για ν’ αγοράσουμε στον πατέρα μου, ένα δώρο γενεθλίων. Για κάποιο λόγο, η Λίζυ άρχισε να νευριάζει και να έχει ξεσπάσματα θυμού.
Ο Τζο της είπε να πάρει μια βαθιά ανάσα. Μια κυρία που ψώνιζε και που τον άκουσε να το λέει αυτό, θεώρησε πως είναι καλή ιδέα να κάνει πλάκα με τη συμβουλή που μόλις είχε δώσει ο άντρας μου. Είπε λοιπόν δυνατά για να την ακούσουν όλοι… “Ω, μια βαθιά ανάσα! Σπουδαία μέθοδος γονεϊκότητας. Σίγουρα δεν θα μεγάλωνα έτσι τα παιδιά μου.”
Τότε απάντησα εγώ με το πιο ειρωνικό ύφος που μπόρεσα… “Ω, έχουν και τα παιδιά σου ειδικές ανάγκες; Αν έχεις οποιαδήποτε ιδέα που θα μπορούσες να μας την πεις, θα μας βοηθούσες πάρα πολύ!”
Η γυναίκα με κοίταξε για μια στιγμή. Τότε μας χαμογέλασε και μας ψέλλισε πόσο όμορφο παιδί έχουμε, καθώς μας ευχόταν να είμαστε καλά.
Ευτυχώς, έχουν βρεθεί τόσοι πολλοί άνθρωποι που μας έχουν βοηθήσει να γίνει η μέρα μας λίγο πιο φωτεινή. Συχνά είναι εντελώς ξένοι, πάντα όμως θα τους είμαι ευγνώμων για την συνεισφορά τους.
Θυμάμαι, όταν η Λίζυ ήταν εννέα ετών, ένα κοριτσάκι περίπου έξι χρόνων, περίμενε στο κομμωτήριο με τον πατέρα της, όπως περιμέναμε και εμείς. Η Λίζυ τραγουδούσε ένα μάλλον χαζό τραγουδάκι μου θα έλεγα και συμπεριφερόταν σαν ένα παιδί δύο ή τριών ετών.
Το άλλο κορίτσι χαμογελούσε κι αυτό στη Λίζυ. Θυμάμαι πως χαμογέλασα κι εγώ και του εξήγησα, πως οι ειδικές ανάγκες της μικρής, έχουν μετατρέψει την ομιλία σε μια μάχη και πρόκληση γι αυτήν.
Και τότε το κορίτσι μου απάντησε: “Δεν πειράζει. Είναι ακριβώς όπως ο φίλος μου στο λεωφορείο μου.” Κι μετά άρχισε να ζωγραφίζει με τη Λίζυ. Ο πατέρας της κι εγώ αρχίσαμε να μιλάμε και μου είπε για τον αυτιστικό ανιψιό του. Οι τέσσερις μας, περάσαμε υπέροχα όσο περιμέναμε να έρθει η σειρά μας και μάλιστα όλοι έκαναν μεγάλο σαματά όταν η Λίζυ τελείωσε τα μαλλιά της.
Κάποια άλλη στιγμή, όταν η κόρη μου ήταν πέντε ετών, περιμέναμε να πάρουμε το γιο μου από την σκακιστική λέσχη. Η Λίζυ άρχισε να ουρλιάζει κι ήμουν στα πρόθυρα του να χάσω τη μάχη μαζί της. Μια άλλη γυναίκα όμως που περίμενε κι αυτή μου χαμογέλασε και της πόσο πολύ υπέροχο είναι το φόρεμά της. Η κόρη μου άρχισε να χαμογελά και να μιλά λίγο. Μετά από λίγο, ο γιος μου είχε ήδη τελειώσει και ήρθε η ώρα να πάμε στο σπίτι.
Μόλις αυτή την εβδομάδα, είχαμε πάει με τη Λίζυ στο Μανχάταν για ένα ιατρικό ραντεβού. Καθώς επιστρέφαμε στο αυτοκίνητό μας, πέσαμε επάνω σε μια πολύ ωραία γυναίκα που περπατούσε με τα δύο μικρά, λευκά σκυλιά της. Η μικρή χαμογέλασε στα σκυλιά και όταν ρώτησε αν θα μπορούσε να τα χαϊδέψει, η γυναίκα της έδειξε το πώς και της είπε και μερικές πληροφορίες γι αυτά. Τότε το χαμόγελο στο πρόσωπό της κόρης μου, έκανε μια δύσκολη μέρα να γίνει πολύ πιο φωτεινή!
Δεν ξέρω αν κάποιος από όλους αυτούς που μας έχουν χαμογελάσει, μας έχουν πει μια καλή κουβέντα ή μας έχουν βοηθήσει θυμούνται αυτά τα σκηνικά. Όμως για μια σύντομη στιγμή, χάρισαν φως στη μέρα μου κι έκαναν την κόρη μου ευτυχισμένη. Γιατί εκείνη την στιγμή, έκαναν όλη τη διαφορά στον κόσμο ενός μικρού κοριτσιού και δεν μπορώ να τους ευχαριστήσω αρκετά γι αυτό!
Πηγή: mydishwasherspossessed.com
Μετάφραση για το babyradio: Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή