Μία συγνώμη στο πρώτο μου παιδί…
Αγαπημένε μου πρωτότοκε γιε,
[babyPostAd]Συγνώμη που επικεντρώθηκα τόσο πολύ στο να τηρούμε το πρόγραμμα του ύπνου σου. Μερικές από τις χειρότερες στιγμές μου ως μαμά ήταν καθώς προσπαθούσα να σε βάλω να κοιμηθείς τον πρώτο (και δεύτερο και τρίτο) χρόνο της ζωής σου. Φώναζα. Έβριζα. Έκλαιγα. Ή σε άφηνα να κλαις. Μου φαινόταν τόσο σημαντικό εκείνη την εποχή. ΧΡΕΙΑΖΟΣΟΥΝ ύπνο. Εκείνο που δε χρειαζόσουν ήταν μια τρελή να σου φωνάζει να κοιμηθείς. Λυπάμαι, πραγματικά συγγνώμη για όλο αυτό.
Λυπάμαι που ξόδεψες τόση ώρα με ενήλικες. Είμαι μοναχοπαίδι και η οικογένεια του μπαμπά σου ζει μακριά με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν πολλά ξαδέλφια. Επιπλέον, δεν είχα τελειοποιήσει την τέχνη της απόκτησης άλλων μαμάδων-φίλων, έτσι έμενες εσύ το κέντρο προσοχής των ενηλίκων. Αναρωτιέμαι αν είναι αυτός ο λόγος που είσαι τόσο σοβαρό παιδί. Υποθέτω ότι ο κόσμος χρειάζεται όλα αυτά τα υπεύθυνα πρωτότοκα παιδιά για να κυλάνε αρμονικά τα πράγματα, αλλά καμιά φορά λυπάμαι που σου έκλεψα αυτή τη χαζομάρα της παιδικής σου ηλικίας.
Λυπάμαι που σε τάιζα όλο αυτό το άγευστο φαγητό για μωρά – παρόλο που ήταν σπιτικό. Ο μικρός σου αδελφός έτρωγε αυτό που τρώγαμε κι εμείς από την αρχή, και ως αποτέλεσμα, φαίνεται να έχει έναν πιο περιπετειώδη ουρανίσκο. Για μήνες, δεν έτρωγες τίποτε άλλο παρά ανάλατες γλυκοπατάτες και καρότα και αρακά και οποιαδήποτε άλλα λαχανικά μπορούσα να χωρέσω στον ατμομάγειρα. Λυπάμαι πολύ για αυτό. Ελπίζω μια μέρα να ξεπεράσεις το φόβο σου για τα μπαχαρικά και να μάθεις να είσαι πιο ανοιχτός σε γευστικές περιπέτειες.
Γιατί το να είσαι μαμά είναι αρκετό!
Συγνώμη που σε τραβολογούσα σε οποιαδήποτε μωρουδιακή δραστηριότητα έβρισκα πριν καν να μπορέσεις να κάθεσαι μόνος σου. Για να είμαι ειλικρινής ήθελα απεγνωσμένα συναναστροφή με άλλους ενήλικες και εσύ ήσουν η εύκολη δικαιολογία.
Συγνώμη για την υπερβολική πειθαρχία. Δώσαμε ξύλο. Φωνάζαμε. Βάλαμε περισσότερες τιμωρίες και σε αφήσαμε περισσότερη ώρα στο καρεκλάκι της σκέψης απ’ όσες έπρεπε. Ο μπαμπάς σου κι εγώ ήμασταν πρωτάρηδες. Αυτή είναι η αλήθεια. Δεν είχαμε μάθει την τέχνη του να επιλέγουμε ποιες μάχες θα δώσουμε και να προσαρμόζουμε τις προσδοκίες μας. Τα πέρασες εσύ όλα αυτά και λυπάμαι πολύ.
Λυπάμαι που ακόμα κουβαλάς το βάρος του να μαθαίνουμε πάνω σου. Πάνω σου θα μάθουμε για τις εργασίες του σχολείου, για τα ωράρια που θα πρέπει να γυρίζεις, για τις αιτήσεις στα πανεπιστήμια. Δεν επιδιώκω πλέον να είμαι η τέλεια μητέρα, αλλά και πάλι αισθάνομαι την πίεση με όλες αυτές τις «πρώτες φορές» μαζί σου.
Βλέπεις και πάλι θέλω να τα κάνω όλα ΣΩΣΤΑ ακριβώς γιατί έχω κάνει τόσα λάθη στο παρελθόν μαζί σου. Αισθάνομαι ότι στο χρωστάω. Μου έδωσες το μεγαλύτερο δώρο. Με έκανες μαμά. Η πραγματικότητα είναι ότι, ΕΣΥ είσαι το μωρό μου.
Είναι πολύ αυτό για ένα παιδί και το γνωρίζω. Συγνώμη.
Δοξα τω Θεώ που υπάρχουν τα αδέλφια σου.
Με αγάπη,
Η μαμά
Πηγή: scarymommy.com
Μετάφραση για το babyradio: Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή